CRAZY LOVE คลั่งรัก | SM25 นิยาย บท 63

EP.63 CRAZY LOVE คลั่งรัก ♥

ตอน ความรู้สึกที่เริ่มก่อตัว

ทันทีที่เขาถอนแก่นกายออกมาช้า ๆ น้ำรักอุ่น ๆ ก็ไหลย้อนออกมาตามเรียวขาและเลอะเทอะพื้นห้องแต่งตัวไปหมด

ฟาเรนค่อย ๆ วางเรียวขาเล็กที่ยังสั่น ๆ ของคนตัวเล็กลงกับพื้นเบา ๆ ก่อนจะโน้มใบหน้าลงจรดริมฝีปากจูบเธอเบา ๆ ที่กลางหน้าผาก

"รีบแต่งตัวซะ"

เขาเอ่ยออกมาเบา ๆ ก่อนจะลุกขึ้นยืน แต่ก็ไม่ลืมที่จะเลือกเสื้อผ้าทิ้งเอาไว้ให้อีกฝ่าย ก่อนจะเดินถือผ้าเช็ดตัวผืนใหม่เดินกลับไปทางห้องน้ำเพื่ออาบน้ำต่อทันที

น้ำขิงยังคงนอนหงายหายใจหอบรวยริน เรียวขาของเธอยังคงสั่นไม่หายและกางขาอ้าออกอยู่ในท่าเดิม เพราะยังรู้สึกระบม ๆ และหวิว ๆ ที่ช่วงล่างอย่างบอกไม่ถูก แต่มันเป็นความเจ็บที่ปนกับความรู้สึกดีแปลก ๆ

เธอค่อย ๆ ลุกขึ้นนั่งและมองเสื้อผ้าที่เขาเลือกให้และจำใจใส่ตามที่คุณชายต้องการ เพราะตอนนี้อะไร ๆ ก็ต้องตามใจเขาไปก่อน

-บนโต๊ะอาหาร-

หลังออกจากห้องน้ำมา คนตัวสูงก็เดินนุ่งผ้าเช็ดตัวแค่ผืนเดียวบาง ๆ มานั่งทานอาหารที่น้ำขิงตื่นมาเตรียมให้เขาแต่เช้า

ฟาเรนนั่งกินข้าวฝีมือของน้ำขิงไปโดยที่ไม่เอ่ยปากติติงใด ๆ เหมือนครั้งก่อน ซึ่งเธอก็นั่งมองเขาอย่างประหลาดใจไม่น้อย

เพราะปกติคนอย่างเขาเรื่องมากจะตายไปในเรื่องของอาหารการกิน

"รีบกินข้าวสิ!"

ฟาเรนเงยหน้าขึ้นมองคนตัวเล็กที่แอบมองหน้าเขาอยู่พอดี

"คืนนี้ฉันว่าจะซ้อมแข่งรถสักหน่อย"

ฟาเรนพูดพร้อมกับวางช้อนส้อมลงและถอนหายใจเบา ๆ

"ยิ่งทิ้งเอาไว้นานเดี๋ยวจะมีหมามาหาเรื่องอีก"

เขาบ่นขึ้นกับตัวเองด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยความกังวลบางอย่าง

"อืม" น้ำขิงก็พยักหน้าตอบไปอย่างไม่ได้พูดขัดใด ๆ

เธอนั่งก้มหน้าก้มตากินข้าวต่อ ในขณะที่อีกฝ่ายก็ลุกจากโต๊ะอาหารไปยังห้องแต่งตัวทันทีด้วยท่าทีรีบเร่ง

@สนามแข่งรถ

The Winner so Far

บรื้นนนน บรื้นนนนน บรื้นนนนน

เสียงเครื่องยนต์รถหรูสีน้ำเงินที่เร่งเครื่องขับวนรอบสนามใหญ่ดังกระหึ่มลั่นสนามก่อนที่เขาจะ

เอี๊ยด!!! เบรกรถกะทันหัน ยางสีดำทั้งสี่ล้อบดขยี้ถนนร้อนจนควันขึ้น และหมุนเป็นวงกลมดริฟต์รถ

ปี๊น ๆ ๆ! เสียงของแตรรถดังลั่นสนามอีกครั้งและอีกครั้ง คนขับที่ใจร้อนอย่างฟาเรนไม่สามารถเข้าเส้นชัยได้ในเวลาที่เขากำหนดเอาไว้

-ภายในรถ-

"แม่งเอ๊ย ๆ" เขาตะโกนออกมาลั่นรถพร้อมกับทุบเข้าที่พวงมาลัยรถหรูซ้ำ ๆ อย่างโมโหตัวเอง

ตุ้บ ๆ ๆ

"ทำไมทำลายสถิติไอ้วินด์ไม่ได้สักทีวะ!"

