ซุปเปอร์เจ้าสำราญ นิยาย บท 23

บทที่ 23 เซควนเขตตะวันออก

ไม่ว่าใครได้ยินน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความคิดที่จะฆ่านี้ของหลินอิ่ง ต่างก็อดไม่ได้ที่จะตัวสั่น

เสิ่นซานเหงื่อที่หน้าผากออกมาเป็นเม็ดๆ ได้ยินถึงรสชาติของคาวเลือดอันคละคลุ้งอย่างรุนแรง　　

“คุณนัดเซควนออกมาเจรจาตอนนี้เลย” หลินอิ่งกล่าวอย่างนิ่งๆ

เสิ่นซานสีหน้าตึงเครียด กล่าวอย่างลังเลใจว่า: “ท่านหลิน ถึงเซควนจะต้องการเจรจา ก็จะต้องยินยอมเพียงแค่ที่เขตตะวันออกอย่างแน่นอน ในนั้นคืออาณาบริเวณของเขา…… ”

ในสายตาหลินอิ่งเปล่งประกายไปด้วยความคิดที่จะฆ่า: “งั้นก็ไปที่เขตตะวันออก!” 　 　

“ท่านหลิน เซควนมีอิทธิพลอย่างมากในเขตตะวันออก ฉันเกรงว่าจะเป็นการเสียเปรียบ……” สีหน้าของเสิ่นซานเปลี่ยนเป็นกลืนไม่เข้าคายไม่ออกอย่างฉับพลัน

เขาและเซควนคบค้าสมาคมกันมาหลายต่อหลายปี ย่อมรู้ชัดถึงศักยภาพของเซควน

ท่านเสิ่นซานเขาเป็นใหญ่ในเมืองหนานเฉิง แต่เขาต้องการนำคนเข้าไปที่เขตตะวันออกไปสร้างความรบกวนให้เซควน เขาก็ไม่ได้รับผลดีนัก

ในที่สุดหลายปีมานี้ พวกเขาก็ต่างคนต่างอยู่………

“คุณไม่กล้า?” หลินอิ่งสีหน้าท่าทางไม่ใส่ใจ มองไปยังเสิ่นซาน

เสิ่นซานเผชิญหน้ากับสายตาที่เยือกเย็นของหลินอิ่ง แล้วก้มหน้าลงทันที ภายในใจต่อสู้กันเล็กน้อย

“จะจัดการตามท่านหลินอย่างระมัดระวัง!” เสิ่นซานกัดฟัน ใจหนักแน่น กล่าวอย่างเด็ดเดี่ยว　

หลินอิ่งพยักหน้าเล็กน้อย ลุกขึ้นแล้วออกไป เสิ่นซานติดตามเคียงข้างไปด้วยความเคารพ

ในเวลานั้น เสิ่นซานก็โทรศัพท์ไปยังเซควน นัดเซควนออกมาเจรจา

หลายนาทีต่อมา

หลินอิ่งและเสิ่นซานก็เดินทางออกจากซิงกวางหุ้ย

ด้านล่างมีรถโตโยต้าสีดำนับสินคันมารวมตัวกันอย่างมีอำนาจ แต่ละคันล้วนมีชายสวมสูทสีดำท่าทีมีความสามารถหลายคนนั่งมาด้วย

เสิ่นซานก็ตั้งใจอย่างเด็ดเดี่ยวมาก นำหัวกะทิตัวตั้งตัวตีข้างกาย ทั้งหมดต่างก็เคลื่อนไหวเข้ามา　　

หลินอิ่งพร้อมด้วยเสิ่นซานนั่งรถLand Roverคันนึงไป รถนับสิบคันต่างมุ่งตรงไปยังเขตตะวันออก

