เงินอุดหนุนหมื่นล้านเป็นของฉันคนเดียว นิยาย บท 31

บทที่ 31 ร้านบาร์หยวนจู้

Bruno เดินหน้ามุ่ยเข้าไปเปลี่ยนเสื้อผ้าด้านใน ก่อนจะเดินไปที่ประตูเพื่อผลัดเปลี่ยนเวรคนเฝ้าประตู

บังเอิญมีลูกค้าเข้ามาพอดี เขาซึ่งเป็นชาวต่างชาติที่มีนัยน์ตาสีฟ้าและจมูกโด่ง กล่าวด้วยภาษาจีนอย่างกระท่อนกระแท่นว่า “เชิญด้านในครับพี่ๆ ทุกท่าน ห้องวีไอพีรอต้อนรับอยู่”

บรรดาลูกค้าต่างตกตะลึงอ้าปากค้าง เฉารุ่ยที่อยู่ข้างๆ ก็เช่นกัน พลางคิดในใจว่าเถ้าแก่ของเธอรู้จักจัดการคนจริงๆ เธอหัวเราะพรวดออกมา พลันรู้สึกว่าไม่สุภาพก็รีบเอามือปิดปาก

“พี่เฉิน พี่นี่เดินหมากเก่งจริงๆ ปราบศัตรูได้โดยไม่ต้องเผชิญหน้า!”

ฉิงจื๋อเทายกนิ้วให้และเลื่อมใสศรัทธาเฉินห้าวมาก เขาปกครองคนด้วยความสามารถ ก่อนหน้านี้ Bruno ยังจองหองราวกับพวกคนรวยและมีอำนาจ แต่ตอนนี้มาเฝ้าประตูคอยเรียกลูกค้าเข้าร้านอย่างว่าง่าย

ส่วนสาเหตุที่จู่ๆ ร้านอาหารฝรั่งแห่งนี้ตกเป็นของเฉินห้าวนั้น อีกสองคนไม่ได้สงสัยเลย เฉินห้าวร่ำรวยขนาดนี้ ไม่แปลกที่เขาจะมีร้านอาหารเพิ่มขึ้นอีกหนึ่งแห่ง

เฉินห้าวซื้อตะเกียบคู่หนึ่งมาจากในแอพให้ฉิงจื๋อเทา ในเวลานี้ไม่มีใครมารบกวนพวกเขากินข้าวแล้ว

ฉิงจื๋อเทาใช้ตะเกียบจะสะดวกกว่ามากตามที่คิดไว้ ทุกคนรับประทานอาหารฝรั่งอย่างมีความสุขเหลือเกิน

เมื่อเห็นทั้งสองอิ่มแล้วเฉินห้าวก็ลุกขึ้น ทั้งสามคนออกจากร้านอาหารพร้อมกัน บริกรหลายคนทอดตามองพวกเขาจากไปอย่างชื่นชม

ลูกค้าคนต่อมารู้สึกสับสนและถามบริกรว่า “คนนั้นมากินไม่จ่ายเงิน ทำไมพวกคุณไม่ขวางไว้?”

“เขาเป็นเถ้าแก่คนใหม่ของพวกเราครับ” บริกรจีนคนหนึ่งกล่าว

“เถ้าแก่อายุน้อยขนาดนั้นเลยหรือ? แล้วทำไมก่อนหน้านี้ผู้จัดการร้านของพวกคุณถึงได้ทำหยาบคายกับเขาล่ะ?” ลูกค้าแปลกใจมาก

“บางที Bruno อาจจะไม่รู้ว่าอะไรเป็นอะไร” บริกรจีนตอบอย่างจริงจัง

เมื่อเฉินห้าวและคนอื่นๆ เดินออกจากร้าน Bruno ก็โค้งคำนับส่งอย่างเก้ๆ กังๆ “แล้วพบกันใหม่ครับเถ้าแก่!”

