ชีวิตที่อยู่ร่วมห้องกับสาวๆ 18+ นิยาย บท 30

บทที่ 30 ไปเล่นน้ำทะเลกับฉันนะ

ดี๋ชิงโถงขอให้ผมกินข้าวด้วยกัน ผมได้ถามพิกัดจากเธอ และเธอได้บอกชื่อร้านอาหารที่ผมไม่คุ้นหูเอาสะเลย

ผมถามเธอต่อ ว่าร้านอาหารอยู่ที่ไหน และเธอบอกว่าเธออยู่ในเมืองที่เธออยู่

ผมคิดว่า เธอคงแก้เผ็ดเรื่องที่ผมแซวเรื่องใช้ขาแทน

“ ฉันแค่อยากรู้อาการขอนายว่าเป็นไงบ้าง แผลหายดีแล้วยัง ตอนบ่ายจะไปเล่นน้ำทะเล แต่ไม่มีใครไปกับฉันนี่สิ ถ้านายยอมไปด้วยก็คงจะดี”

เป็นเรื่องยากที่พี่แกจะคิดถึงผม และเพื่อที่จะรักษาความสัมพันธ์กับเธอดังนั้นผมจึงตัดสินใจหาเธอ แน่นอนว่าสิ่งที่ผมพูดทางโทรศัพท์นั้นมีไหวพริบมาก ผมก็ได้บอกคิดถึงเธอไปหลายประโยค แต่มันก็น่าเสียดายที่เธอไม่สามารถออกจากเมืองได้

หลังจากที่วางสายไป และผมก็ซิ่งไปทางด่วน

ในอีกสองชั่วโมงต่อมาก็ได้ลงจากทางด่วน และในที่สุดก็มาถึงเมืองที่เธออยู่

เมื่อผมผ่านร้านขายดอกไม้ เจ้าของร้านช่วยห่อดอกกุหลาบเก้าสิบเก้าดอกให้ผม,

"ไม่รู้ว่าผู้หญิงคนไหนกันน้าที่โชคดีแบบนี้ เธอคงจะมีความสุขมาก มันคุ้มค่าที่จะได้รับดอกไม้จากหนุ่มหล่ออย่างคุณ”

เมียเจ้าของร้านขายดอกไม้ถึงแม้อายุจะราวสามสิบปลายๆ แต่ก็ยังคงมีเสน่ห์อยู่ ตอนที่เธอกำลังส่งดอกไม้ให้ผม เธอได้ใช้นิ้วก้อยของเธอจั๊กจี้บนหน้าอกของผมเบา ๆ และกระพริบตาใส่ วิธีการยั่วยวนแบบหยาบคาย มันช่าง...... แต่ตรงไปตรงมาดี ผมนี่อย่างชอบ

ดังนั้นผมจึงนำเงินออกมาและยัดลงในปกเสื้อหลวมของเธอ จากนั้นก็บีบเนินเขานั้นอย่างแรงทำให้เธอเจ็บปวดมาก แต่มันก็ทำให้ร่างกายของเธอสั่น

"ผมก็ไม่รู้เหมือนกันว่าเจ้าของร้านคนไหนที่พระเจ้าได้มอบ ขนาดเนินที่ใหญ่เท่ากับหัวเด็กนี้ ผมสามารถเล่นได้ตั้งแต่วันนี้จนถึงเช้าวันพรุ่งนี้ และผมจะให้สัมผัสที่คุณไม่เคยลิ้มลองมันมาก่อน!"

เมียเจ้าของร้านมองมาที่ผม แต่ไม่มีความโหดร้ายใด ๆ แต่กลับเต็มไปด้วยเสน่ห์ที่เย้ายวน

และสามีเธอออกมา เราสองคนจึงแยกกันไปเงียบ ๆ ผมเอาดอกไม้ไป แล้วเธอก็พาชายคนนั้นเดินเข้าไปในร้าน และนำเงินเก็บไปที่เคาน์เตอร์

แต่ทันทีที่ผมสตาร์ทรถและออกไปก็จามสองครั้ง

ต้องมีใครที่ด่าผมอยู่แน่ ๆ มันต้องเป็นเมียเจ้าของร้านเมื่อกี้แหงๆ

เธอก็ไม่ทันสังเกตว่าค่าดอกไม้ 1,500บาทนั้น ผมยัดไปในเนินร่องของเธอ แค่500 บาทเท่านั้น และถึงแม้เธอรู้ว่าเสียโง่ให้ผมแล้ว แต่ไม่กล้าพูดออกไป เพราะมิฉะนั้นถ้าสามีของเธอถามว่าเงินวิ่งเข้าไปในกระเป๋านมได้อย่างไร เกรงว่าเธอจะอธิบายไม่ได้

การสัมผัสนมยังช่วยประหยัดเงินไว้ และก็ดีต่อใจผมอย่างมาก แม้แต่ความเหนื่อยล้าจากการขับรถกว่าสองชั่วโมงก็ถูกขับออกไปเช่นกัน

