CRAZY LOVE คลั่งรัก | SM25 นิยาย บท 59

EP.59 CRAZY LOVE คลั่งรัก ♥

ตอน Safe Zone

น้ำเสียงของเขาเรียกจิกหัวเธอราวกับเธอไม่ใช่ลูก ทำเอาคนหัวร้อนที่ยืนอยู่ข้าง ๆ ถึงกับต้องกำหมัดแน่น

ฟาเรนจ้องหน้าชายคนนั้นกลับอย่างเอาเรื่อง

ภายในใจเขาได้แต่คิดว่าผู้ชายคนนี้คือพ่อของน้ำขิงจริง ๆ น่ะเหรอ

เพราะมองจากน้ำเสียงและท่าทางของผู้ชายคนนี้แล้ว เขาไม่มีความปรารถนาดีหรือห่วงใยใด ๆ ในตัวลูกสาวตัวเองเลยแม้แต่น้อย

"แกคงไม่อายที่จะแนะนำฉันกับผัวรวย ๆ ของแกหรอกนะ" พ่อของน้ำขิงเอ่ยขึ้นต่อทันที และมองไปที่ฟาเรนสลับกับน้ำขิงอยู่พักใหญ่

"ว่าไอ้คนจน ๆ ที่อยู่ยืนตรงนี้เป็นพ่อแท้ ๆ ของแก!" ใบหน้าเจ้าเล่ห์ ๆ ของผู้ชายที่ขึ้นชื่อว่าพ่อพูดใส่น้ำขิงด้วยท่าทีแดกดัน

"คนเรานี่เลือกเกิดไม่ได้จริง ๆ เนาะ" ฟาเรนพูดพร้อมกับหยิบบุหรี่มาสูบต่อหน้าเขาอย่างไม่มีความเกรงใจใด ๆ

"หึ" คนตัวสูงเบะปากใส่พร้อมกับชักสีหน้าอย่างชัดเจน ว่าเขาไม่ชอบชายวัยกลางคนตรงหน้าเอามาก ๆ

เขาพยายามเมินใส่เพื่อที่จะเลี่ยงการปะทะ เพราะไม่อยากให้คนกลางอย่างน้ำขิงต้องลำบากใจ

"หยุดพูดอะไรแบบนี้เถอะพ่อ" น้ำขิงรีบลงจากรถและดันตัวพ่อของเธอออกห่างจากฟาเรนทันที

"ผู้ชายคนนี้เขาไม่ใช่ผัวของหนู…และอย่าดึงคนอื่นเข้ามาเกี่ยวข้องเลย" เธอรีบกันตัวพ่อออกมาห่าง ๆ จากฟาเรนทันที

เนื่องจากเธอกังวลมาก ๆ ว่าพ่อจะทำให้คนหัวร้อนอย่างเขาโมโหมากซะจนอาจจะทำร้ายร่างกายพ่อของเธอเข้าได้ เพราะคนอย่างฟาเรนเอาแน่เอานอนอะไรไม่ได้เลยจริง ๆ

"จะมาดึงแขนทำไมวะ" พ่อของน้ำขิงหันมากระแทกเสียงใส่เธอและมองฟาเรนหัวจรดเท้าอีกครั้ง

"ถ้าไอ้รูปหล่อไม่ใช่ผัวแล้วแกเป็นอะไรกับมันล่ะ?" เขายังคงพูดจาออกแนวข่ม ๆ ใส่ลูกสาวตัวเองซ้ำแล้วซ้ำอีกต่อหน้าของฟาเรนที่ชักสีหน้าและขบกรามแน่น

"แกคงไม่ได้โง่ให้มันหลอกฟรี ๆ หรอกใช่ไหม?" พ่อของน้ำขิงยังคงทำกร่างต่อหน้าฟาเรน โดยที่ไม่รู้นิสัยใจคอของอีกฝ่ายเลยสักนิด