หนึ่งชั่วโมงหลังจากนั้น………

เขตตะวันออก ทะเรือเฟยวูของเขตตะวันออก

นี่คือสถานที่เปลี่ยวห่างไกลความเจริญที่นึง อีกอย่างก็เป็นท่าเรือเก่าแก่รกร้างมาหลายปี โดยภาพรวมแล้วก็กลายเป็นพื้นที่กองขยะขนาดใหญ่ ซากรถเศษเหล็กล้วนทิ้งไว้ในนี้ ด้านแม่น้ำก็มีเพียงเศษซากปรักหักพังของเรือ

ด้านบนท่าเรือก็ยังมีตึกสูงโรงงานที่ทิ้งรกร้างไว้หลายหลัง โดยพื้นฐานปกติแล้วจะไม่มีคนเข้ามา

ขณะนี้ รถของเสิ่นซานพร้อมทั้งขบวนรถทั้งหมดต่างก็จอกทิ้งไว้ยังด้านนอกโรงงาน

บอดี้การ์ดสวมใส่ชุดสูทสี่ห้าสิบคน ต่างก็ลงจากรถ และเดินติดตามเสิ่นซานเข้าไปยังโรงงานร้าง

ประตูใหญ่หน้าตัวอาคารโรงงาน มีกลุ่มพวกชายสวมเสื้อสูทรูปร่างสูงใหญ่ ขวางเสิ่นซานและหลินอิ่งเอาไว้

“ท่านเสิ่นซาน คนของคุณ อยู่ได้แค่ด้านนอก” ชายรูปร่างสูงใหญ่ใส่แว่นตาดำกล่าวด้วยเสียงที่เคร่งขนขรึม

“นี่?” ท่านเสิ่นซานขมวดคิ้วเล็กน้อย และมองไปยังหลินอิ่ง

หลินอิ่งค่อยๆพยักหน้า “ไม่เป็นไร พวกเราเข้าไปสองคนก็พอแล้ว”

บอดี้การ์ของเสิ่นซานถูกขัดขวางไว้ด้านนอก หลินอิ่งและเสิ่นซานเข้าไปยังในโรงงานเพียงลำพังสองคน　　

ภายในตึกสูงของโรงงานร้าง แสงไฟสว่างจ้า

ภายในอาคารมีภาพเงาของคนหนาแน่น ซึ่งมากกว่าห้าหกสิบคน แต่ละคนดูนิสัยดุร้าย ทั้งหมดล้วนยืนเรียงกันเป็นแถว

ใจกลางตัวอาคารโรงงาน มีโต๊ะไม้ผืนสี่เหลี่ยมโต๊ะหนึ่งวางไว้ มีกาน้ำชาใบนึงตั้งไว้ มีถ้วยน้ำชาสองถ้วย ชายวัยกลางคนผมทรงลานบินสวมเสื้อหนังสีดำคนนึง กำลังรินน้ำชา

“คุณคือหนูใช่ไหม? เรื่องKing of the worldของบริษัทเครื่องประดับจางซื่อนั้น คุณเป็นคนเอาไปใช่ไหม?”

หลินอิ่งยืนขึ้นมา มองไปยังหนู กล่าวด้วยสีหน้าที่ไม่แสดงออก

เสิ่นซานสามารถทำจุดๆนี้ได้ ตั้งใจอย่างเด็ดเดี่ยวแน่วแน่มากแล้ว เขาก็ไม่ได้คาดหวังว่าเสิ่นซานจะสามารถฆ่าเซควนในเขตเขตตะวันออก

“ คุณมายุ่งอะไรด้วย? นี่ถึงตาที่คุณจะพูดแล้วหรอ?” หนูกล่าวแล้วจ้องมองหลินอิ่ง อย่างโหดเหี้ยม　　

“นี่คือลูกน้องของคุณหรอ?” เซควนยิ้มอย่างเย็นชาแล้วมองไปยังเสิ่นซาน กล่าวซักถามด้วยน้ำเสียงตำหนิติเตียนว่า “คนที่คุณพามา ล้วนไม่เข้าใจกฎเกณฑ์พื้นฐานที่สุดเลยหรอ?”