ผมหยิบโทรศัพท์ออกมาและโทรไปหาดี๋ชิงโถง และผมได้เห็นร้านหรูข้างๆ ดังนั้นผมจึงบอกเธอว่าผมต้องการกระเป๋าแบรนด์อย่างด่วน และมีข้อแม้ว่าเธอจะช่วยเลือกซื้อมันให้เร็วที่สุดและต้องเลือกด้วยตัวเอง เพราะผมมั่นใจในการเลือกและรสนิยมของเธอเท่านั้น

ดี๋ชิงโถงยอมรับอย่างง่ายดาย จากนั้นผมก็ไปที่ร้านอาหารฟาสต์ฟู้ดริมถนนเพื่อซื้ออาหารและนั่งในรถเพื่อรอเธอ

ผมเชื่อว่าคนอย่างดี๋ชิงโถงพูดแล้วต้องทำอย่างที่พูด และเธอจะไม่ทำให้ผมผิดหวัง

แต่ว่าผมไม่ได้คาดหวังว่าประสิทธิภาพของเธอจะเร็วขนาดนี้ ผมยังกินไม่เสร็จ เธอก็มายืนรอที่หน้าร้านนั้นแล้ว

วันนี้เธอสวมชุดยาวคลุมเข่าที่มีร่างกายส่วนบนที่ดูเหมือนกี่เพ้า ซึ่งเน้นออร่าเป็นประกายที่สง่างามและเต็มร่างกายของเธอและร่างกายส่วนล่างเป็นกระโปรงโปร่งใสที่มีพื้นหลังสีขาวซึ่งแสดงถึงความแซ่บของเธอ

ดูเหมือนว่าเธอเป็นกังวลและเดินเข้าไปในร้าน แม้แต่ตอนที่ผมบีบแตรเธอก็ไม่เหลียวมามอง

"ฉันมีทุกอย่าง แต่นายอาจไม่เชื่อ ฉันไม่เคยได้รับดอกกุหลาบเลย แม้แต่ดอกเดียว และทุกวันวาเลนไทน์เมื่อออกไปข้างนอก ก็เห็นสาวน้อยสาวใหญ่ที่ถือดอกกุหลาบ และแม้กระทั่งป้าบางคนก็มีดอกกุหลาบอยู่ในมือเลย แต่ฉันกลับไม่ได้อะไร จนมันทำให้ฉันจะไม่อยากออกไปในช่วงใกล้เทศกาลวันวาเลนไทน์ในช่วงหลายปีที่ผ่านมา "

ดี๋ชิงโถงได้ระบายมาเยอะพอสมควร เธอทำให้ผมเข้าใจความจริงอยู่ข้อหนึ่ง นั่นก็คือไม่ว่าผู้หญิงคนนี้จะประสบความสำเร็จได้อย่างไรไม่ว่าจะทรงพลังแค่ไหน แต่เธอก็ยังคงเป็นผู้หญิงความฝันฝังอยู่ในใจของเธอเมื่อเธอยังเด็ก และมันทำให้เธอมีความสุขมากกว่าซื้อโลกทั้งใบให้เธอเสียอีก

แต่ความฝันของเธอนั้นอาจจะดูต่ำไป ถ้าเป็นแหวนสักวง หรือมีคนมาคุกเข่าขอเธอแต่งงานก็ว่าไปอย่าง แต่สิ่งที่ทำให้เธอดีใจกลับเป็นกุหลาบช่อไม่ใหญ่มากที่เธอถืออยู่ในมือ

เธอจูบผมอย่างดุเดือด "เสี่ยวเฟิง พี่จะไม่พูดอะไรมาก ต่อไปนี้ถ้าเธอต้องการอะไรฉันก็จะหามาให้ ต่อให้ตายไปก็ยังจะช่วยเธอ"

คำสาบานนี้ ฟังแล้วดูเข้าใจง่าย แต่ความหนักแน่นและน้ำหนักของมันเป็นสิ่งที่ผมไม่เข้าใจในตอนนี้

"คุณต้องการอะไร ตอนนี้ผมพอจะช่วยอะไรคุณได้บ้าง?"

"นายคิดว่าไงล่ะ"

พี่แกดูเคร่งขรึมจริงจังขึ้นมา ตอนนี้ถ้าผมมีเฮลิคอปเตอร์สักลำ คาดว่าเธอจะพยายามทำให้ดีที่สุดเพื่อสนองผม

แต่สิ่งที่ผมต้องการไม่ใช่เครื่องบินเฮลิคอปเตอร์ แต่สิ่งที่ผมต้องการคือเธอไม่สามารถจากผมไปได้

"ผมอยากไปเล่นน้ำทะเลแล้วล่ะ ไปด้วยกันไหม"

หัวใจของดี๋ชิงโถงหวิว ๆ และพองโตอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน สังเกตเห็นได้จากการแสดงออก และน้ำตาที่ไม่ไหลลงมาอาบแก้มไม่หยุดของเธอ

"เสี่ยวเฟิงขอบคุณนายมาก ๆ นะ”