ซุปเปอร์เจ้าสำราญ นิยาย บท 4

บทที่ 4 นิ่งซื่อกรุ๊ปเมืองตุงไห่

เมืองชิงหยูนเขตตะวันออก อาคารนิ่งซื่อ

ตึกอาคารมีทั้งหมดเจ็ดสิบกว่าชั้น ซึ่งเป็นตึกอาคารที่สูงใหญ่ตระหง่าน และตั้งอยู่ใจกลางเมืองด้วย

ที่นี้เป็นแปลงที่ดินที่เจริญรุ่งเรืองที่สุดในใจกลางเมืองชิงหยูนอีกทั้งอาคารนิ่งซื่อ ยังเป็นสถาปัตยกรรมเป็นแบบทันสมัยของเมืองชิงหยูนด้วย

เมื่อไม่กี่ปีก่อนตอนที่นิ่งซื่อกรุ๊ปมาตั้งบริษัทที่เมืองชิงหยูนชั่วคราวนั้น สร้างความตื่นตระหนกไปทั่วทั้งเมืองตุงไห่

เพราะนี้เป็นอสังหาริมทรัพย์ของตระกูล ตระกูลนิ่งของตี้จิง ซึ่งเป็นตระกูลที่สูงส่งที่สุดของประเทศหลุง

ก่อนที่จะมาถึงตึกอาคาร หลินอิ่งเดินเข้าห้องโถงต้อนรับแขกก่อน

"ไม่ทราบว่าคุณมาติดต่อใครค่ะ?" พนักงานต้อนรับผู้หญิงซักถามแขกขึ้น

"ผมมาหานิ่งซวน ประธานของพวกคุณครับ" หลินอิ่งพูดขึ้น

"คุณมาหาประธานนิ่ง หรอครับ? ไม่ทราบว่าคุณนัดหมายล่วงหน้าหรือยังค่ะ?" พนักงานบริการหญิงซักถามด้วยความสงสัยขึ้น

ชายหนุ่มคนนี้สวมชุดขายของ ซึ่งแทบไม่เหมือนคนที่มีคุณสมบัติเพียงพอที่จะสามารถพบกับท่านประธานนิ่ง ซึ่งเป็นบุคคลที่เป็นคนคนใหญ่คนโตแบบนี้

ประธานนิ่งซวนเป็นถึงตัวแทนของตระกูล ตระกูลนิ่งของตี้จิง ที่อยู่เมืองตุงไห่ซึ่งเป็นถึงบุคคลที่มีอำนาจคับฟ้า จนแทบไม่มีใครมีคุณสมบัติเพียงพอพบกับเขาเลยทั่วทั้งเมืองชิงหยูน

หลินอิ่งพูดขึ้นว่า "ช่วยฝากบอกเขาหน่อยว่า ผมเป็นเพื่อนของ นิ่งไท่จี๋"

"ค่ะ เชิญคุณรอสักครู่นะค่ะ" พนักงานบริการหญิงเผยสายตาลังเลเล็กน้อย พร้อมเตรียมโทรศัพท์ ตั้งแต่มาทำงานนิ่งซื่อกรุ๊ปมา เธอไม่เคยได้ยินชื่อบุคคลนี้มาก่อนเลย

อีกด้าน ห้องทำงานของประธานตึกอาคารใหญ่สูงตระหง่าน มีชายหนุ่มหน้าตาไม่ธรรมดาคนหนึ่งกำลังจัดการเอกสารอยู่

ก็อก! ก็อก!

"เชิญเข้ามา"

เลขาชายหนุ่มเคาะประตูเดินเข้ามา และพูดอย่างสุภาพว่า "ประธานครับ ที่เคาน์เตอร์มีคนมาหาคุณครับ"

"เคาน์เตอร์หรอ? เวลานี้ของวันนี้ไม่ใช่ว่าไม่มีนัดหมายล่วงหน้าหรอกหรอ?" ชายหนุ่มขมวดคิ้ว และพูดด้วยสีหน้าเคร่งเครียดว่า "หากมีหมาแมวที่ไหนมา ไม่ต้องมาบอกฉันอีก เข้าใจไหม?"

"เออว่า....." เลขาชายหนุ่มพูดด้วยสีหน้าลังเลว่า "ประธานครับ คนๆนั้นฝากบอกว่า เขาเป็นเพื่อนของ นิ่งไท่จี๋ ครับ"

"ผมเกรงว่า มีคนจากตระกูลของคุณมาหา....เลยมารายงาน"

นิ่งไท่จี๋！

ชายหนุ่มนิ่งอึ้งอยู่สักพัก แล้วขมวดคิ้ว

นิ่งไท่จี๋ เป็นหัวหน้าตระกูลของ ตระกูลนิ่งของตี้จิง ซึ่งเป็นชื่อของคุณปู่ของเขา

ในตี้จิง มีเพียงญาติมิตรที่มีสายเลือดโดยตรงเท่านั้นที่จะทราบชื่อผู้อาวุโสที่เคารพของคุณปู่ และคงไม่มีใครกล้าเรียกชื่อเต็มของคุณปู่ด้วย ในเมืองชิงหยูนและมณฑลนี้มีใครบ้างที่รู้จักกับคุณท่านของตระกูลนิ่ง แถมยังกล้ามาหาตัวเองด้วย?

"คนนั้นเป็นคนยังไงหรอ?" นิ่งซวนซักถามขึ้น

เลขาชายตอบว่า "ชายหนุ่มอายุยี่สิบต้นๆครับ"

"งั้นเรียกให้คนนั้นมาที่ห้องทำงานของฉัน" นิ่งซวนพูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง พร้อมกับเผยสีหน้าสงสัยเล็กน้อย "ชายหนุ่มอายุยี่สิบต้นๆหรอ?"

