ซุปเปอร์เจ้าสำราญ นิยาย บท 69

บทที่ 69 จดหมายจากทนาย

"จริงสิ คุณหนู หลินอิ่งไม่ใช่คนธรรมดา เมื่อวานที่คุณหนูให้พวกเราแอบสุ่มสังเกต พวกเราพบว่า หลังจากเมื่อวานตอนกลางคืนเขาถูกที่บ้านไล่ออกจากบ้าน เขาได้ไปกับวิลล่าหิมะกับเจียงฉีด้วย" ไอ้เจ็ด พูดด้วยสีหน้าจริงจังขึ้น "แต่ระบบรักษาความปลอดภัยของวิลล่าหิมะมังกรดีมากเกินไป ทุกมุมแล้วมีกล้องวงจรปิดอยู่ พวกเราไม่สามารถสร้างความตกใจต่อพนักงานรักษาความปลอดภัยได้ ดังนั้นเลยไม่รู้เลยว่าหลินอิ่งทำอะไรบ้างข้างใน?"

ต่อมาผมไปสืบประวัติของเจียงฉีคนนั้น พบว่าเขาเป็นผู้จัดการของสำนักงานใหญ่บริษัทโอเซี่ยนอสังหาริมทรัพย์สาขาเหนือ นับว่าเป็นผู้มีอิทธิพลในวงการธุรกิจ" ไอ้หก พูดด้วยสีหน้าจริงจังขึ้น

"หืม คนที่น่าเวทนาอย่างเขาไปที่วิลล่าหิมะสามารถหมายถึงอะไรได้หรอ?" หวางหงหลิงพูดด้วยน้ำเสียงไม่ค่อยพอใจขึ้น แล้วส่ายมือเล็กน้อย "เห็นได้ชัดเจนว่า หลังจากที่คนน่าเวทนาถูกไล่ออกจากบ้าน ก็ถูกกดดันจากผู้ใหญ่ตระกูลจาง เพราะกลัวหวางจื่อเหวิน ดังนั้นเลยหาเพื่อนช่วยเหลือ ส่วนคนที่ชื่อเจียงฉีคนนั้นก็ไม่ใช่คนมีความสามารถอะไร แค่เป็นผู้จัดการบริษัทขนาดเล็กเท่านั้น เขาไม่กล้าช่วย เลยพากันไปตามหาบุคคลที่มีอิทธิพลที่วิลล่าหิมะมังกรช่วยเหลือก็เท่านั้น"

"อืม คุณหนูพูดมีหลักเหตุผลมากครับ คงเป็นแบบนี้แน่เลยครับ" ไอ้หก พยักหน้าเล็กน้อยและพูดขึ้น ขณะเดียวกันก็ยอมรับความคิดเห็นนี้

"พวกนายไม่ลองคิดดูหน่อยหรอว่า ใครบ้างในตระกูลหวางไม่มีความสามารถเข้าวิลล่าหิมะมังกรบ้าง? ตอนนี้ในเมืองชิงหยูนมีใครบ้างกล้าช่วยเขาหรอ?" หวางรงหลิงพูดด้วยท่าทางโอ้อวด "ดังนั้นตอนนี้ทั้งเมืองชิงหยูน นอกจากฉันแล้ว ไม่มีใครกล้าช่วยต่อกรกับหวางจื่อเหวินหรอก นอกจากฉันแล้ว ใครก็ช่วยหลินอิ่งไม่ได้!"

"แล้วเขาจะไปหาใครช่วยเหลืออีก หืม! ถ้าไม่มาหาฉันก็รอถูกหวางจื่อเหวินค่อยๆทรมานเล่นจนตายได้เลย" หวางรงหลิงแค่นเสียงประชดออกมาเล็กน้อย

เธอแอบหัวเราะในใจเงียบๆ เมื่อคืนหลินอิ่งกล้าบอกกับตัวเองว่าไม่มีใครเหมาะสมเป็นเพื่อนกับเขา แต่หลังจากกลับบ้าน คิดไม่ถึงว่าจะถูกไล่ออกจากบ้าน จนถึงขั้นรีบร้อนใจไปหาคนช่วย และถึงขั้นไปหาคนที่วิลล่าหิมะมังกรด้วย? ที่แท้ก็ทำเป็นปากแข็งนี่เอง!

