CRAZY LOVE คลั่งรัก | SM25 นิยาย บท 74

EP.74 CRAZY LOVE คลั่งรัก ♥

ตอน บ้านของฟาร์

@ผับ Xso

"อ้าว แล้ววันนี้น้ำขิงไม่มาด้วยเหรอ?"

เสียงของไทม์เอ่ยขึ้นขณะที่เขาเดินควงสาวคนหนึ่งเข้ามาร่วมโต๊ะด้วยพอดี

ปั่ก!

ฟาเรนกระแทกแก้วลงบนโต๊ะอย่างแรงและตวัดสายตามองไปทางเพื่อนรักตัวเองนิ่ง ๆ

"ยัยนั่นเป็นญาติฝ่ายไหนของมึงเหรอไอ้ไทม์!"

จอมโหดเอ่ยถามไปอย่างดุดัน

"ก็เห็นปกติมึงเอามาด้วยตลอด ก็เลยสงสัยว่าพักหลัง ๆ หายไปไหน"

ไทม์ตอบกลับมาอย่างไม่ได้ใส่ใจ พร้อมกับทิ้งตัวนั่งลงข้าง ๆ ฟาเรนอย่างไม่ได้มีท่าทีกลัวใด ๆ

"หรือว่ามึงเบื่อยัยนั่นแล้ว?" คลินต์ที่นั่งสูบบุหรี่อยู่ข้าง ๆ ก็พูดเสริมขึ้นด้วยใบหน้าหน้าระรื่น

"เออ เบื่อ!"

ฟาเรนตอบทุกคนไปด้วยใบหน้าเรียบนิ่ง พร้อมกับกระดกเหล้าเพียว ๆ ต่อทันที

"เออ กูคิดแล้ว ว่าอย่างมึงไม่น่าเอาใครจริงจังนาน"

คลินต์ยักไหล่พร้อมกับหัวเราะอย่างชอบใจ ต่างจากไทม์โซนที่อมยิ้มเล็กน้อยและแสร้งมองไปทางอื่นแทน

เพราะสำหรับเพื่อนอย่างเขา คลินต์ รวมไปถึงวินด์เซอร์ล้วนชินกับความหัวร้อน ปากร้ายของฟาเรนกันหมดแล้วจริง ๆ

แต่สิ่งหนึ่งที่เพื่อน ๆ รักในตัวของเขามากจริง ๆ คือ ฟาเรนเป็นคนที่รักใครให้เต็มร้อย บางทีเกินร้อยเลยด้วยซ้ำ อย่างเช่นตอนที่ไทม์เคยมีปัญหาเรื่องแย่งแฟนกับลูกชายมาเฟียเมื่อปีก่อน ๆ ถูกกระทืบกันปางตาย ขนาดลูกปืนจ่อหน้าฟาเรนก็ไม่ได้กลัวที่จะวิ่งเข้าไปช่วยเพื่อนตัวเอง

"มื้อนี้กูขอเลี้ยงแล้วกัน อยากให้ไอ้คลินต์มันเก็บตังไว้เยอะ ๆ อะ"

ไทม์พูดพร้อมกับล้วงหยิบบัตรเครดิตจากเสื้อของเขาใส่ให้สาวเสิร์ฟข้าง ๆ โต๊ะทันที

"โทษนะ กูลูกชายคนเดียวของเครือโรงแรม Kingston"

คลินต์ก็ตอบกลับไทม์ไปอย่างหยอกล้อกันเล่น ๆ

"ไม่ใช่ลูกชายคนรองอย่างมึงไอ้ไทม์ ไม่ต้องมาอวดรวยกับกูได้ปะ?"

เขาวางบัตรเครดิตตัวเองทับลงไป

"เชื่อกูเถอะ เดี๋ยวมึงได้จ่ายมากกว่าค่าเหล้าทั้งคืนนี้แน่"

ไทม์ยักคิ้วใส่คลินต์ไปทันที

"พวกมึงจะมานั่งอวดรวยกันทำเหี้ยอะไรวะ น่ารำคาญ!"