"พ่อคะ!" น้ำขิงกระชากแขนของพ่อเธออย่างแรง และลากตัวของพ่อออกมาจากตรงนั้นทันที

"เราไปคุยกันส่วนตัวเถอะนะ…หนูขอร้อง!!" น้ำขิงลากแขนของพ่อเธอออกมาห่างจากฟาเรนให้ได้มากที่สุด

เธอเดินก้มหน้าก้มตาอย่างไม่กล้าที่จะสบสายตาของเขาเลย เพราะรู้สึกอายกับนิสัยและคำพูดคำจาของพ่อ และอายที่ฟาเรนมาได้ยินเรื่องราวแย่ ๆ ภายในครอบครัวของเธอ

ณ โต๊ะม้าหินอ่อนใต้เงาต้นไม้ใหญ่หน้าหอพักนักศึกษาที่เงียบสงัด

"แหม ต่อหน้าผู้ชายมึงอายงั้นเหรอ?" พ่อสะบัดแขนของเธอออกทันที

"ตอนแรกกูก็กะจะคุยกับมึงส่วนตัวหรอกนะ" ชายคนเดิมยังคงมีท่าทีไม่พอใจและพูดจากระแทกแดกดันใส่เธอไม่ยอมหยุด

"แต่ฉันโทรมาหาเท่าไหร่แกก็ไม่ยอมรับสาย…ฉันถึงต้องขับรถถ่อมาหาถึงที่นี่ไง?" ชายที่ขึ้นชื่อว่าเป็นพ่อของน้ำขิงด่าทอเสียงดังลั่นอย่างไม่สนใจเลยว่าเธอจะอายคนที่เดินผ่านไปผ่านมาบ้างหรือเปล่า

"ถ้าแกรับสายฉันก็คงไม่มายืนประจานแกแบบนี้หรอก" พ่อของน้ำขิงระเบิดอารมณ์ตะคอกใส่หน้าของเธอไม่ยั้ง

ปัง! เสียงปิดประตูรถดังสนั่นขึ้น ทำเอาทั้งพ่อและลูกหันไปตามเสียงนั้นทันที

ฟาเรนยืนพิงประตูรถ กอดอกมองตรงมาที่เขาทั้งสองนิ่ง ๆ

เขาเห็นการกระทำของพ่อเธอทุกอย่าง แต่ที่ไม่เข้ามายุ่งเพราะว่าถ้าเขาเข้ามาเคลียร์เรื่องภายในครอบครัวของเธอ หรือแม้แต่เอ่ยปากพูดกับพ่อของเธอสักคำเดียว เรื่องคงไม่จบดีแน่ ๆ

ถึงแม้ฟาเรนจะไม่อยากทำคนที่แก่กว่า แต่ถ้าปากแบบพ่อน้ำขิง บอกเลยว่าระงับอารมณ์ยากมาก ๆ เหมือนกัน

"หนูรู้ว่าพ่อคงโทรมาเรื่องเงิน" น้ำขิงพยายามอธิบายไปตามตรง

"และตอนนี้หนูไม่มีเงินจริง ๆ ก็เลยไม่รับสาย" เธอพูดต่อไปเสียงเรียบ

"ไม่มีเงินแต่นั่งเชิดหน้าชูคอมาในรถหรูกับหนุ่มหล่อรวยแบบนั้นเนี่ยนะ" คนเป็นพ่อยังคงพูดใส่เธออย่างเหน็บแนมไม่ยอมหยุด

"หนูเพิ่งกลับมาจากค่ายรับน้อง…เพื่อนคนนั้นเขาเลยมาส่ง" น้ำขิงตอบไปพร้อมกับหลบสายตาของพ่อตัวเอง พอหันกลับไปที่รถก็ไม่เจอฟาเรนไฮต์ซะแล้ว