ห้านาทีต่อมา หลินอิ่งก็เดินตามเลขาหนุ่มมาที่ห้องทำงานของประธานชั้นที่หกสิบหก

หลินอิ่งนั่งลงอย่างตามสบาย

จากนั้นก็เห็นชายหนุ่มสง่าผึ้งผายกำลังจ้องมองตัวเองด้วยสายตาเคร่งขรึมอยู่

ไม่ทราบว่าคุณคือ?" นิ่งซวนถามขึ้น พร้อมกับจ้องมองชายหนุ่มที่อยู่เบื้องหน้าอย่างมึนงง

"นายจำสิ่งนี้ไม่ได้แล้วหรอ?" หลินอิ่งหยิบป้ายหยกสีเขียวขึ้นมา

บนป้ายหยกสลักตัวอักษรที่ซับซ้อนอยู่ โดยตรงกลางมีตัวอักษรนิ่ง อยู่อย่างเห็นได้ชัดเจน

"นี้คือ?" นิ่งซวนจ้องมองป้ายหยกชิ้นนี้ด้วยสายตาตกตะลึง ขณะเดียวกันก็รู้สึกเวียนหัวด้วย

นี่คือป้ายหยกแสดงสัญลักษณ์ตำแหน่งของตระกูล ตระกูลนิ่งของตี้จิง มีทั้งหมดไม่กี่ชิ้นเท่านั้น ซึ่งแม้แต่เขาที่เป็นตัวแทนของมณฑลแห่งนี้ของตระกูลนิ่ง ยังไม่มีติดตัวเลย.....

ตอนที่เขายังเด็กเคยเห็นในมือของพ่อเขามีป้ายหยกตระกูลนิ่ง ชิ้นหนึ่ง ซึ่งหากยึดตามลำดับขั้นแล้ว พ่อของเขามีลำดับขั้นต่ำกว่าชายหนุ่มคนนี้อยู่ขั้นหนึ่ง.....

กู่ชางไห่ก้มโค้งคำนับ และพูดว่า "ผู้บริหารรุ่นที่สามของตระกูลนิ่ง กู่ชางไห่ขอคารวะนายท่าน"

"นิ่งซวน ขอคารวะนายท่าน" นิ่งซวนเองก็พูดด้วยน้ำเสียงจริงจังขึ้นเหมือนกัน

ตระกูลนิ่ง ซึ่งตระกูลนิ่ง เคร่งครัดเรื่องกฎระเบียบมาก จนแทบไม่มีใครกล้าละเมิดเลย

เมื่อได้รับการยอมรับตำแหน่ง หลินอิ่งก็พยักหน้าเล็กน้อย

"ไม่ทราบว่านายท่านมาบริษัทสาขาตุงไห่ มีธุระอะไรหรือเปล่าครับ?" กู่ชางไห่ก็พูดจริงจังขึ้น

ตรึงตรึง.....

ทันใดนั้น จู่ๆโทรศัพท์ของ หลินอิ่งก็ดังขึ้น

"หลินอิ่ง ไอ้คนไร้ประโยชน์ แกอยู่ไหน? รีบมาโรงพยาบาลเมืองเลย! ใบหย่าฉันให้คนเตรียมการแล้ว แกรีบมาเซ็นเลย" ในสายมีเสียงของ ลู่หย่าฮุ่ย ดังขึ้น

"เกิดอะไรขึ้นครับ?" หลินอิ่งซักถามขึ้น

"วันนี้ตอนที่พ่อของ ฉีโม่ อยู่โรงงานเจอกับ จางเถียนไห่ ที่มาซื้อโรงงาน แต่ถูกทำร้ายจนต้องเข้าโรงพยาบาล ส่วน ฉีโม่ ที่โต้เถียงก็ถูก จางเถียนไห่ ที่โมโหทำร้ายจนหมดสติเหมือนกัน ตอนนี้ จางเถียนไห่ ยังคงบีบบังคับเรื่องนี้อยู่อีก แถมบ้านที่พวกเราอยู่ยังต้องถูกยึดชดใช้หนี้ด้วย เขาบอกว่าหากแกกับ ฉีโม่ หย่ากัน เขาจะยอมปล่อยพวกฉัน ทุกอย่างเป็นเพราะแกคนเดียวเลย! ฉันขอร้องล่ะ แกหย่ากับลูกสาวของฉันเถอะ! ถ้าแกพอมีเมตตาอยู่! ครอบครัวของฉันคงไม่ทรมานแบบนี้หรอก!"

ในสายนั้น ลู่หย่าฮุ่ย พูดด้วยน้ำเสียงสะเอื้อน พร้อมกับท่าทางรีบร้อนใจ

"ผมทราบแล้วครับ เดียวผมไป" หลินอิ่งวางสายลง แล้วค่อยๆสงบสติอารมณ์ลง

ฉีโม่ สลบหมดสติหรอ?

หลินอิ่งเผยสายตาแหลมคมออกมา แล้วหันหน้ามอง กู่ชางไห่กับนิ่งซวน

"ภายในหนึ่งวัน ฉันต้องการเห็นบริษัทเครื่องประดับจางซื่อล้มละลาย" หลินอิ่งพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชาขึ้น

"ครับ! นายท่าน เราจะทำตามคำสั่งครับ" นิ่งซวนพูดขึ้น

นิ่งซวนถอนหายใจในใจเงียบๆ เขานึกว่านายท่านที่หล่นจากฟ้าจะออกคำสั่งให้เขาทำเรื่องลำบากใจซะอีก

ทำให้บริษัทขนาดเล็กอย่างบริษัทเครื่องประดับจางซื่อล้มละลาย นับว่าเป็นเรื่องเล็กน้อยมาก!