จอมนางข้ามพิภพ นิยาย บท 425

“อู๋เหล่าเอ้อ เจ้าคนสารเลวไร้หัวใจ เจ้ากล้าทำเช่นนี้กับข้า หัวใจเจ้าโดนหมากินไปแล้วรึ!” นางหลิวตะคอกอย่างเดือดดาลเคียดแค้น โผเข้าหาทันที

อู๋เหล่าเอ้อหมุนตัวมาผลักนางหลิวออกอย่างรังเกียจ เขาตบหน้านางหลิวฉาดใหญ่ “นังหญิงอัปลักษณ์ หุบปากซะ หน้าตาหยั่งกับหมู อ้วนราวกับตุ่ม ข้าจะชอบเจ้าเข้าไปได้ยังไง รีบไสหัวไปเลย ชาตินี้ข้าไม่เกี่ยวข้องอะไรกับเจ้าทั้งนั้น!”

“ไม่เกี่ยวข้อง เด็กคนนั้น ลูกจาวเป็นลูกชายแท้ๆของเจ้านะ ชาตินี้เจ้าอย่าคิดจะตัดขาดกับเขาเลย!” นางหลิวโกรธจนขาดสติ

พึ่งพูดจบ นางถึงรู้ตัวว่าตนพูดความลับที่เก็บซ่อนมาหลายปีออกไป อยากจะปกปิดก็ไม่ทันการณ์แล้ว

อู๋เหล่าเอ้อสารเลวนี่เป็นชู้กับตนมาหลายปี พริบตาเดียวกลับไปชอบพอสตรีอื่น และยังจะตัดขาดกับตนอีก นางหลิวย่อมไม่ยอมให้เขาสมหวังอยู่แล้ว เลยจำต้องพูดออกไป เปิดโปงให้มันรู้กันหมดไปเลย

ทุกคนตกตะลึงกันหมด มองมาอย่างตะลึง

“นางหลิว เมื่อครู่เจ้าพูดว่าอะไร ลูกจาวเป็นลูกของเจ้ารอง นี่มันเรื่องอะไรกัน?” ท่านสามเค้นถามอย่างเข้มงวด

“นางหลิวเจ้าอย่าพูดซี้ซั้วนะ ลูกจาวเป็นลูกชายของพี่ใหญ่ เจ้าอย่ามาใส่ร้ายข้านะ มิเช่นนั้นข้าจะฆ่าเจ้า!” อู๋เหล่าเอ้อข่มขู่

ยากยิ่งนักที่สตรีงามเช่นนี้จะยอมมาอยู่กับตน อู๋เหล่าเอ้อดีใจตื่นเต้นยิ่งนัก จะให้นางหลิวมาทำเสียเรื่องไม่ได้

นางหลิวยิ้มเย็นบอก “บัดนี้พูดออกมาแล้ว ข้าก็ไม่กลัวแล้ว ลูกจาวเป็นลูกของข้ากับอู๋เหล่าเอ้อ ตอนนั้นข้าแต่งกับนายท่าน นายท่านดีกับข้ามากจริงๆ

แต่ทุกคืนเขามักจะใช้การไม่ได้ ข้าย่อมทนไม่ได้อยู่แล้ว ตอนนั้นอู๋เหล่าเอ้อยังหนุ่มแน่นกำยำ มักจะพูดคำพูดสองแง่สองง่ามกับข้า

มีครั้งหนึ่ง เขาอาศัยตอนนายท่านเดินทางไกลปีนเข้าห้องข้ากลางดึก คืนนั้นพวกเราตรากตรำกันทั้งคืน นับจากนั้นอู๋เหล่าเอ้อก็มักจะมาที่ห้องข้าบ่อยๆ

ต่อมาข้าท้อง แน่นอนว่าไม่อาจพูดได้ว่าเป็นลูกของอู๋เหล่าเอ้อ ได้แต่บอกว่าเป็นลูกของนายท่าน นายท่านดีใจยิ่งนัก ยิ่งรักใคร่โปรดปรานข้ามากขึ้น และยังเชื่อคำพูดข้าเหินห่างนางจัว----“

นางหลิวยังอยากพูดอะไร อู๋เหล่าเอ้อหมุนตัวหันมาตบหน้านางฉาดใหญ่ “นังบ้า เจ้าหุบปากนะ เจ้ากล้าใส่ร้ายข้าต่อหน้าท่านสามท่านสี่ ข้าจะฆ่าเจ้าให้ตายเลย!”