ฟาเรนกระแทกเสียงใส่เพื่อนทั้งสองคน

"ว่าง ๆ กูพามึงไปหาหมอเช็กอาการไบโพลาร์หน่อยไหม ช่วงหลัง ๆ กำเริบหนักอยู่นะ"

คลินต์หันมาสนใจฟาเรนที่นั่งกระดกเหล้าเอา ๆ

"ไบโพลาร์พ่อมึงดิ"

ฟาเรนไม่ยอมรับและนั่งหน้าหงิกหน้างอต่อไป ทั้ง ๆ ที่บรรยากาศภายในผับสนุกสนานครื้นเครงดี

"อ้าวไอ้ฟาร์ เหมือนว่าเด็กมึงจะมาโน่นแล้วว่ะ"

ไทม์ถือแก้วเหล้าชี้ไปที่น้องปีหนึ่งหลานรหัสของฟาเรน ที่เพิ่งเดินเข้ามาในผับพอดี

"หึ"

ฟาเรนแสยะยิ้ม แต่ก็ไม่ได้แสดงท่าทีใด ๆ หรือดีใจอะไรที่เจอกับเธอ

ทางด้านรุ่นน้องปีหนึ่งก็ยิ้ม ๆ ก่อนจะรีบเดินมาที่โต๊ะของพวกเขาทันที

"สวัสดีค่ะพี่ ๆ สวัสดีค่ะพี่ฟาเรน"

เธอยกมือไหว้พวกรุ่นพี่ในโต๊ะ ก่อนจะไหว้ฟาเรนเป็นคนสุดท้าย

พวกเด็กวิศวะปีหนึ่งกลุ่มเล็ก ๆ ทยอยกันเข้ามาในผับที่มีโต๊ะของพวกรุ่นพี่อยู่ก่อนแล้ว ซึ่งพวกเขาก็เรียกรุ่นน้องมานั่งรวมตัวกันทันที สาวน้อยคนนั้นจึงเดินไปรวมตัวอยู่กับโต๊ะเด็กปีหนึ่งแทน เพราะโต๊ะของฟาเรนไม่มีพื้นที่ว่างให้เธอนั่ง

"พวกมึงดื่มฉลองกันให้เต็มที่เลยนะ คืนนี้พี่ไทม์โซนประธานคณะวิศวะอาสาเลี้ยงเหล้าเองยาว ๆ กันไปเลยคืนนี้"

คลินต์ยกขวดเหล้าขึ้นและพูดเสียงดังลั่นอย่างไม่ลืมที่จะหยิบบัตรเครดิตตัวเองคืนจากสาวเสิร์ฟทันที

"ไอ้เชี่ย!"

ไทม์บ่นใส่คลินต์เล็กน้อย เพราะรวมแล้วเกือบ ๆ ห้าสิบกว่าคนได้ที่เขาต้องเลี้ยง

และยิ่งไปกว่านั้น ใครก็รู้ว่าวิศวะส่วนใหญ่เป็นคอเหล้า ถ้าไม่เมาจนอ้วกมันคงไม่เลิกรากันง่าย ๆ แน่

แต่ไทม์ก็ยิ้มรับอย่างไม่ได้ปฏิเสธใด ๆ ออกไป

"ได้ข่าวมาว่ามึงล่อหลานรหัสตัวเองไปแล้วนี่"

คลินต์ขยับตัวเข้ามากระซิบถามใกล้ ๆ

"ไอ้คลินต์ นี่ใคร?"

ฟาเรนชี้ที่หน้าของตัวเองอย่างภาคภูมิใจ

"ฟาเรนคนเหี้ย 2021"

คลินต์ยกนิ้วโป้งให้เพื่อนตัวเองอย่างชื่นชม

"เออ กูฟันเด็กนั่นแล้ว ก็ไม่เลวเลยนะ"

ฟาเรนมองไปที่เด็กปีหนึ่งคนนั้นพร้อมกับยักคิ้วให้ไป

"เหมือนว่าน้องมันจะยังติดใจมึงอยู่เลย"

คลินต์เองก็มองไปที่เธอเช่นกัน

"ไอ้คลินต์ ใคร ๆ ก็ติดใจกูกันทั้งนั้นแหละ กูลีลาดีกว่ามึงแล้วกัน"

ฟาเรนยักไหล่ตอบไปอย่างภาคภูมิใจที่ได้ล่าแต้มเพิ่มไปอีกหนึ่งคน

"น้องคนนี้มาก็ดีเหมือนกัน เพราะคืนนี้กูกำลังเบื่ออยู่พอดีเลย" พร้อมกับกวักมือเรียกหาเธอคนนั้นทันที

"เออ แต่ขอยืมถุงยางหน่อยดิ"

ฟาเรนแบมือไปทางคลินต์ ที่กำลังถูกสาวสวยอีกคนป้อนองุ่นอย่างเร่าร้อน

"ไอ้เหี้ยฟาร์...ใครแม่งจะพกถุงยางไปทุกที่วะ มึงบ้าปะ?"