เขาเอาหัวตัวเองโขกกับพวงมาลัยอีกครั้งอย่างคับแค้นใจ

"แม่ง!"

ก่อนจะตะโกนออกมาลั่นรถเพื่อระบายอารมณ์ออกมาเพียงลำพัง

เขาทดลองแข่งรถเพียงลำพังในสนามที่กว้างใหญ่แห่งนี้ โดยมีสถิติของอดีตเพื่อนรักอย่างวินด์เซอร์เป็นที่ตั้ง

แต่ขับวนครั้งแล้วครั้งเล่าเขาก็ไม่สามารถจะทำลายสถิติอันดับหนึ่งของวินด์เซอร์ได้เลย

ทั้ง ๆ ที่รถยนต์ก็ยี่ห้อเดียวกัน ระยะทางก็เท่ากัน

แต่ฝีมือกลับเทียบฝีมือคนอย่างไอ้วินด์ไม่ได้สักที

"ทำไมมึงถึงทิ้งความฝันที่เราเคยสร้างมาด้วยกันวะ"

ฟาเรนมองท้องถนนที่ฝุ่นตลบอบอวลอยู่เบื้องหน้าและคิดถึงสมัยเมื่อก่อนตอนที่วินด์เซอร์เคยสอนให้เขาดริฟต์ เข้าโค้ง และสับเกียร์เร่งเครื่องต่าง ๆ

วินด์คือเพื่อนรักที่เติบโตมาด้วยกัน มันเป็นคนสอนวางเครื่องยนต์ สอนวิธีแข่ง ซึ่งฟาเรนสามารถชนะได้เกือบทุกคนในสนาม เว้นแต่วินด์เซอร์เพียงคนเดียว เพราะเขามีทั้งพรสวรรค์และฝีมือที่ยากเกินกว่าใครจะเอาชนะได้

ก๊อก ๆ เสียงเคาะกระจกรถดังขึ้น

ใบหน้าสวยหวานของน้ำขิงจ้องมองฟาเรนผ่านกระจกรถของเขาด้วยแววตาที่เป็นกังวล เพราะเขาจอดรถบีบแตรลากยาว และโวยวายลั่นราวกับคนเสียสติอยู่นานมาก ๆ

ฟาเรนมองออกไปด้านนอกนิ่ง ๆ ใบหน้าของเธอมองเขาอย่างกังวลใจมากจนเขาเองก็รับรู้ถึงมันได้

"ลงมาก่อนสิ นายขับวนมาสามรอบติดแล้วนะ"

เธอเอ่ยขึ้นด้วยแววตาที่เป็นห่วง เพราะเขาขับวนรอบใหญ่ติด ๆ กันแบบนี้ถึงสามครั้งแล้ว ซึ่งการแข่งรถมันก็ต้องใช้ทั้งสมาธิ และพละกำลังที่ต้องสอดคล้องไปด้วยกัน ทั้งคนขับและรถคู่ใจ

"ไม่อะ..."

ฟาเรนตอบเสียงแข็ง เพราะเขายังคงไม่ค่อยสบอารมณ์สักเท่าไหร่ในเรื่องสถิติความเร็วที่เขาทำได้ในสามรอบนี้

"แต่ยังไงรถของนายก็ควรได้พักสักหน่อยนะ... ฉันเห็นควันท่อไอเสียมันเป็นสีดำหมดแล้ว"

น้ำขิงพูดใส่ฟาเรนพร้อมกับกระชากประตูเปิดออกกว้างขึ้น

"ถ้ารถไม่พร้อมมันจะพานายไปถึงเส้นชัยได้ยังไงกัน?"