ทุกคนมองดูอู๋เหล่าเอ้อลงไม้ลงมือกับนางหลิว แต่กลับไม่มีใครออกมาห้ามปรามเลย

ปกตินางหลิวเย่อหยิ่งจองหอง รังแกคนอ่อนแอกว่าแต่กลับกลัวคนแข็งแกร่งกว่า และยังเอารัดเอาเปรียบกับคนรับใช้ เอะอะก็ด่าทอลงไม้ลงมือ ชอบคิดว่าตนสูงส่งกว่าใคร ไม่เห็นคนรับใช้เป็นคน ตอนนี้เห็นนางหลิวโดนทำร้าย ทุกคนต่างรู้สึกสาแก่ใจกัน

“ท่านสาม ท่านสี่ช่วยข้าด้วย ขอร้องพวกท่านช่วยข้าด้วยสิ!” นางหลิวร้องโหยหวน

“นางหลิว เจ้ามันแพศยา กล้าคบชู้กับอู๋เหล่าเอ้อ ทำเรื่องบัดสีบัดเถลิงเช่นนี้ลับหลังอู๋เฉินออกมาได้ เจ้ามิคู่ควรเป็นสะใภ้ตระกูลอู๋ ยิ่งไม่คู่ควรเป็นนายแม่แห่งตระกูลอู๋!” ท่านสามตะคอกดังอย่างเดือดดาล

“พี่สามพูดถูก นางจัวนอบน้อมกตัญญู กตัญญูเสมอมา ตอนอู๋เฉินป่วยหนักก็เป็นนางจัวที่คอยปรนนิบัติอยู่ข้างกาย นางหลิวทำเรื่องเช่นนี้ออกมา ห้ามมิให้อยู่ที่ตระกูลอู๋ต่อไป ต่อไปให้นางจัวกลับมาดูแลควบคุมตระกูลอู๋” ท่านสี่พูดสีหน้าดำทะมึน

พอคำพูดนี้ออกมา นางหลิวตกตะลึงหนัก อู๋เหล่าเอ้อก็หยุดมือลงเช่นกัน

“ท่านสามท่านสี่ จะให้นางจัวกลับมาได้อย่างไร ตอนแรกพี่ใหญ่ไล่นางจัวกับชุ่ยชุ่ยออกไปนะ นางมีแค่ลูกสาวที่เป็นตัวสิ้นเปลืองเงินทอง มีสิทธิ์อะไรกลับมา?” อู๋เหล่าเอ้อคัดค้าน

“ถือสิทธิ์ที่นางเป็นเมียตบเมียแต่งของอู๋เฉิน ถือสิทธิ์ที่ชุ่ยชุ่ยเป็นลูกสาวของอู๋เฉิน เจ้าคนสารเลวกล้าคบชู้กับพี่สะใภ้ของตนเอง พี่ใหญ่เจ้าดีกับเจ้าเสมอมา เจ้ากลับทำเช่นนี้กับเขาได้

ใครก็ได้ ขับไล่อู๋เหล่าเอ้อออกจากบันทึกตระกูลของตระกูลอู๋ ขับไล่ออกจากตระกูลอู๋ ห้ามมิให้เขาก้าวเท้าเข้าตระกูลอู๋แม้แต่ครึ่งก้าว

ส่วนนางหลิว แต่งงานกับอู๋เฉินกลับคบชู้กับอู๋เหล่าเอ้อ ยังมีลูกด้วยกัน ข้าในฐานะเจ้าตระกูลของตระกูลอู๋ จะทำการหย่าร้างภรรยาแทนอู๋เฉิน ขับไล่ออกจากตระกูลอู๋ ต่อไปให้นางเอาตัวรอดเอาเอง!” ท่านสามตะคอกอย่างเดือดดาล

ถึงอู๋เฉินจะไม่ใช่ลูกชายเขา เป็นแค่หลาน แต่ตอนอู๋เฉินมีชีวิตอยู่ ทั้งเคารพและกตัญญูต่อเขามาก ขนาดลูกชายแท้ๆของเขายังไม่ทำถึงขั้นนี้เลย ดังนั้นตอนนี้มาได้ยินเรื่องเช่นนี้ ท่านสามทั้งตะลึงทั้งเดือดดาล

อู๋เหล่าเอ้อตะลึงเป็นไก่ตาแตกเลย “ท่านสาม ท่านทำเช่นนี้กับข้าไม่ได้นะ จะยังไงข้าก็เป็นคนของตระกูลอู๋ ตอนนี้พี่ใหญ่ไม่อยู่แล้ว อนาคตของตระกูลอู๋ตกอยู่ที่ข้าแล้วนะ”