"ที่กูต้องลำบากกันอยู่ทุกวันนี้ ไม่ใช่เพราะพี่สาวที่แสนดีของมึงเหรอไง?" พ่อน้ำขิงตวาดลั่นอย่างจงเกลียดจงชังน้ำหวาน ลูกสาวคนโตของตัวเขาเอง

"กูอุตส่าห์ให้มันแต่งงานเป็นเมียไอ้เสี่ยบุญโชคใช้หนี้"

"แต่พี่มึงดันหนีไปกับชู้ ที่ไอ้เสี่ยบุญโชคมันแค้นและตามราวีจะเอาเงินต้นเงินดอกเบี้ยคืนแบบนี้ก็เพราะความโง่ของพี่สาวมึงคนเดียว"

"แล้วเป็นไง…ฉิบหายกันทั้งโคตร" พ่อตวาดใส่หน้าของน้ำขิงอย่างเจ็บใจเรื่องที่พี่สาวของเธอหนีหายไป

"มันเอาปืนมาจ่อหัวกูถึงที่บ้าน"

"ทั้งที่ดินบ้าน ที่ดินสวน ไอ้เสี่ยนั่นยึดเอาไปหมดเพราะความโง่ของอีลูกทรพีอย่างมันคนเดียวเลยจริง ๆ "

"ที่ซุกหัวนอนทุกวันนี้กูยังไม่มีเลย" พ่อระบายออกมาจนหมด ถึงเรื่องหนี้สินที่เพิ่มพูนขึ้นมาจากเมื่อก่อนเป็นเท่าตัว

"ไม่งั้นคงไม่แบกหน้ามาขอเงินมึงถึงกรุงเทพฯ หรอก" แล้วเขาก็วกกลับมาเข้าเรื่องเดิมจนได้

"แต่ว่าสิ้นเดือนก่อนหนูก็ทำงานและโอนให้พ่อแล้วไม่ใช่เหรอ?" น้ำขิงถามไปทั้งน้ำตาคลอเบ้า

"เงินเป็นแสนเลยนะพ่อ…ต่อดอกเบี้ยให้ไอ้เสี่ยบุญโชคเป็นแสน ๆ ได้เลยไม่ใช่เหรอ?" น้ำขิงถามไปอย่างข้องใจ

"แล้วกูกับแม่และน้องมึงไม่ต้องกินไม่ต้องใช้เหรอไงวะ...แสนหนึ่งหักหนี้แล้วเหลือแค่ไม่กี่หมื่นจะพอยาไส้ได้ยังไงทั้งเดือน" พ่อน้ำขิงก็โวยวายกลับมาทันควัน

"และนี่ก็ยังไม่ถึงครึ่งเดือนใหม่เลยพ่อก็ตามมาขออีก"

"หนูไม่ได้ทำงานมีรายได้เยอะเป็นแสน ๆ ขนาดนั้นทุกเดือนหรอกนะพ่อ" น้ำขิงเถียงกลับไป

เพราะเงินที่เธอได้จากฟาเรนในครั้งก่อน เธอก็โอนเข้าบัญชีของพ่อจนหมดไม่เหลือเอาไว้ใช้เลยสักบาท เพราะในใจของเธออยากรั้งที่ดินไร่ส้มของแม่เธอเอาไว้ให้ได้ ไม่อยากให้ตกเป็นของคนอื่น เพราะมันเป็นที่ดินผืนสุดท้ายที่แม่ยกให้เป็นชื่อของเธอกับพี่สาว แต่พ่อก็ใช้ความเจ้าเล่ห์มาหลอกเอาไปจากเธอจนได้ในที่สุด

"ก็ไปแหกขาหามาให้ได้สิ หรือมึงจะอกตัญญูขนาดปล่อยให้กูอดตาย ออกจากห้องเช่าไปนอนข้างถนนแทน?" พ่อขึ้นเสียงใส่เธอและพยายามกดดันขอแต่เงิน

"หนูไม่มีเงินจริง ๆ นะพ่อ~" น้ำขิงตอบไปอย่างลำบากใจ