ชีวิตที่อยู่ร่วมห้องกับสาวๆ 18+ นิยาย บท 67

บทที่67 โรคจิตจะแต๊ะอั๋งฉัน

"นายมันไอโรคจิต นายเป็นคนหรือสัตว์เดรัจฉานกกันแน่!!!"

จ้าวเย่นซวนระเบิดแล้ว เหวี่ยงกระเป๋าแล้วโยนใส่ฉัน

นาทีต่อไป ฉันไม่ต้องหลบเลย เสี่ยวฉิงก็ใช้สองมือบังกระเป๋าไว้

"ซวนซวน ฉันยอมเอง เธออย่าโทษเฉินเฟิง เฉินเฟิงคือคนดี"

จ้าวเย่นซวนงงทันที ยืนอยู่ข้างๆ ไม่ขยับเลยเหมือนคนโง่

ฉันลุกขึ้น ปิดประตู แล้วใช้ส่วนล่างที่ตุงขึ้น ชนที่ตูดจ้าวเย่นซวนอย่างรุนแรง

จ้าวเย่นซวนครางเสียงอาย แล้วฉันก็กลับที่นั่ง "เธออยากเธอก็มาสิ ก็ไม่ใช่ไม่เคยลอง"

เดิมทีหน้าของเสี่ยวฉิงตกตะลึง ไม่เข้าใจว่าทำไมขนาดจ้าวเย่นซวนฉันก็เล่นด้วย แต่พอฟังคำพูดของฉันแล้ว บนหน้ามีสีหน้าอย่างนี้นี่เองออกมา และยังเคอะเขินเล็กน้อย

"ขอโทษ ซวนซวน ฉันไม่รู้ว่าเธอกับเฉินเฟิงมีความสัมพันธ์แบบนั้น ถ้าฉันรู้ละก็ ไม่ทำแบบนี้แน่ๆ"

จ้าวเย่อซวนร้อนรน"เปล่า เสี่ยวฉิงเธออย่าพูดมั่ว ฉันกับเขาไม่มีความสัมพันธ์ ไม่มีความสัมพันธ์อะไรทั้งนั้น!"

ฉันขมวดคิ้ว"เธอกล้าตบอกบอกว่าพวกเราสองคยไม่เคยมีความสัมพันธ์กันไหม!"

"พวกเราไม่เคยมีความสัมพันธ์แบบนั้นเกิดขึ้น ฉันแค่ถูกบังคับช่วยนายเลีย……"

จ้าวเย่นซวนหุบปากแล้ว นาทีต่อไปรีบกุมหน้าไว้ อายมากจริงๆ

ไม่ลองฉันก็รู้ หน้าของเธอตอนนี้คงจะสามารถย่างกุ้งให้สุกได้

เสี่ยวฉิงอึดอัดซะแล้ว เธอไอแห้งๆลุกขึ้น บอกว่าจู่ๆก็นึกได้ว่ามีธุระที่บ้าน ไปก่อน เชคบิลเสร็จ ให้พวกเรากินเยอะๆ

เสี่ยวฉิงไปแล้ว จ้าวเย่อซวนก็จ้องฉันโหดๆ เธอก็จะไป แต่ถูกฉันจับไว้ บังคับอุ้มนั่งลงบนขาฉัน

เธอขัดขืนสุดแรง ฉันพูด"อย่าร้อง อย่าขยับ ถ้าไม่ทันระวังโดนตรงนั้นของเธอทำให้ฉันหวั่นไหว คืนนี้เธอคงต้องเสียตัว"

จ้าวเย่อซวนอายมาก พูดเสียงร้องไห้"ทำไมนายโรคจิตขนาดนี้ ทำไมนายถึงนังแกฉันตลอด!!!"

"ก่อนหน้านี้ฉันก็รังแกเสี่ยวฉิงหนิ แต่ว่าเธอทำให้คนเค้าเข้าใจผิดก็อึดอัดใจ ดังนั้นคนเค้าก็เลยออกไป ตอนนี้ก็เหลือแต่เธอไง ฉันไม่รังแกเธอแล้วรังแกใคร?"

จ้าวเย่อซวนจะพูดอะไรอีก ฉันพูดห้ามไว้"เธอกินอิ่มยัง?"

จ้าวเย่อซวนไม่ได้ตอบคำถามฉัน ฉุดลากเธอลุกขึ้น

"คืนนี้ไม่ทำเธอ เธออยู่นิ่งๆ ถ่ายรูปคู่กับฉัน เอาแบบหน้ายิ้ม ฉันก็ยอมให้เธอไป"

ในตาโตเต็มไปด้วยความแค้น จ้องมองฉันอย่างโหดๆ

"ถ้าสามารถถูกคนจ้องจนตายละก็ ตอนนี้ฉันก็คงจะตายนานแล้ว รีบถ่ายรูป!"