เธอพูดอย่างหนักแน่น พร้อมกับดึงแขนของเขาลงมาจากรถจนได้

-อัฒจันทร์เชียร์-

ทั้งสนามแข่งสว่างจ้าไปด้วยแสงสปอตไลต์ก็จริง แต่มันกลับเงียบสงัด และไม่มีใครเลยแม้สักคนเดียวนอกจากฟาเรนและน้ำขิง ที่นั่งอยู่บนอัฒจันทร์เชียร์เล็ก ๆ ข้างสนาม

"มาพอดีเลย~"

น้ำขิงเปิดหน้าจอโทรศัพท์ของเธอที่บันทึกเวลาสถิติที่ฟาเรนทำเอาไว้ได้ และเขาไม่เคยจดสถิติของตัวเองเลย เพราะเขายึดเอาสถิติของวินด์เซอร์เป็นที่ตั้ง

"จากรอบแรกถึงรอบที่สองนายเร็วขึ้นตั้ง 3 วินาที"

เธอพูดอย่างให้กำลังใจเขา ซึ่งฟาเรนก็เงียบและฟังเธออย่างไม่ได้พูดขัดอะไรขึ้นมา

"และรอบสุดท้ายเมื่อกี้นายเข้าเส้นชัยได้เร็วขึ้นตั้ง 20 วินาที"

"จริงเหรอ?"

เขามองไปยังแววตาของน้ำขิงและยิ้มออกมาได้บ้างหลังจากนั้น

"จริงสิ อย่างน้อย ๆ นายก็ชนะตัวนายเองได้แล้วนะ"

น้ำขิงบีบไหล่ของเขาและยิ้มตามเมื่อเห็นอีกฝ่ายยิ้มได้สักที ทั้งสองคนนั่งมองหน้ากันอยู่สักพัก

"ฉันเชื่อว่าถ้านายไม่หยุดพัฒนาแบบนี้...วันหนึ่งนายก็จะชนะคนอื่นได้เหมือนกัน"

น้ำขิงพูดขึ้นพร้อมกับเช็ดคราบซอสที่มุมปากของเขาเบา ๆ

"เธอจะนั่งเชียร์ฉันอยู่ตรงนี้ใช่ไหม?"

ฟาเรนมองตรงไปที่เธออย่างเฝ้ารอคำตอบ

"ในวันที่ฉันทำสำเร็จแล้ว...เธอจะยังอยู่ข้าง ๆ ฉันไหม?"

เขาถามขึ้นด้วยแววตาและน้ำเสียงที่แปรเปลี่ยนไป

"ถ้านายยังต้องการฉันอยู่...ฉันก็จะไม่ไปไหนหรอก"

คนตัวเล็กพูดออกมาจากหัวใจที่ใสซื่อของเธอ

"ต้องการสิ"

ฟาเรนตอบกลับมาแบบไม่ต้องคิดเลย

"งั้นนายต้องชนะให้ได้นะ เพราะฉันเชื่อในตัวนาย"

เธอพูดต่ออย่างให้กำลังใจเขาอีกครั้ง

"อืม...เธอจะได้เห็นมันแน่ ๆ"

ฟาเรนรู้สึกฮึกเหิมมากขึ้นกว่าทุกครั้ง

"ฉันจะชนะทุกคนให้เธอดู"

เขาเผลอยิ้มได้มากกว่าทุกครั้ง แถมยังหัวเราะลั่นออกมาอย่างมีความสุขต่างจากเมื่อสักครู่โดยสิ้นเชิง

ไม่เคยมีใครให้กำลังใจฟาเรนแบบนี้นอกจากแม่ของเขา ไม่เคยมีใครปลอบประโลมเขาแบบนี้เลยสักครั้ง

สายตาคมคายเริ่มกวาดตามองไปรอบ ๆ สนามแข่งรถ เขาหลบสายตาของหญิงสาวตัวเล็กที่นั่งข้าง ๆ เพราะว่าในตอนนี้เขายิ้มออกมาอย่างไม่สามารถจะเก็บความสุขนี้เอาไว้ได้เลย

ใบหน้าโหดตอนนี้ยิ้มกว้างมากกว่าทุกครั้ง แววตาดุดันเปี่ยมไปด้วยแรงผลักดันและกำลังใจ เขาเริ่มรู้สึกแล้วว่า...ขาดเธอไปไม่ได้แล้วจริง ๆ