คลินต์หันมาบ่นใส่เพื่อนตัวเองขณะที่เคี้ยวองุ่นไปด้วย

"ก็มึงกับกูไง...เร็ว ๆ ดิ ยืมซองหนึ่งวันนี้กูลืมหยิบมา"

ฟาเรนแบมือขออย่างกดดันไปทางเพื่อนรักของเขา

"มึงนี่แม่ง เ_ี่ยนไม่ดูเวลาเลย"

คลินต์ถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่ ก่อนจะหยิบกล่องถุงยางอนามัยมาแกะและส่งให้ฟาเรนหนึ่งซอง

พอหลานรหัสคนเดิมเดินมาถึง ฟาเรนก็ลุกขึ้นกระดกเหล้าเพียว ๆ ไปจนหมดแก้วและลากแขนเธอออกจากไปผับเพื่อที่จะระบายความใคร่ของเขาทันทีโดยไม่ต้องพูดพร่ำทำเพลงอะไรมากมายนัก

@คอนโดหรูที่เงียบสงัด

น้ำขิงปิดหนังสือลงหลังจากอ่านทวนมันมาเกือบสามรอบเต็ม ๆ

มันคือวิชาสุดท้ายที่ต้องเตรียมสอบในวันพรุ่งนี้

"ในที่สุดหนูก็ใกล้ถึงฝั่งฝันแล้วนะแม่" เธอยิ้มออกมาได้เมื่อนึกถึงภาพใบปริญญาของตัวเองที่อยู่ไม่ไกลเกินจะเอื้อมถึงได้

ถึงแม่ของเธอจะจากไปนานมากแล้ว แต่พินัยกรรมที่แม่ทิ้งเอาไว้ ทำให้เธอได้มีโอกาสเข้ามาเรียนต่อในกรุงเทพฯ ได้ด้วยเงินก้อนสุดท้ายในธนาคารของแม่ ที่ระบุชัดเจนว่ามันคือค่าทุนการศึกษาของน้ำขิง ตั้งแต่ประถมจนจบมหาลัย

แม้ว่ามันจะไม่พอจนถึงปีสุดท้าย แต่เงินเก็บของแม่ก็ช่วยให้เธอมาไกลมากแล้วจริง ๆ

ต้องยอมรับว่าฟาเรนไฮต์เป็นอีกคนที่ทำให้เธอได้เรียนในเทอมสุดท้ายนี้

คำว่าหนีไปมันไม่มีอยู่ในหัวของเธอเลยจริง ๆ เธอไม่รู้ว่าจะหนีไปจากเขาเพื่อที่จะกลับไปลำบากอีกทำไม

สู้เธอทนอยู่กันไปแบบนี้ก่อน จนกว่าตัวเองจะตั้งหลักในชีวิตได้ หรือจนกว่าเขาจะเอ่ยไล่เธอไปจากชีวิต ทุกวันนี้มีฟาเรนคอยซัพพอร์ตค่าใช้จ่ายในทุก ๆ อย่างของเธอมันดีมาก ๆ

น้ำขิงมีที่อยู่ที่กินอยู่อย่างสุขสบาย เธอก็แค่ฉวยโอกาสนี้ตั้งหน้าตั้งตาเรียนให้มันจบให้ได้อย่างที่เธอหวังและฝันเอาไว้

ถ้าเธอต้องออกไปใช้ชีวิตอย่างยากลำบาก อดมื้อกินมื้อ วิ่งวุ่นหางานพาร์ตไทม์ทำไปเรื่อย ๆ เหมือนเมื่อก่อน เธอก็คงไม่ได้มีเวลามานั่งอ่านหนังสือและตั้งใจเรียนได้แบบนี้แน่ ๆ

"ฉันควรนอนได้แล้วสินะ พรุ่งนี้มีสอบแปดโมงเช้าด้วย"