ผู้ชายน่าโง่ ตัวเองยิ่งใหญ่เหมือนดั่งพระพุทธอยู่เบื้องหน้าขนาดนี้กลับไม่รู้จักไหว้สักการะ แต่กลับไปตามหาคนช่วยตั้งไกล? หืม รอให้หวางจื่อเหวินเล่นงานให้พอใจก่อน ก็จะได้รู้เองว่าตัวเองดีขนาดไหน ถึงตอนนั้นคงมาขอร้องตัวเองแน่ แล้วค่อยเล่นงานให้เขาอับอายระบายความโกรธเคืองสักหน่อย!

ขณะที่พูด บนใบหน้าของหวางหงหลิงก็ปรากฏรอยยิ้ม และสีหน้ามั่นอกมั่นใจ

"ถึงแม้หลินอิ่งคนนี้ไม่ค่อยเห็นคุณค่าของคนอื่นสักเท่าไหร่ และสมองก็ผิดปกติ แต่ความเขามีความสามารถการเก็บสะสมสูบมาก การอยู่ที่ตระกูลจางนับว่าเป็นเรื่องน่าเสียดายมาก ไม่มีพื้นที่แสดงความสามารถได้เต็มที่" หูหมิงหยินพูดขึ้น

เขาแอบครุ่นคิดในใจเงียบๆ ระดับความสามารถวิเคระห์อัญมณีของหลินอิ่งแล้ว ถ้าหากร่วมทำงานกับบริษัทของตัวเอง สามารถสร้างชื่อเสียงและเงินทองให้กับตัวเองแน่

"สมน้ำหน้าเขา" หวางหงหลิงพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชาขึ้น "ถูกพ่อตาและแม่ยายไล่ออกจากบ้านขนาดนี้แล้ว ยังหน้าด้านหน้าทนมาทำงานเป็นผู้ช่วยที่บริษัทจางซื่อกรุ๊ปอีก นายว่า สมองของเขามีน้ำเข้าหรอเปล่า? ทำไมช่างโง่เขลาแบบนี้!"

หูหมองหยินหัวเราะแห้งๆเล็กน้อย และพูดขึ้นว่า : "คุณหนู ถึงแม้หลินอิ่งคนนี้มีความสามารถอยู่บ้าง แต่ผมคิดว่า คุณหนูไม่เห็นจำเป็นต้องมาสนใจเขามากขนาดนี้เลย เรื่องแค่นี้มอบหมายให้ผมจัดการก็ได้แล้วครับ"

ถึงแม้หลินอิ่งจะมีความสามารถ แต่ไม่มีคุณค่ามากพอให้คุณหนูให้ความสำคัญมากขนาดนี้ เพราะอย่างหลินอิ่ง คนระดับอย่างเขาออกหน้าช่วยก็ถือเป็นการให้เกียรติเขามากแล้ว

อีกอย่างคุณหนูเองก็เหมือนกัน เพื่อหลินอิ่งไอ้ขยะที่มีชื่อเสียงเลื่องลื่อคนนั้น เธอถึงไม่ให้นักฆ่ามืออาชีพอย่าง ไอ้หก กับ ไอ้เจ็ด ทำงานสำคัญเลย แต่กลับให้มาแอบสอดส่องหลินอิ่ง และยังให้พวกเขามารายงานด้วยว่าทุกวันหลินอิ่งกินอะไร ทำอะไรมาบ้าง

แถมวันนี้ยังควักเงินตั้งหกล้านกว่าซื้อห้องนิทรรศการนี้ด้วย คิดไม่ถึงเพียงเพื่อสะดวกในสังเกตการณ์ และได้เห็นหลินอิ่งมากขึ้นด้วย....

นี่.....

รูปแบบการทำงานแบบนี้ไม่เหมือนกับคุณหนูที่ใจกล้า สุขุม และฉลาดหลักแหลมคนก่อนเลย......

หูหมิงหยินสับสนและวุ่นวายใจมาก ไม่รู้เลยว่าคุณหนูกำลังคิดอะไรอยู่ แต่เขาเองก็ไม่กล้าซักถามมาก

"พวกนายรอดูฉากสนุกเถอะ รอดูว่าฉันจะจัดการเจ้าคนน่าเวทนาคนนั้นยังไง" หวางหงหลิงพูดขึ้น

วันนี้เธอวางแผนทุกอย่างหมดแล้วสำหรับฉากสนุกนี้ เธออดใจไม่ไหวแล้วอยากเห็นหลินอิ่งพูดขอร้องต่อหน้าตัวเอง.....

……