ชายชั่วหนีวิวาห์ ข้าหรือจะยอมเป็นม่ายขันหมาก นิยาย บท 19

เมิ่งจิ่นเหยาและกู้จิ่งซีไม่ได้อยู่กินข้าวเที่ยง เมิ่งตงหย่วนแค่รั้งให้อยู่ต่อพอเป็นพิธีและพูดคุยไม่กี่คำก่อนจะปล่อยไป พาพวกเขามาส่งที่ประตูใหญ่ แล้วถึงจะโล่งอก

แม้ว่ากู้จิ่งซีจะเป็นลูกเขย แต่สถานะและตำแหน่งยังคงอยู่ สกุลเมิ่งที่กำลังเสื่อมถอยไม่สามารถเทียบได้กับสกุลกู้ที่ฮ่องเต้กำลังโปรดปราน คับข้องใจก็ต้องทนรับไว้

ด้วยเหตุนี้ เมิ่งตงหย่วนจึงอดไม่ได้ที่จะตำหนิบุตรสาวคนโตที่สร้างความยุ่งยาก กู้จิ่งซีที่ควรจะได้เป็นบิดาของสามีของครอบครัวที่ลูกหลานเกี่ยวดองกันกลับกลายมาเป็นบุตรเขย สร้างความกดดันให้เขาอย่างไม่รู้ตัว ซ้ำร้ายสกุลเมิ่งยังถูกคนอื่นหัวเราะเยาะอีก

แม้ว่ากู้ซิวหมิงจะหนีงานแต่ง แต่สกุลกู้ก็ยังคงจัดงานแต่งตามกำหนดเดิม หากบุตรสาวคนโตไม่โวยวายที่จะเปลี่ยนตัวเจ้าบ่าว ทำแบบนี้สกุลกู้จะผิดต่อสกุลเมิ่ง ติดหนี้สกุลเมิ่ง หนี้ก้อนนี้ยังสามารถนำมาใช้แสวงหาผลประโยชน์บางอย่างได้

โถงหรงฝู

ฮูหยินผู้เฒ่าเมิ่งโมโหจัด ด่าทออย่างโกรธเกรี้ยว “ให้ตายสินังเด็กชั้นต่ำ! ไต่เต้าขึ้นสูงจนลืมกำพืดของตัวเองไปแล้ว!”

นางซุนจะไม่โกรธหัวฟัดหัวเหวี่ยงได้หรือ?

เหตุการณ์ในวันนี้ ทำให้นางรู้สึกอับอายอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน ซ้ำยังถูกบุตรเขยที่สวมตัวกะทันหันคนนี้พูดจากำกวมใส่ด้วย กู้จิ่งซีบอกว่าเมิ่งจิ่นอวี้เป็นคนอ่อนโยน มีความรู้ สง่าภูมิฐาน เอื้อเฟื้อเผื่อแผ่ ทำอะไรแบ่งรับแบ่งสู้ ไม่มากไม่น้อยพอประมาณเหมือนมารดาผู้ให้กำเนิด นั่นไม่ใช่เป็นการพูดอ้อม ๆ ว่านางไม่อ่อนโยน ไม่มีความรู้ ไม่สง่างาม ไม่มีน้ำใจ ทำอะไรจิตใจคับแคบหรอกหรือ?

เมื่อเห็นมารดาของสามีหน้าเขียวบูดบึ้ง ดวงตาของนางก็มีประกายวูบวาบ พลางปลอบใจด้วยเสียงแผ่วเบา “ท่านแม่อย่าโมโหเลย อาเหยาอาจจะกำลังถือโทษโกรธพวกเราที่ในวันวิวาห์รู้ทั้งรู้ว่ากู้ซิวหมิงไม่ได้ส่งเกี้ยวไปรับเจ้าสาวด้วยตัวเอง แต่กลับบังคับให้นางขึ้นเกี้ยว เฮ้อ เราจะรู้ได้อย่างไรว่ากู้ซิวหมิงหนีการวิวาห์ไปแล้ว?”

