ซุปเปอร์เจ้าสำราญ นิยาย บท 60

บทที่ 60 เป็นเพื่อนกัน? 　　

หลินอิ่งดื่มชาไปคำหนึ่ง แล้วส่ายหัว

“ทำไม? คุณคิดว่าหนึ่งล้านต่อปีมันน้อยไป?” หวางหงหลิงขมวดคิ้ว จากนั้นพูดขึ้นช้า ๆ “ขอแค่คุณมีความสามารถพอ คุณอยากได้เงินเท่าไหร่ไม่ใช่ปัญหา ฉันมีเงินมากมาย และดีกับทุกคนที่ทำงานให้ฉัน”

พูดไป สายตาเธอเชื่อมัน แล้วชี้ไปทางหูหมิงหยิน พูดว่า “หูหมิงหยินเมื่อหลายปีก่อนเคยเปิดร้านเล็ก ๆในตลาดนักสะสม ต้องดิ้นรนเพื่อความอยู่รอด หลังได้รับการช่วยเหลือจากฉันแล้ว วันนี้ เขาเป็นคนมีหน้ามีตาในเมืองชิงหยูน”

“ความช่วยเหลือของคุณหนูใหญ่ ผมจะไม่มีวันลืม” หูหมิงหยินพูดขึ้นอย่างจริงจัง

หลินอิ่งมองไปที่หูหมิงหยิน หูหมิงหยินอยู่ในวงการนักสะสมของโบราณประมาณห้าหกปีแล้ว

ถ้าอย่างนั้นก็แปลว่า หวางหงหลิงก็อายุเพียง16 17ปี คนอายุเดียวกันยังเเรียนมัธยมต้น เธอก็มีความสามารถและฝีมือระดับนี้แล้ว?

“หลินอิ่ง คุณเรียนรู้การประเมินวัตถุโบราณได้ดีขนาดนี้ ก็ถือว่าเป็นคนมีหลักการคนหนึ่ง” หวางหงหลิงพูดขึ้นเสียงเรียบ “ฉันให้โอกาสและเวทีสำหรับการแสดงฝีมือของคุณ ไม่ถึงปี ฉันรับรองว่าคุณจะลบล้างชื่อไอ้ขยะของคุณได้ไปอย่างสิ้นเชิง ในตระกูลจางก็จะไม่มีใครกล้าดูถูกคุณอีก”

พูดจบ เธอก็ยิ้มแล้วหันไปมองหลินอิ่ง

ข้อเสนอที่เธอให้มา ถือว่าเป็นโอกาสที่จะทำให้หลินอิ่งไปถึงเส้นชัยได้อย่างง่ายดาย ไม่มีทางปฏิเสธแน่นอน

“ขอโทษด้วยครับ ผมไม่มีนิสัยในการช่วยคนอื่นทำงาน” หลินอิ่งพูดขึ้นเสียงเรียบ

หวางหงหลิงอดไม่ได้ที่จะหัวเราะ หัวเราะอย่างร่าเริง

ลูกเขยแต่งเข้าบ้านคนหนึ่งของตระกูลจางเห็นชัดว่าเกาะตระกูลจางกินอยู่ ตอนนี้ก็เป็นผู้ช่วยของเมียเกาะเมียกินเท่านั้น กลับมาบอกกับเธอว่าไม่มีนิสัยในการช่วยคนอื่นทำงาน?

“คิกคิก” หวางหงหลิงหัวเราะ “หลินอิ่ง ตอนนี้คุณก็เป็นผู้ช่วยให้เมียคุณอยู่ไม่ใช่เหรอ? คุณไม่เห็นตระกูลหวางอยู่ในสายตา หรือไม่เชื่อความสามารถของฉัน?”

หลินอิ่งพูดขึ้น “ผมแค่สงสัยว่า ฐานะชื่อเสียงคุณในเมืองชิงหยูน ไม่ว่าจะเป็นเงินทองหรือชื่อเสียง จะหาคนแบบไหนก็หาได้ ทำไมถึงเลือกผม?”

หวางหงหลิงพูดขึ้น “คุณพูดโดนจุดแล้ว ถ้าฉันอยากได้คนก็ไม่ยาก แต่ในเมืองชิงหยูนจะมีสักกี่คนที่กล้าทำให้หวางจื่อเหวินขายหน้าต่อหน้าผู้คน ยิ่งไม่ต้องพูดถึงว่าจะช่วยฉันได้”

“เฮ้อ” พูดถึงตรงนี้ หวางหงหลิงต้องถอนหายใจ “ถ้าไม่ใช่เพราะว่าฉันเกิดมาเป็นผู้หญิง แค่ไอ้น่าโง่หวางจื่อเหวิน จะเอาอะไรมาแย่งตำแหน่งผู้สืบทอดมรดกของตระกูลหวางกับฉัน”

“หวางจื่อเหวินเป็นคู่แข่งของฉัน เขาจะลงมือกับคุณ ฉันก็จะปกป้องคุณ ก็แค่นี้” หวางหงหลิงยิ้มอย่างมีเชิง ท่าทางเอาแต่ใจที่สุด

“ผมไม่อยากสนใจและเข้าร่วมการแย่งชิงกันภายในของตระกูลหวาง” หลินอิ่งพูดขึ้นเสียงเรียบ

“ฉันนับถือในความกล้าของคุณ” หวางหงหลิงพูดขึ้น “แต่ว่า ฉันไม่ชื่นชมคนไง่ ถ้าแม้แต่สถานการณ์ของคุณเองยังดูไม่ออก ก็เสียดายความรู้ความสามารถในเรื่องวัตถุโบราณของคุณแล้ว”

“อย่างนี้ละกัน คุณไปบริษัทคอลเลกชันหมิงหยินไปรับตำแหน่งรองประธาน รายได้ปีละห้าล้าน ถ้าคุณมีความสามารถพอ ในอนาคตจะอยู่เหนือหูหมิงหยิน ก็ไม่ใช่ปัญหา” หวางหงหลิงพูดขึ้นจริงจัง สีหน้าเหมือนคนมีเมตตา

หลินอิ่งยิ้มแล้วส่ายหน้า

“หลินอิ่ง คุณหนูใหญ่ให้เกียรติคุณ ก็อย่าปฏิเสธเลย” หูหมิงหยินพูดขึ้นด้วยสีหน้าไม่ดี “ไม่ใช่ใครก็มีโอกาสแบบนี้ได้ ดูชื่อเสียงของคุณในเมืองชิงหยูนด้วย คุณหนูใหญ่อุตส่าห์ช่วยเหลือ ไม่ขอบคุณไม่พอยังกล้าเสียมารยาทอีก?”

“ไม่ใช้? หลินอิ่ง คุณปัญญาอ่อนรึเปล่า?” หวางหงหลิงมองหน้าหลินอิ่งอย่างไม่อยากเชื่อ สายตาสงสัย