เด็กอัจฉริยะ แม่ลึกลับ นิยาย บท 9

เฉินเป้ยอีหันหน้าและมองออกไปนอกหน้าต่างคิดว่าจะอธิบายกับเซียอวี่ได้อย่างไร ผู้คนที่เดินผ่านไปมามองไปที่รถของเซียอวี่ด้วยความประหลาดใจหรือชื่นชมกันนะ

เธอขมวดคิ้ว นี่คือพื้นที่คฤหาสน์ชั้นนำของเมือง C แล้วที่อยู่อาศัยที่นี่แพงมาก แต่รถที่สามารถทำให้พวกเขาประหลาดใจ......นี่......เธอกลืนนํ้าลาย......

เมื่อแม่ของเธอเข้ารับการรักษาในโรงพยาบาลเมื่อไม่กี่ปีที่ผ่านมาเธอได้ยินจากพยาบาลสาวในโรงพยาบาลว่าดร. เซียเป็นทายาทที่ร่ำรวยและครอบครัวของเขาร่ำรวยมากในตอนนั้นเธอคิดว่ามันเป็นเพียงแค่ข่าวลือเท่านั้น

ไม่คาดคิดว่ามันจะเป็นเรื่องจริง

"ฉันกำลังเป็นพี่เลี้ยง" เธอไม่อยากพูด แต่เธออยู่ในบ้านตระกูลหนิงและดูเหมือนจะอธิบายยากเล็กน้อย

"พี่เลี้ยง?" เซี่ยอวี่ขมวดคิ้วและเงียบไม่พูดจาเป็นเวลานานก่อนที่จะตระหนัก "คุณหมายถึงคุณทำงานเป็นพี่เลี้ยงเด็กที่บ้านของหนิงเส่าเฉิน"

แม้ว่าเซียอวี่จะมีครอบครัวที่ดี แต่เขาก็ไม่ได้สนใจทุกสิ่งทุกอย่างในชนชั้นสูงมาตั้งแต่เด็กดังนั้นเขาจึงไม่ค่อยปรากฏตัวต่อหน้าสาธารณชน อย่างไรก็ตามเขายังคงรู้จักหนิงเส่าเฉินเพราะเขาเป็นคนรักที่เป็นความลับของพี่สาวของเขา ในห้องของพี่สาวของเขามีรูปถ่ายของหนิงเส่าเฉินมากมายและทุกครั้งที่เขาพบ เขาจะต้องพูดถึงหนิงเส่าเฉินทุกรูปแบบต่อหน้าเขามันเป็นเรื่องยากสำหรับเขาที่จะไม่รู้จักเขา

เขาเพียงประหลาดใจที่ เฉินเป้ยอีไปที่บ้านของหนิงเส่าเฉินในฐานะพี่เลี้ยงเด็ก

เขาหยิบน้ำมะนาวในถาดข้างๆและดื่มเกือบทั้งหมดในหนึ่งลมหายใจก่อนจะระงับความประหลาดใจ

หันไปด้านข้างจ้องไปที่เฉินเป้ยอี"เป้ยอีผมสามารถช่วยคุณหางานที่เหมาะสมได้คุณฉลาดแบบนั้น... " เมื่อแม่ของเธอเข้ารับการรักษาในโรงพยาบาลเขาเคยเห็นเธอและความฉลาดของเธอ

"ไม่ต้องแล้วค่ะ... "เฉินเป้ยอีปฏิเสธ และไม่จะรอให้เขาพูดจบ เธอลดศีรษะลงไม่กล้ามองไปที่เซียอวี่

เซียอวี่นั่งอยู่ในรถโดยไม่ขยับตัวเป็นเวลานาน ดูเหมือนว่าเขากำลังย่อยสลายเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นอย่างกะทันหันนี้

หลังจากนั้นไม่นานเขาก็ปลดเข็มขัดนิรภัยหันไปรอบ ๆ ดึงไหล่ของเฉินเป้ยอีด้วยมือทั้งสองข้างมองไปที่เธอและพูดว่า "คุณมีปัญหาอะไร คุณบอกมา คุณต้องการเงินเท่าไหร่ผมจะให้คุณ เราไม่ทำแบบนี้... "

"เซียอวี่อย่าทำแบบนี้ ... "เฉินเป้ยอีไม่สามารถรับมือกับการตอบสนองที่กระตุ้นของเขาได้และเธอพยายามที่จะหลุดพ้นจากความยับยั้งชั่งใจของเขา

พวกเขาเป็นแค่เพื่อนธรรมดา ๆ เขาไม่มีสิทธิ์ซักไซ้เธอ ชีวิตของเธอ

"อืม คุณขับรถกลับดีๆนะคะ" เธอจับที่จับประตูและพูดเบา ๆ แต่เซี่ยอวี่จับมันไว้เมื่อเธอต้องการจะเปิดประตู

แค่เห็นเขาลงจากรถแล้วรีบเดินไปที่เบาะผู้โดยสารด้านหน้าดึงประตูให้เธอจากนั้นก็วางมือบนหลังคารถแล้วพาเธอออกจากรถอย่างระมัดระวัง

“ ประจำเดือนกำลังมาอย่าสัมผัสน้ำเย็นใส่เสื้อผ้าให้มากขึ้น อย่าแช่แข็ง” เขามองไปที่ เฉินเป้ยอีด้วยใบหน้าที่อ่อนโยนจากนั้นก็โน้มตัวไปช่วยเธอรวบผมที่หลังหูของเธอ:"อีกไม่กี่วันนั้นผมต้องกลับไปที่เมืองWชั่วคราว ในอีกไม่กี่วันเมื่อทุกอย่างเรียบร้อย ผมจะกลับมาหาคุณอีกครั้ง รอผมนะ"

หลังจากพูดเสร็จ เขายิ้มให้เฉินเป้ยอี และหันกลับมาเข้าไปในรถ

จนกระทั่งรถสตาร์ทและขับออกไปไกลเฉินเป้ยอีก็คืนสติจากความตกใจ

เรื่องที่เกิดขึ้นในบ่ายวันนี้ทำให้เธอสับสนเล็กน้อย