ซุปเปอร์เจ้าสำราญ นิยาย บท 23

บทที่ 23 เซควนเขตตะวันออก

ไม่ว่าใครได้ยินน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความคิดที่จะฆ่านี้ของหลินอิ่ง ต่างก็อดไม่ได้ที่จะตัวสั่น

เสิ่นซานเหงื่อที่หน้าผากออกมาเป็นเม็ดๆ ได้ยินถึงรสชาติของคาวเลือดอันคละคลุ้งอย่างรุนแรง　　

“คุณนัดเซควนออกมาเจรจาตอนนี้เลย” หลินอิ่งกล่าวอย่างนิ่งๆ

เสิ่นซานสีหน้าตึงเครียด กล่าวอย่างลังเลใจว่า: “ท่านหลิน ถึงเซควนจะต้องการเจรจา ก็จะต้องยินยอมเพียงแค่ที่เขตตะวันออกอย่างแน่นอน ในนั้นคืออาณาบริเวณของเขา…… ”

ในสายตาหลินอิ่งเปล่งประกายไปด้วยความคิดที่จะฆ่า: “งั้นก็ไปที่เขตตะวันออก!” 　 　

“ท่านหลิน เซควนมีอิทธิพลอย่างมากในเขตตะวันออก ฉันเกรงว่าจะเป็นการเสียเปรียบ……” สีหน้าของเสิ่นซานเปลี่ยนเป็นกลืนไม่เข้าคายไม่ออกอย่างฉับพลัน

เขาและเซควนคบค้าสมาคมกันมาหลายต่อหลายปี ย่อมรู้ชัดถึงศักยภาพของเซควน

ท่านเสิ่นซานเขาเป็นใหญ่ในเมืองหนานเฉิง แต่เขาต้องการนำคนเข้าไปที่เขตตะวันออกไปสร้างความรบกวนให้เซควน เขาก็ไม่ได้รับผลดีนัก

ในที่สุดหลายปีมานี้ พวกเขาก็ต่างคนต่างอยู่………

“คุณไม่กล้า?” หลินอิ่งสีหน้าท่าทางไม่ใส่ใจ มองไปยังเสิ่นซาน

เสิ่นซานเผชิญหน้ากับสายตาที่เยือกเย็นของหลินอิ่ง แล้วก้มหน้าลงทันที ภายในใจต่อสู้กันเล็กน้อย

“จะจัดการตามท่านหลินอย่างระมัดระวัง!” เสิ่นซานกัดฟัน ใจหนักแน่น กล่าวอย่างเด็ดเดี่ยว　

หลินอิ่งพยักหน้าเล็กน้อย ลุกขึ้นแล้วออกไป เสิ่นซานติดตามเคียงข้างไปด้วยความเคารพ

ในเวลานั้น เสิ่นซานก็โทรศัพท์ไปยังเซควน นัดเซควนออกมาเจรจา

หลายนาทีต่อมา

หลินอิ่งและเสิ่นซานก็เดินทางออกจากซิงกวางหุ้ย

ด้านล่างมีรถโตโยต้าสีดำนับสินคันมารวมตัวกันอย่างมีอำนาจ แต่ละคันล้วนมีชายสวมสูทสีดำท่าทีมีความสามารถหลายคนนั่งมาด้วย

เสิ่นซานก็ตั้งใจอย่างเด็ดเดี่ยวมาก นำหัวกะทิตัวตั้งตัวตีข้างกาย ทั้งหมดต่างก็เคลื่อนไหวเข้ามา　　

หลินอิ่งพร้อมด้วยเสิ่นซานนั่งรถLand Roverคันนึงไป รถนับสิบคันต่างมุ่งตรงไปยังเขตตะวันออก

หนึ่งชั่วโมงหลังจากนั้น………

เขตตะวันออก ทะเรือเฟยวูของเขตตะวันออก

นี่คือสถานที่เปลี่ยวห่างไกลความเจริญที่นึง อีกอย่างก็เป็นท่าเรือเก่าแก่รกร้างมาหลายปี โดยภาพรวมแล้วก็กลายเป็นพื้นที่กองขยะขนาดใหญ่ ซากรถเศษเหล็กล้วนทิ้งไว้ในนี้ ด้านแม่น้ำก็มีเพียงเศษซากปรักหักพังของเรือ

ด้านบนท่าเรือก็ยังมีตึกสูงโรงงานที่ทิ้งรกร้างไว้หลายหลัง โดยพื้นฐานปกติแล้วจะไม่มีคนเข้ามา

ขณะนี้ รถของเสิ่นซานพร้อมทั้งขบวนรถทั้งหมดต่างก็จอกทิ้งไว้ยังด้านนอกโรงงาน

บอดี้การ์ดสวมใส่ชุดสูทสี่ห้าสิบคน ต่างก็ลงจากรถ และเดินติดตามเสิ่นซานเข้าไปยังโรงงานร้าง

ประตูใหญ่หน้าตัวอาคารโรงงาน มีกลุ่มพวกชายสวมเสื้อสูทรูปร่างสูงใหญ่ ขวางเสิ่นซานและหลินอิ่งเอาไว้

“ท่านเสิ่นซาน คนของคุณ อยู่ได้แค่ด้านนอก” ชายรูปร่างสูงใหญ่ใส่แว่นตาดำกล่าวด้วยเสียงที่เคร่งขนขรึม

“นี่?” ท่านเสิ่นซานขมวดคิ้วเล็กน้อย และมองไปยังหลินอิ่ง

หลินอิ่งค่อยๆพยักหน้า “ไม่เป็นไร พวกเราเข้าไปสองคนก็พอแล้ว”

บอดี้การ์ของเสิ่นซานถูกขัดขวางไว้ด้านนอก หลินอิ่งและเสิ่นซานเข้าไปยังในโรงงานเพียงลำพังสองคน　　

ภายในตึกสูงของโรงงานร้าง แสงไฟสว่างจ้า

ภายในอาคารมีภาพเงาของคนหนาแน่น ซึ่งมากกว่าห้าหกสิบคน แต่ละคนดูนิสัยดุร้าย ทั้งหมดล้วนยืนเรียงกันเป็นแถว

ใจกลางตัวอาคารโรงงาน มีโต๊ะไม้ผืนสี่เหลี่ยมโต๊ะหนึ่งวางไว้ มีกาน้ำชาใบนึงตั้งไว้ มีถ้วยน้ำชาสองถ้วย ชายวัยกลางคนผมทรงลานบินสวมเสื้อหนังสีดำคนนึง กำลังรินน้ำชา