ในการครึ่งข่มขู่ครึ่งบังคับของฉัน จ้าวเย่อซวนเช็ดน้ำตาน้อยใจออก แล้วฝืนยิ้มออกมา

ไม่พูดไม่ได้ว่า เวลาผู้หญิงอยู่ต่อหน้ากล้อง ไม่ว่าสถานการณ์ใด ก็จะเผยด้านที่สวยที่สุดออกมา

ในการคำขอของฉัน จ้าวเย่อซวนถ่ายรูปกับฉันหลายใบ มีฉันจุ๊บปากเธอ และให้เธอนอนที่ไหล่ฉันจูบฉัน สนิทสนมมากมาย

และแน่นอน ทั้งหมดนี้เพราะฉันขอเธอถึงจะทำ

ถ่ายเสร็จ ฉันก็ลากเธอเดินออกร้านอาหาร

จ้าวเย่อซวนด่าฉันหน้าไม่อาย บอกฉันไม่ใช่ผู้ชาย บอกคำพูดฉันเชื่อถือไม่ได้ ฉันไม่สนใจเธอ แค่อุ้มเธอออกไป

"ช่วยด้วย ทุกคนช่วยฉัน โรคจิตคนนี้จะแต๊ะอั๋งฉัน!!!"

สาวสวยร้องขอช่วยเหลือ สามารถกระตุ้นความกล้าหาญของผู้ชายใจร้อนได้

มีพนักงานหนุ่มรีบเข้ามา ดุด่าฉันให้ฉันวางเธอลง

ฉันใช้มือเดียวโอบเอวของจ้าวเย่อซวนไว้ แล้วเอารูปถ่ายสนิมสนมที่ถ่ายเมื่อกี้ให้พนักงานร้านอาหารดู

จ้าวเย่อซวนดูก็ไม่ดูโบกมือจะปัดออก ดีที่ฉันตาไว หลบได้

"เสี่ยวซวยซวน ฉันแนะนำเธอดูให้ดี ไม่งั้นคืนนี้ฉันคงเอาแน่ๆ!"

หลังจากนั้น ในการเตือนอย่างจริงจังของฉัน ก็เห็นใบหน้าเล็กนั้นแดงก่ำ เหมือนกับรู้สึกถึงไม่ชอบ แต่ส่วนมากฉันเชื่อว่าน่าจะกลัวมั้ง

และแน่นอน เธอรับยาไป แล้วใบหน้าเล็กๆ

ที่เปื้อนน้ำตาก็เต็มไปด้วยความประหลาดใจเห็นได้ชัดว่าไม่เข้าใจ ว่าทำไมฉันถึงซื้อยาโรคกระเพาะและลำไส้อักเสบให้เธอ แล้วทำไมฉันถึงรู้ว่าเธอมีโรคกระเพาะและลำไส้อักเสบ

"นาย……"

เธออยากพูดอะไร แต่ฉันไม่ได้ต่อคำ ขับรถ ไปที่พักเลย

หลังจากกลับถึงที่พัก จ้าวเย่อซวนกำยาในมือ กลับบอกอะไรไม่ว่ายังไงก็ไม่ลงรถ“

"แล้วแต่ ไม่ลงรถเธอก็อยู่บนรถ ฉันไปเอ่น้ำให้เธอ เธอกินยาเสร็จฉันไปส่งเธอ"

จากนั้น ในตอนที่จ้าวเย่อซวนมองอย่างประหลาดใจอีกครั้ง ฉันยกน้ำอุ่นจากห้องออกมาที่รถ ยื่นให้เธอ

เธอไม่กล้ารับ

"ไม่ต้องกลัววางยา ถ้าฉันจะบังคับเธอทำอะไรละก็ หรือว่าเธอคิดว่าฉันจะหมือนคนขี้ขลาดอย่างซานจี่นั้น?" “

สุดท้าย จ้าวเย่อซวนก็กินยา แล้วฉันขับรถส่งเธอกลับไป

ตลอดทางจนถึงข้างล่างบ้านเธอ ดูเหมือนเธอถึงจะแน่ใจว่าฉันจะมาส่งบ้านเธอจริงๆ

"ขอบ ขอบคุณ"

จากนั้น ตินที่จ้าวเย่อซวนหมุนหัวจะลงรถ ฉันล็อกประตูรถ วางเบาะนั่งเธอลง กระโจนเข้าร่างกายที่อ่อนนุ่มของเธอ

"ฉันรู้อยู่แล้วนายมันคนบ้า ลามก นายปล่อย นายปล่อย…...อ๊า~"