“โอเค ตั้งใจทำงานนะ กลับไปช่วงชิงการเป็นบุคคลต้นแบบที่มีความก้าวหน้าให้ได้” เฉินห้าวพูดให้กำลังใจ

“ขอบคุณครับเถ้าแก่ ขอให้ท่านทั้งสามโชคดี!” Bruno โค้งคำนับเลียนแบบประเพณีในวังแห่งราชวงศ์ชิง 

เฉารุ่ยหัวเราะพรวดออกมาพลางถามอย่างสงสัย “คุณไปเรียนรู้กลเม็ดนี้มาจากไหน?”

“ตอบคุณผู้หญิงสาวสวยนะครับ ผมเรียนรู้มาจากละครโทรทัศน์จีน” Bruno กล่าว

“เอาล่ะ คุณเรียนรู้ให้มากๆ พยายามเป็นเซียนประเทศจีนให้ได้” เฉารุ่ยพูดอย่างขบขัน

“สวัสดีค่ะประธานเฉิน คุณเรียกฉันว่าพี่เจินก็ได้ค่ะ”

ผู้หญิงที่อยู่ปลายสายฟังจากน้ำเสียงการพูดดูเหมือนเป็นผู้หญิงมีอายุ ดังนั้นจึงไม่ผิดที่เธอจะเรียกตัวเองว่าพี่

“คือแบบนี้นะ วันนี้จินขุยไปซื้อเหล้าให้ฉันที่ร้านคุณ เหล้าดีมาก พวกลูกค้าชอบกันมาก ฉันได้ยินด้วยมาว่าที่คุณยังมีสุราอู่เหลียงเย่ที่ระลึกอยู่หนึ่งขวด คุณจะตัดใจให้ได้ไหม?”

พี่เจินคนนี้พูดจาสุภาพมาก ไม่ใช่น้ำเสียงหยิ่งยโสของจินขุยในตอนแรก เฉินห้าวสัมผัสได้ถึงความเคารพ บวกกับการที่เธอยังเป็นเพื่อนของโจวซีถง เขาจึงกล่าวว่า “ได้ ขอที่อยู่ให้ผม ผมจะส่งไปให้พวกคุณ”

“ฉันอยู่ที่ร้านบาร์หยวนจู้ถนนซียี” พี่เจินบอกที่อยู่

เฉินห้าวเก็บข้าวของ เปลี่ยนเป็นชุดลำลอง นำเหล้ามาและขับ Hummer คันใหม่ของเขาออกไป

เมื่อมาถึงร้านบาร์หยวนจู้ เฉินห้าวก็พบว่าที่นี่แตกต่างจากบาร์ทั่วไปมาก มีการตกแต่งสไตล์จีน ของประดับเช่นโบจีน มังกรและหงส์ถูกแขวนไว้บนผนัง ดูเปิดหูเปิดตา นอกจากนี้ยังมีสุราประจำชาติอย่างสุราเหมาไถ สุราอู่เหลียงเย่ และอื่นๆ อีกมากมายอยู่ในตู้ใส่เหล้าของบาร์

เฉินห้าวเข้าใจแล้ว ที่นี่น่าจะเป็นร้านของพี่เจิน รวมถึงจินขุยที่มาซื้อเหล้าก็เป็นลูกน้องของเธอด้วย เขาซื้อเหล้ามาขายในร้าน

ที่เคาน์เตอร์บาร์มีเงาร่างที่สวยงามสองคน หนึ่งในนั้นคุ้นเคยกับเฉินห้าวเป็นอย่างดี โจวซีถง วันนี้เธอสวมชุดแต่งกายที่ทันสมัยสไตล์ผู้หญิงที่มีลายเส้นสีเทาดำ กางเกงขายาวสีดำ และเสื้อคลุมสีอ่อน ดูขรึมและเย็นชามาก ส่วนพี่สาวผมหยิกที่อยู่ในเคาน์เตอร์บาร์กำลังพูดคุยกับโจวซีถง