น้ำขิงรีบกดตั้งนาฬิกาปลุกเตรียมเอาไว้ และพยายามสะบัดเรื่องไร้สาระที่เธอกำลังกังวล ๆ อยู่ในหัวออกไป

ขณะที่เธอทิ้งตัวลงบนเตียงที่กว้างใหญ่เพียงลำพัง เพราะใครอีกคนที่ออกไปตั้งแต่ช่วงหัวค่ำ ตอนนี้ปาเข้าไปเกือบตีสามแล้วเขาก็ยังไม่กลับมาเลย

-บนเตียง-

แต่แล้วพอหัวถึงหมอนเธอก็นอนไม่หลับซะอย่างงั้น เธอนอนมองหมอนอีกใบที่วางอยู่เบื้องหน้าของเธอ น้ำตาคลอเบ้าขึ้นมาอย่างง่าย ๆ

"มันก็จริงอย่างที่นายพูดนะ..."

เธอพูดล่องลอยออกไปในอากาศ

"นายก็เป็นของนายแบบนี้มาตั้งแต่แรกอยู่แล้ว"

แววตาเศร้าหมองของเธอยังคงมองไปในความว่างเปล่าตรงหน้า

"ฉันคงผิดเองที่ทำใจรับเรื่องธรรมดา ๆ ของนายไม่ได้"

เสียงแผ่วเบาเปล่งออกมาเพื่อระบายความเจ็บปวดที่เธอทนเก็บมันเอาไว้ลึก ๆ ในใจ

"แต่ฉันสัญญากับตัวเองเอาไว้เลยว่า..."

"ถ้าวันไหนที่นายเอ่ยปากไล่ฉันให้ออกไปจากชีวิตของนายแล้ว..."

"ฉันจะไม่มีวันหน้าด้านกลับมาแน่" น้ำขิงพูดก่อนจะถอนหายใจอย่างเหนื่อยใจ

มือเล็ก ๆ เอื้อมไปปิดไฟในห้องนอนก่อนจะหลับตานอนบนเตียงนุ่ม ๆ ที่กว้างใหญ่

-ครึ่งชั่วโมงผ่านไป-

ฟาเรนนั่งแท็กซี่กลับมาจากผับและเลือกที่จะทิ้งรถไว้ที่นั่น เพราะเขาเมามากจนควบคุมตัวเองไม่ได้เลย

พอเปิดเข้ามาในคอนโดได้ เขาก็เดินเซไปเซมา ชนโน่นชนนี่ ปิดประตูเสียงดังสนั่น

โครม ปัง ปั่ก ตุ้บ!

เสียงเดินชนนั่นชนนี่ และข้าวของภายในห้องตกลงกับพื้นแทบจะปลุกน้ำขิงที่กำลังหลับให้ตื่นขึ้นมา

คนตัวสูงถอดเสื้อผ้าของเขาออกและทิ้งตัวลงนอนบนเตียงข้าง ๆ กับเธอด้วยกลิ่นเหล้าที่เหม็นหึ่ง รวมไปถึงกลิ่นบุหรี่ที่ฉุนจนทำเอาคนตัวเล็กที่หลับสนิทเวียนหัวขึ้นมาเล็กน้อย

ฟุ่บ!!

ฟาเรนดึงตัวของเธอเข้ามากอดเอาไว้ทันทีที่ขึ้นมานอนบนเตียงข้างกัน ฝ่ามือสาก ๆ ลูบใบหน้าสวยของคนตรงหน้าอย่างหลงใหล

เขาบรรจงจูบลงที่กลางหน้าผากขาวเนียนของเธออย่างอ่อนโยน

ทั้ง ๆ ที่เขาแทบไม่เคยอ่อนโยนแบบนี้กับผู้หญิงคนไหนมากก่อนเลยนอกจากแม่ของเขาเพียงคนเดียว

"ถึงบ้านสักที" ฟาเรนบ่นพึมพำ ๆ อย่างเมาหนักมาก

เขากอดคนตัวเล็กเอาไว้แน่น เพราะเธอนั่นแหละคือสิ่งที่เขาเรียกว่าบ้าน

และต่อให้เขาจะออกไปเที่ยวเล่นสนุกที่ไหนมาก็ตาม…

สุดท้ายเขาก็ต้องกลับมาหาบ้านหลังนี้เสมอ