ซุปเปอร์เจ้าสำราญ นิยาย บท 130

บทที่130 ความสงสัยของหลินอิ่ง

สามนาทีถัดมา

หลินอิ่งออกไปจากตี้จิง สุดท้ายกลับพบ ลูกน้องของหยูจื๋อเฉิงเป็นแถวๆ ต่างทรุดลงที่พื้น

ทั้งตัวหยูจื๋อเฉิงคือเลือด เดินไปด้วยใบหน้าละอายใจ

“ขอโทษ ท่านอิ่ง！ข้าน้อยพยายามอย่างเต็มที่ สกัดคนของตระกูลเหวินไม่สำเร็จ”หยูจื๋อเฉิงพูดอย่างรู้สึกผิด

หลินอิ่งมีใบหน้าไร้ความรู้สึก จากฝีมือของหยูจื๋อเฉิง สกัดชายชุดดำสวมหน้ากากลึกลับนั่นไม่อยู่จริงๆ

“ท่านอิ่ง ผมเห็นเหวินเทียนเฟิ่งแล้ว อยากจะเข้าไปขวาง แต่ คนที่สวมหน้ากากข้างเขาร้ายกาจจริงๆ แม้แต่คนฝีมืออ่อนกว่าผมยังรับไว้ไม่อยู่ ถูกเตะลอยออกไป”หยูจื๋อเฉิงพูดอย่างระวัง“นอกจากที่สวมหน้ากาก ข้างกายเหวินเทียนเฟิ่งยังมีบอดี้การ์ดอีกสองสามคน ต่างเป็นปรมาจารย์ฝีมือดีทั้งนั้น ลูกน้องผมต่างไม่ใช่คู่ต่อสู้เขา โอกาสยิงปืนยังไม่มีเลย”

“เรื่องนี้ไม่ใช่ความผิดของคุณ”หลินอิ่งพูดนิ่งๆ“คุณให้คนจำนวนหนึ่งไปจับตาดูตี้จิงต่อ แล้วให้คนมาอีกครั้ง ตอนนี้ พวกเราต้อง ไปคฤหาสน์ตระกูลเหวิน！”

ได้ยินประโยคนี้ หยูจื๋อเฉิงก็โล่งอกก่อน จากนั้นก็ตกใจ ถามอย่างสงสัย：“ท่านอิ่ง ไปคฤหาสน์ตระกูลเหวินตอนนี้เลย？”

“ขึ้นรถค่อยว่ากัน อย่าเสียเวลาไปเปล่าประโยชน์”หลินอิ่งพูดนิ่งๆ แล้วนั่งเบนท์ลีย์

หยูจื๋อเฉิงก็ไม่พูดมาก รีบไปที่นั่งคนขับ สตาร์ทรถ เหยียบคันเร่ง กลับรถขับไปที่ถนนสายคึกคัก

หลินอิ่งหลับตาทำสมาธิ ในหัวคิดถึงเรื่องทุกอย่างที่เกิดคืนนี้

หยูจื๋อเฉิงเหงื่อออกที่ศีรษะ ขับรถไป ก็ไม่หยุดโทรศัพท์ สั่งให้คนรีบไปที่คฤหาสน์ตระกูลเหวินทันที

คฤหาสน์ตระกูลเหวินคือเขตอาศัยของตระกูลเหวินแห่งตี้จิง ทั้งหมู่บ้านต่างเป็นอุตสาหกรรมของตระกูลเหวิน ข้างในต่างเป็นลูกหลานโดยตรงของตระกูลเหวิน

ครั้งนี้ท่านอิ่ง ดูเหมือนจะประสบความสำเร็จ ต้องไล่ล่าตามฆ่าตระกูลเหวินทั้งหมด

เช่นหยูจื๋อเฉิงที่อยู่ตี้จิงมานานหลายปี ตลอดระยะทาง ก็ไม่เคยเห็นสถานการณ์ที่ดูครอบงำอย่างคืนนี้มากขนาดนี้

ท่านอิ่งคนเดียวเข้าไปตี้จิงไม่ถึงสิบนาที พวกบอดี้การ์ดตระกูลเหวิน ลูกหลานของตระกูลเหวิน ต่างหลบหนีหัวซุกหัวซุนอย่างไม่มีที่อยู่ ทำให้คนรู้สึกตกตะลึง

นี่ไม่ใช่พวกนักเลงเสเพลใดๆ แต่เป็นตระกูลเหวินแห่งตี้จิง！ตระกูลร่ำรวยที่ติดอันดับหนึ่งในห้าของประเทศหลุงได้ กลับถูกคนไล่ล่าเยี่ยงนี้？ขีปนาวุธที่อยู่ในมือของพวกเขาเป็นของปลอมหรือไง？

หยูจื๋อเฉิงไม่กล้าจินตนาการ ฝีมือของท่านอิ่งไปไกลถึงระดับไหนแล้ว ช่างน่ากลัวจริงๆ　　

พอโทรศัพท์กำชับเสร็จ หยูจื๋อเฉิงก็พูดอย่างซีเรียส：“ท่านอิ่ง ระดมพลเรียบร้อยแล้ว อีกเดี๋ยวก็จะรวมตัวในทันที”

“ดีมาก”หลินอิ่งพยักหน้าเล็กน้อย

“ใช่สิ ท่านอิ่ง ผมเห็นแค่เหวินเทียนเฟิ่งหนีออกไป ส่วนเหวินเทียนเจียวเหมือนจะไม่เห็นแม้แต่เงา ท่านจับเขาหรือยัง？”หยูจื๋อเฉิงถามอย่างระวัง ไม่กล้าถามหลินอิ่งเรื่องที่เกิดในอาคารเหวินมากนัก

เขาเห็นกับตา อาคารเหวินเกิดระเบิดขึ้น นั่นจะต้องเป็นระเบิดระดับพิเศษแน่นอน

แม้แต่ขีปนาวุธเช่นนี้ก็ใช้แล้ว จู่ๆท่านอิ่งกลับไม่ได้รับบาดเจ็บ คิดแล้วก็อย่างที่รู้ ด้านในเกิดเรื่องอะไรที่ไม่อาจจะคิดได้

“ตายแล้ว”หลินอิ่งพูดนิ่งๆ

“ข้าน้อยเข้าใจแล้ว”หยูจื๋อเฉิงพยักหน้า รู้สึกเหมือนมีคลื่นลูกใหญ่ภายในใจ

เหวินเทียนเจียวตายแล้ว？

สถานการณ์ของตี้จิงครั้งนี้ ใหญ่โตมากกว่าที่เขาคาดคิดไว้เสียอีก！

น่าตกตะลึงมาก ไม่รู้จริงๆว่าสถานการณ์พรุ่งนี้ของตี้จิงจะเปลี่ยนแปลงไปอย่างไร！

ทั้งสองต่างไม่พูดอะไร