ซุปเปอร์เจ้าสำราญ นิยาย บท 101

บทที่ 101 หลังจากนั้นเขตเหนือของเมืองนามสกุลจะเป็นหลิน

“ฉินฝู้กุ้ย! คุณเป็นบ้าเหรอ? ประธานหลินคุณก็กล้าลักพา?”เจียงฉีพูดด้วยสีหน้าตกใจ เขาไม่ได้คิดว่าฉินฝู้กุ้ยสติฟั่นเฟือนขนาดนี้ คิดว่าจะลักพาประธานหลินทันที

“ไม่กล้าลักพา? ขอให้แค่ว่าเขาเป็นคนฉันก็กล้าลักพา! เขาเป็นเทวดาหรือ?” ฉินฝู้กุ้ยพูดอย่างบ้าคลั่ง “รวยก็ลักพาไม่ได้เหรอ? เรื่องตลกจริงๆ! เอาแต่ที่เงินของเขาเยอะ เทวดาฉันก็กล้าลักพา!”

“คุณ!”หน้าผากของเจียงฉีมีเหงื่อออก เห็นฉินฝู้กุ้ยบ้าคลั่งแบบนี้ เขาก็ไม่รู้จะพูดอะไร

ฉินฝู้กุ้ยรู้ว่าประธานหลินรวยขนาดนี้ คงคิดว่าจะคุกเข่าและขออภัยทันทีไม่ใช่หรือ? ทำไมยังคิดว่าจะคว้าเงินอีก?

ดูเหมือนว่า ประเมินค่าระดับบ้าของพวกเดนตายนี้ต่ำไป

เอาแต่ว่าถ้ากำไรสูง เงินเยอะ เรื่องบ้าขนาดไหนก็อาจจะสามารถทำได้

“คุกเข่าเดียวนี้ แล้วส่งคนมาส่งเงินเร็วๆ จิตใจอดทนของกูจะหมดแล้ว” ฉินฝู้กุ้ยพูดอย่าง ภูมิใจ ไม่ว่าคนๆนี้ที่บอกว่าเขาชื่อว่าหลินอิ่งคือคุณชายของตระกูลไหน ตระกูลโจก็ตามตระกูลจางก็ชั่งมัน ถ้ากล้าไม่ยอม นัดเดียวให้ขาเขาหักไปก่อน

ถ้าตัวเองไม่ไหวแก้แค้น อย่างไงก็ตาม ครั้งนี้เสร็จแล้วก็ไปเล่นที่ต่างประเทศ หรูหราอลังการชีวิตหลัง

และเขาตัวเองอยู่ในเมืองชิงหยูนก็มีชื่อเสียงดัง ฐานะทางสังคมคือตระกูลฉิน และมีตระกูลซูนด้วย ไม่รู้จริงๆว่า อยู่ในขณะที่เขาจับคนไว้ก่อน ในเมืองชิงหยูนมีใครทำอะไรกับเขาได้?ตระกูลหวางและตระกูลโจก็ต้องส่งเงินมาและรับคนไปอย่างดีๆ!

หลินอิ่งส่ายหัวและอดไม่ได้ที่จะขำ

เป็นคนตายเพื่อเงิน นกตายเพื่อกินจริงๆ ไอ้ฉินฝู้กุ้ยนี้เห็นเงินก็กล้าขึ้นประมาณ10เท่า!

“คุณยังขำ? คุณนี่ไม่ใส่ใจฉันเลยใช่ไหม? คิดว่าฉันไม่กล้ายิง?” ฉินฝู้กุ้ยเห็นหลินอิ่งทำสีหน้าแบบดูถูก รู้สึกโกรธ

“กูก็ให้แกกินเม็ดถั่วก่อน!”ฉินฝู้กุ้ยพูดอย่างรุนแรง เขาหรี่ตาและเตรียมยกปืนขึ้นเล็งหลินอิ่ง

อุ๊ย！

ในขณะนี้ หลินอิ่งขว้างมือและจับมีดที่อยู่บนโต๊ะและโยนออกไปทันที

ความเร็วของมีดเร็วมากเหมือนกับไฟฟ้า

มีดแทงเข้าไปในมือของฉินฝู้กุ้ยและมีเลือดไหลออกมาจากนิ้ว สองนิ้วถูก ทำให้เขาถือปืนไม่ได้และปืนก็ตกบนพื้น

"อา!"

ฉินฝู้กุ้ยส่งเสียงคำรามเหมือนฆ่าหมู ปิดมือและหายใจหอบ ใบหน้าของเขาซีด 

เขามองไปที่หลินอิ่งด้วยสีหน้าที่ไม่เชื่อ สายตาของเขาเต็มไปด้วยความกลัว เขาคือคนยอดฝีมือจร้าอะไร?

พวกคนตัวโตที่ยังนอนอยู่บนพื้น มือและขาโดนเตะหักก็นิ่งอึ้งเหมือนกัน

ถ้าไม่ใช่ว่าฉินฝู้กุ้ยยังมีค่าอยู่ เขาก็ไม่อยากจะเสียเวลาไปเล่นกับคนที่ดึงดันแบบนี้

“แก!”ฉินฝู้กุ้ยขบฟันอย่างรุนแรง นิ้วเจ็บมาก “ที่นี่คือที่ของกู แกกล้าทำร้ายกับกู แกเดินออกจากฉินหยุนโล๋แน่!”

ฉินหยุนโล๋คือบ้านเขาเอง โบกมือก็มีพี่น้องร้อยกว่าคน เขากล้าทำร้ายกับตัวเอง บ้าบิ่นจริงๆ

“งั้นคุณก็ลองโทรสิ ดูว่าจะมีคนขึ้นมาไหม”หลินอิ่งขำและกล่าวว่า

ฉินฝู้กุ้ยขมวดคิ้ว รู้สึกว่ามีอะไรแย่แล้ว สีหน้าที่เหมือนเกียรติบัตรแห่งความสำเร็จ อยู่ในกำมือ ทำให้เขารู้สึกอึดอัดใจ

ติ๊กๆๆๆ

ฉินฝู้กุ้ยโทรไปประมาณ7หรือ8โทร ทั้งหมดนี้คือโทรไปที่คนที่ดูแลอยู่แต่ละชั้นของฉินหยุนโล๋ แต่ไม่มีคนรับสายเลย!

นี่ก็แปลกเกินไป!

ฉินฝู้กุ้ยเหงื่อออกที่หน้าผาก เมื่อที่เขามองไปที่รอยยิ้มที่เหมือนยิ้มแต่ก็มายิ้มของหลินอิ่งเขาก็รู้สึกเหงื่อเปียกที่หลังของเขา

เบื้องหลังเดี๋ยวของเขาก็คือเขาอยู่ในที่ๆของตัวเอง และจัดการชีวิตของหลินอิ่งได้