เงินอุดหนุนหมื่นล้านเป็นของฉันคนเดียว นิยาย บท 97

บทที่ 97 ธุรกิจอาหารทะเล

ต้องบอกว่า มณฑลไห่กับจีนแผ่นดินใหญต่างกัน ไม่ว่าจะภาษาถิ่นหรือเครื่องแต่งกาย แต่ผู้คนใจดีเหมือนกัน ร้านต่างๆหรือหาบเร่เรียงรายอยู่สองข้างถนน ดึงดูดฝูงคนจำนวนมาก

เฉินห้าวซื้อหอยสังข์มาสองสามอันและงานฝีมืออื่นๆ ของเล่นนี้คือสิ่งของที่เพ้นท้องถิ่นของแผงลอย ให้โจวซีถงไปต้องไม่รับแน่ แต่เอากลับไปให้สาวสวยสองคนของตัวเองจะเหมาะสมกว่า ไม่งั้นไปทำงานต่างจังหวัดแล้วไม่มีของขวัญให้พวกเธอ เฉารุ่ยอาจจะไม่ว่าอะไร แต่เซี่ยจิ้งที่ฉลาดและซุกซนจะต้องด่าแน่

เดินเล่นจนเกือบสองทุ่ม จู่ๆเฉินห้าวก็ได้รับสายโทรศัพท์ มองเห็นโทรศัพท์โชว์ เป็นสวี่จื้อเฉียงคนนั้นที่เจอในร้านอาหารทะเลเมื่อตอนเที่ยง

เฉินห้าวรับสาย อีกฝ่ายพูดอย่างสุภาพมาก จากนั้นก็ถามเฉินห้าวว่าว่างหรือไม่ เขาอยากนัดเฉินห้าวคุยเรื่องธุรกิจสักหน่อย ที่โรงน้ำชา

เฉินห้าวมองสาวสวยคุณโจวที่อยู่ข้างๆ ก็ปิดไมค์ตรงโทรศัพท์แล้วถาม：“วันนี้เถ้าแก่สวี่คนนั้นที่เจอในร้านอาหาร เรียกผมไปคุยธุรกิจที่โรงน้ำชา คุณจะไปไหม？”

“ได้สิ ธุรกิจสำคัญที่สุด เที่ยวจะเที่ยวเมื่อไหร่ก็ได้”โจวซีถงเป็นสาวสวยทำงาน สำหรับเรื่องพูดคุยธุรกิจแล้วเธอสนับสนุนอย่างไม่มีเงื่อนไข

เฉินห้าวก็คิดว่าคุยเรื่องธุรกิจก็ให้โจวซีถงผู้ชำนาญอยู่ข้างกายน่ะดีแล้ว ดังนั้นจึงรับนัดไปทางโทรศัพท์ นัดไว้อีกประมาณ40นาทีเจอกัน

ต่อมาทั้งสองก็นั่งรถกลับไปที่โรงแรม จากนั้นก็เปลี่ยนเป็นชุดที่ใส่ประจำวันแล้วค่อยออกมา

ครั้งนี้เฉินห้าวสวมสูท ยังไงก็ต้องให้เป็นทางการหน่อย ส่วนโจวซีถงสวมเดรสสีดำ กระโปรงพริ้วๆ สวยเหมือนเดิม

แต่เพื่อลดปัญหา เธอจึงสวมหมวกปีกกว้างทันสมัย แว่นตาดำ ปกปิดตัวเองเสร็จจึงออกมา

“ไปเถอะ”โจวซีถงถือกระเป๋าของเธอ เดินไปข้างหน้าก่อน

รถแท็กซี่ที่เฉินห้าวให้โรงแรมเรียกก็อยู่ด้านนอก พอทั้งสองเข้าไปนั่ง ก็ไปที่โรงน้ำชา

พอถึงโรงน้ำชาสวี่จื้อเฉียงคนนั้นก็จองห้องวีไอพีแล้ว และยังมาต้อนรับกับตัวเองด้วย

“ประธานเฉิน เรียกคุณมาซะดึกเลย ขอโทษนะครับ”

สวี่จื้อเฉียงหัวเราะ ดูเป็นมิตรมาก

“ไม่เป็นไรครับ พวกเราไม่มีธุระอะไรพอดี”เฉินห้าวพูดนิ่งๆ

จากนั้นพวกเขาก็เข้าไปในห้อง สวี่จื้อเฉียงก็พาลูกน้องผู้หญิงมาคนหนึ่ง แล้วทั้งสองฝ่ายก็นั่งลง

“คุณเฉินสำเนียงคุณ เป็นคนมณฑลเหอเหรอครับ？”สวี่จื้อเฉียงถาม