โชคดีที่นางไม่ได้ปลอบโยน หากไปปลอบฮูหยินผู้เฒ่าเมิ่งก็จะยิ่งโมโหมากขึ้น “พวกเราบังคับให้นางขึ้นเกี้ยวเพราะหวังดีต่อนาง งานมงคลดี ๆ แบบนี้ของสกุลกู้ ต่อให้จุดโคมก็ตามหาไม่เจอ พลาดไปก็ไม่มีโอกาสอีกแล้ว คนอกตัญญูตัวนี้ได้อำนาจแล้ว จึงกลับไปอวดเบ่งบารมีที่บ้านพ่อแม่ หากรู้แบบนี้แต่แรก ช่วยเหลือนางให้ล่มการวิวาห์ในวันนั้นเสียดีกว่า!”

นางซุนปลอบใจอีกครั้ง ในที่สุดก็ทำให้ฮูหยินผู้เฒ่าเมิ่งสงบลง ก่อนจะออกจากโถงหรงฝู กลับมาถึงเรือนของตัวเอง หลังจากเข้าไปในห้อง สีหน้าของนางก็ควบคุมไม่อยู่ทันที

เมิ่งจิ่นอวี้เห็นดังนั้นก็ยิ่งรู้สึกสงสารมารดา ก่อนจะพูดอย่างหัวเสีย “ท่านแม่ พี่ใหญ่ทำเกินไปจริง ๆ! ร้ายดีอย่างไรท่านก็เป็นแม่ของนาง ตอนนางเด็ก ๆ ท่านก็เคยอุ้มชูนาง แต่มาปฏิบัติกับท่านเช่นนี้”

เมื่อได้ยินเช่นนี้เมิ่งจิ่นอวี้ก็เผยรอยยิ้มที่ไม่ได้เห็นมาเนิ่นนาน ยิ้มแย้มดีใจบนความทุกข์ของผู้อื่น แล้วพูดว่า “อดีตคู่หมั้นของนางก็คือฉางซินโหวซื่อจื่อ นางวิวาห์กับพ่อของอดีตคู่หมั้น ทำให้อดีตคู่หมั้นเสียหน้าเช่นกัน ซื่อจื่อต้องเกลียดชังนางแน่ คงจะไม่ยอมให้นางอยู่ดีมีสุขหรอก”

นางซุนพยักหน้า พลางยิ้มอย่างไม่แยแส “วิวาห์กับกู้จิ่งซีเพียงเพราะอารมณ์ชั่ววูบ ข้าคิดว่านางชอบอวดฉลาดจนถูกความฉลาดนำโทษมาให้ ต่อให้ไปเลือกจากพี่น้องของกู้ซิวหมิง ก็ยังดีกว่าไปแต่งกับกู้จิ่งซี”

พอพูดจบนางก็มองไปที่บุตรสาวอีกครั้ง น้ำเสียงอ่อนโยนลงทันที ราวกับว่ากำลังเล่นไปตามแผน “แต่ว่า การที่นางวิวาห์กับฉางซินโหวก็จะมีประโยชน์กับอาอวี้ของเรา พี่สาวคนโตของเจ้าเป็นฮูหยินของฉางซินโหว เมื่อมีความสัมพันธ์ระดับนี้ ถึงตอนนั้นเมื่อเจ้าเกริ่นเรื่องการวิวาห์มันก็จะง่ายดายขึ้นมาก อาอวี้ของพวกเราเป็นแก้วตาดวงใจของสกุลเมิ่ง ควรค่าแก่การได้สามีที่ดีที่สุด และจะไม่วิวาห์กับใครที่ด้อยไปกว่าของนาง”

แก้มของเมิ่งจิ่นอวี้แดงเรื่อ ก้มหน้าลงด้วยความเขินอาย ก่อนจะพูดกระเง้ากระงอด “ท่านแม่ ข้ายังเด็กอยู่เลย ยังไม่อยากออกเรือนเสียหน่อย”

นางซุนลูบหัวของบุตรสาวด้วยความเอ็นดู รอยยิ้มอ่อนโยนเปี่ยมด้วยความรัก “อาอวี้ไม่รีบร้อนวิวาห์ แต่ก็ยังต้องมองหาสามีดี ๆ กำหนดเรื่องการวิวาห์ให้เรียบร้อยไว้ก่อน”