บ่วงวิวาห์ ภรรยาตราบาป พันธะร้าย เจ้าสาวสีดำ นิยาย บท 185

“ขอบคุณค่ะ พี่ชาย ที่ช่วยลิลลี่อีกครั้ง” ลิลลี่กระพริบตาให้เจเรมี่ด้วยดวงตาที่ดูบริสุทธิ์ราวกับแก้วของเธอ “แม่ของหนูอยู่ที่นี่ ดังนั้นพี่ชายสามารถปล่อยหนูลงได้เลย”

เจเรมี่มองไปที่เด็กหญิงตัวเล็ก ๆ ในอ้อมแขนของเขาขณะที่เผยรอยยิ้มอ่อนโยนให้ปรากฏบนใบหน้าที่เย็นชาของเขา “หนูชื่อลิลลี่เหรอ?”

“อื้อ …” ลิลลี่พยักหน้าอย่างเชื่อฟังแต่ไม่นานนักคิ้วเล็กขมวดขึ้นอย่างน่ารักก่อนจะส่ายหัว “มี แต่คุณแม่เท่านั้นที่เรียกหนูว่าลิลลี่ แต่พ่อไม่เคยเรียกหนูแบบนี้เลยสักครั้ง”

พ่อ

เจเรมี่ไม่เคยรู้สึกว่าสองคำนี้รุนแรงขนาดนี้มาก่อน

รุนแรงและไม่คุ้นเคย

เขานึกถึงแจ็คสัน ในช่วงสามปีที่ผ่านมาเขาแทบไม่ได้ยินแจ็คสันเรียกเขาว่า ‘พ่อ’ เลย

หัวใจของเขาเต้นอย่างไม่สบายใจด้วยเหตุผลบางอย่าง

เขาปล่อยลิลลี่ลง เธอรีบวิ่งตรงไปอยู่ด้านข้างของมาเดลีน “คุณแม่ น้าคนนี้พยายามจะตีหนู แต่เธอล้มลง โชคดี ที่พี่ชายคนนี้ช่วยหนูไว้”

ลิลลี่เงยหน้าขึ้นด้วยท่าทางจริงจังก่อนจะอธิบายสถานการณ์ก่อนหน้านี้ให้มาเดลีนฟัง

มาเดลีนยิ้มอย่างอ่อนโยนและกอดลิลลี่ “คุณวิทแมน ขอบคุณมากค่ะ แต่ได้โปรดอย่ามาหาฉันอีกต่อจากนี้ ฉันเกรงว่าคู่หมั้นของคุณจะคิดว่าฉันมีอะไรบางอย่างพิเศษกับคุณ มันไม่สำคัญว่าจะมีอะไรเกิดขึ้นกับฉัน แต่ถ้าลูกสาวของฉันได้รับบาดเจ็บ ฉันจะจัดการกับคุณ” มาเดลีนพูดก่อนที่จะจ้องมองไปที่เมเรดิธ “ฉันจะตรวจสอบราคาของหน้าต่างกระจกและส่งค่าใช้จ่ายโดยตรงไปยังแผนกการเงินของบริษัทวิทเเมน อย่าลืมจ่ายเงินด้วยนะ คุณครอว์ฟอร์ด”

“อะไร?” ดวงตาของเมเรดิธเบิกกว้าง แต่แล้วเธอเห็นมาเดลีนหันกลับมองและเดินจากไป

“วีล่า ควินน์ เธอ ... ”

“นี่เธอยังสร้างปัญหาไม่พออีกหรอ?” น้ำเสียงของเจเรมี่ฟังดูเย็นชาพร้อมกับคำตำหนิ

เมเรดิธมองไปที่เขาอย่างรู้สึกสูญเสีย เธอเห็นว่าเจเรมี่หันกลับมาด้วยสีหน้าเย็นชา เธอแทบจะไม่ได้รับความสนใจ จากสภาพเท้าเปล่าของเธอตอนนี้เธอกำลังรีบเดินตามเขาไป

อาจจะเป็นตั้งแต่ตอนที่เขารู้ตัวว่าหลงรักมาเดลีน ...

“เจเรมี่ ฉันเจ็บเหลือเกิน เลือดมันออกเยอะมาก …”

เมเรดิธดึงเจเรมี่กลับมาจากสติที่เขากำลังคิดอยู่ในขณะนั้นกับความทรงจำของเขาด้วยเสียงร้องไห้ของเธอดังก้อง

แม้จะมีการต่อต้านความคิดอยู่ในใจ แต่เขาก็ยังคงเดินไปและก้มหน้าห้มตาเดินตอไปในขณะที่ยังคงคิดถึงปีนั้น

มาเดลีนเดินไปที่ประตูอีกครั้งและเธอก็เห็นเมเรดิธนั่งอยู่บนพื้นขณะที่เลือดไหลออกจากฝ่าเท้า เธอร้องไห้และจับมือของเจเรมี่

“เจเรมี่ ฉันทำอะไรผิด? ทำไมตอนนี้คุณเฉยเมยกับฉันขนาดนี้? ลืมไปแล้วหรอที่เคยสัญญากับฉัน? คุณบอกว่าจะดูแลฉันตลอดไป”

เมื่อได้ฟังคำเหล่านี้ มาเดลีนรู้สึกเบื่อหน่ายกับมัน เธอหันหลังจะเดินออกไปจากตรงนั้นแต่แล้วเธอได้ยินเมเรดิธพูดว่า “คุณไม่เห็นเหรอ เจเรมี่? ฉันได้รับบาดเจ็บที่ฝ่าเท้าแบบเดียวกับในปีนั้นฉันกลัวมาก แต่คุณแบกฉันเดินมาไกลขนาดนั้นบนหลังของคุณ ตอนที่ฉันขี่หลังของคุณ คุณบอกว่าคุณจะปกป้องฉันตลอดไปและจะไม่ปล่อยให้อันตรายมาถึงตัวฉันได้ คุณลืมมัน …”