ดยุคผู้อ่อนแอและภรรยาหมอศักดิ์สิทธิ์ของเขา นิยาย บท 8

“โยวหลิงบอกว่าเมื่อวานนางได้มาที่นี่สองครา นางคงได้ยินเรื่องที่ข้าสนทนากับท่านแม่ นั่นคือเหตุผลที่นางช่วยข้าในเวลานี้!” เหวินโม่คิด

ชูซินถอนหายใจ “สามปีผ่านไป และนี่เป็นครั้งที่สามที่เราได้พบกัน ต้องขอบคุณท่าน ข้าจึงสามารถมีชีวิตที่สงบสุขในปีกใต้ เวลานี้ ข้ากลับมาทบทวนการแต่งงานครั้งนี้และตกลงใจจะยอมรับชะตากรรมซึ่งข้ามิอาจแก้ไข ท่านจะโทษที่ข้าไม่อาจมาให้เร็วกว่านี้หรือไม่?” ชูซินมองขึ้นไปที่เหวินโม่และคาดหวังการตอบสนองของเขา

"ข้ารู้ว่าเวลาของข้าเหลือน้อย ข้ายินดีที่ท่านมา"

เหวินโม่ยิ้ม รอบดวงตาของเขามีรอยยับย่น เขาดึงมือออกจากมือชูซินและปัดปอยผมที่คลายลงของนางให้เข้าที่อย่างอ่อนโยน “ข้ายินดีที่ได้พบท่านก่อนตาย ข้าขออภัยสำหรับสิ่งที่ท่านได้รับในปีที่ผ่านมา... ไม่ต้องกังวล ข้าจะไม่กลับคำพูดที่ข้าพูดเมื่อวานนี้ ท่านสามารถกลับไปที่บ้านสกุลชูในฐานะบุตรบุญธรรมของมารดาข้าได้ ข้าขอความกรุณาจากท่าน โปรดไปเยี่ยมท่านแม่ของข้าบ้างเมื่อท่านพอมีเวลา...”

นี่คือความปรารถนาสุดท้ายของเขา

คำพูดนี้ทำให้ชูซินเศร้าใจ “เขาเป็นคนดี ฉันจะไม่ปล่อยให้เขาตาย” เธอคิด ไม่มีใครรักเธอในชีวิตที่แล้วของเธอ ตอนนั้นเธออยู่คนเดียวและเหงา เธอพยายามตามหาความรักแต่ก็ล้มเหลว เธอจึงแสร้งทำเป็นเย็นชาและไม่แยแสต่อโลก

ชูซินที่ดวงตาแดงก่ำจับมือเหวินโม่ “อย่าหวังให้ผู้อื่นมาชดใช้ให้ข้าเลย ท่านจงลงมือเอง นั่นคือสิ่งที่ท่านติดค้างข้า”

เหวินโม่ส่ายศีรษะด้วยรอยยิ้ม “เด็กโง่ ข้าจะไปโลกหน้าอยู่แล้ว ข้าเกรงว่าเวลานี้ข้าคงไม่อาจ…” เขาแจ้งใจว่ามีเวลาเหลือไม่มากสำหรับเขา และไม่เชื่อว่าชูซินจะรักษาเขาได้

“แม้แต่ผู้เชี่ยวชาญพิษก็ไม่สามารถทำอันใดกับอาการของข้าได้ สตรีอย่างท่านจะทำอันใดได้” เหวินโม่คิด

ชูซินยังใหม่ต่ออาณาจักรนี้และรู้สึกโดดเดี่ยว ดังนั้น เหวินโม่จึงดูมีความสำคัญสำหรับเธอ เธอรู้สึกเศร้าที่คิดว่าจะเสียเขาไป

ชูซินพูดด้วยความโกรธ “ข้าจะทำลายจวนหลงให้สิ้นหากท่านตาย”

เหวินโม่รู้สึกขบขันกับคำพูดที่โกรธขึ้งของนาง เขาอยากจะพูดบางอย่าง แต่กลับไอออกมาก่อน