“ท่านหลิน นี่คือเซควนและหนู ควรทำยังไงดี ทั้งหมดตามแต่คุณจะจัดการ” เสิ่นซานกล่าวด้วยสีหน้าเข้มงวด และหลังจากนั้นก็ถอยมาอยู่ด้านหลังของหลินอิ่ง

เห็นเสิ่นซานให้ความเคารพต่อหลินอิ่ง เซควนก็ขมวดคิ้วขึ้น กล่าวถามอย่างสงสัยว่า: “คุณเป็นใคร?”　　

“หลินอิ่ง” หลินอิ่งกล่าวอย่างไม่สนใจ มองไปยังเซควน “ฉันถามคุณ King of the world อยู่ในมือของคุณใช่ไหม?”

“King of the world? หลินอิ่ง?” เซควนสีหน้าท่าทางลังเลใจ ดูเหมือนว่าจะนึกอะไรขึ้นได้ แล้วก็ยิ้มขึ้นมาทันที

“คุณก็คือหลินอิ่งไอ่คนไร้ประโยชน์คนนั้นที่แต่งเข้าเป็นลูกเขยของตระกูลจางใช่ไหม? ฮ่า ฮ่า! ไอ่คนไร้ประโยชน์อย่างคุณนี้ สะเออะมาร่วมสนทนากับกู?” เซควนหัวเราะขึ้นมาอย่างเต็มที่

เขารู้แล้วว่า ชายหนุ่มที่อยู่เบื้องหน้านี้ มาเพื่อเรื่องอัญมณีมูลค่ากว่าสิบล้านนั้น

ก่อนหน้านี้สองวัน จางเถียนไห่ลูกชายคนที่สามของตระกูลจางมาหาตนเอง แนะนำการซื้อขายที่ดี บอกว่าจางซื่อกรุ๊ปจะทำเครื่องประดับอัญมณีมูลค่ากว่าสิบล้านออกมา จางเถียนไห่รับปากที่จะช่วยเป็นไส้ศึกในการปล้น หลังจากเรื่องราวสิ้นสุดลงก็ส่งอัญมณีคืนตนเอง　

เขาคิดๆดู นี่ไม่ใช่เรื่องดีที่มาส่งถึงประตูบ้านหรอ? แถมยังไม่ต้องแบกรับความเสี่ยงอีก! ทันทีจึงจัดการให้หนูไปทำเรื่องนี้ เดิมทีหนูก็เป็นคนชำนาญการ บวกกับได้จางเถียนไห่ช่วยเหลือภายในบริษัทอีก ก็ยิ่งขโมยของออกมาได้อย่างสบายๆ

คิดไม่ถึงว่าเจ้าโง่หลินอิ่งคนนี้ จะกล้ามาที่เขตตะวันออกเพื่อหาสิ่งของกับตนเอง รนหาที่ตายจริงๆ

“เสิ่นซาน? ฉันคิดไม่ถึงจริงๆว่า คุณแม่งเป็นคนแรกที่มีตำแหน่งสูงสู่ในกลุ่มมาเฟียของหนานเฉิง ไม่นึกเลยว่าจะเรียกหลินอิ่งไอ่คนขี้ขลาดตาขาวไร้ความสามารถนี้ว่าท่านหลิน?” เซควนหัวเราะขึ้นมา สีหน้าเย่อหยิ่งอย่างมาก

“แล้วก็คนไร้ประโยชน์อย่างคุณอะ ทำของหายแล้วยังกล้ามาตามหากับเซควนอย่างฉันหรอ? คุณไม่อยากมีชีวิตอยู่ยาวๆหรือไง?”

พูดพลาง เซควนก็ควักปืนพกสีเงินออกมา เล็งไปยังบนหน้าผากของหลินอิ่ง!