เพื่อน(ไม่)สนิท นิยาย บท 16

"เนี่ยเหรอพารันคนเดิม เหอะ! อย่าพูดอะไรน่าขำหน่อยเลย" พัดชาแค่นหัวเราะในลำคออย่างเย้ยหยัน อารมณ์เดือดดาลที่พยายามสะกดกลั้นเหมือนจะระเบิดออกมาเมื่อเห็นความเย็นชาในดวงตาคมของคนตรงหน้า "คิดว่าเป็นแบบนี้แล้วฉันจะง้อแกรึไง คนอย่างฉันไม่เคยวิ่งตามใคร"

"ถ้าจะมาทำให้กูเสียอารมณ์ก็กลับไป"

"ถ้าไม่กลับแล้วจะทำไม" เธอเชิดหน้าท้าทายอย่างไม่เกรงกลัว แม้จะรู้ว่าไม่ควรล้อเล่นกับความอดทนของพารันในตอนนี้ก็ตาม แต่ใช่ว่าเขาคนเดียวที่กำลังอดทน เธอเองก็กำลังอดทนกับอารมณ์ขึ้นๆลงๆของเขาเหมือนกัน

"รู้ตัวไหมว่ามึงกำลังทำตัวน่ารำคาญ"

"เก็บคำพูดไร้สาระพวกนั้นไว้บอกตัวเองเถอะ"

"ในเมื่ออยากอยู่นักก็ตามใจมึง" พารันพ่นลมหายใจหนักๆราวกับรำคาญนักหนา ก่อนจะหันหลังเดินออกไป

ปัง! ปัง! ปัง!

ร่างกายหยุดชะงักอัตโนมัติเมื่อเสียงปืนดังก้องเข้ามาในโสตประสาทจนกลบเสียงหัวใจแกร่งที่กำลังเต้นระรัว พารันมองรอยกระสุนปืนบนผนังเบื้องหน้าอย่างไม่สบอารมณ์ เพราะตำแหน่งของมันเป็นตำแหน่งเดียวกันกับศีรษะของเขา

"ลองเดินไปอีกก้าวสิ แต่ฉันไม่รับประกันนะว่ากระสุนนัดต่อไปมันจะฝังอยู่ส่วนไหนบนตัวแก"

"หึ" พารันแสยะยิ้มอย่างยากจะคาดเดาเมื่อได้ยินถ้อยคำน่าขำจากปากของพัดชา ก่อนจะหมุนตัวกลับไปหาเธออีกครั้ง

"คิดว่าเอาแต่ใจเป็นคนเดียวรึไง" หญิงสาวควงปืนเล่นอย่างชำนิชำนาญพลางทำหน้าใสซื่อ "อย่าหันหลังให้ฉันเป็นครั้งที่สอง เพราะเวลาฉันหงุดหงิดก็ไม่เคยลังเลที่จะลั่นไกเหมือนกัน"

"อย่าเก่งแต่ปาก"

"ฉันทำแน่ถ้าแกกล้าเดินออกไป"

"มึงเก่งกูยอมรับ แต่รู้ไหมว่ามึงเก่งเรื่องทำร้ายจิตใจกูมากกว่าทำร้ายร่างกาย"

"จะตัดพ้ออะไรก็เชิญ แต่ฉันไม่อนุญาตให้แกเดินออกไปถ้ายังคุยกันไม่รู้เรื่อง"

"เหมือนจะมีแต่มึงนะที่ไม่รู้เรื่อง" พารันกล่าวทิ้งท้ายเพียงแค่นั้น แล้วหันหลังให้หมายจะเดินออกไป

ปัง!

เป็นอีกครั้งที่ร่างกายหยุดชะงักอัตโนมัติเมื่อกระสุนจากปลายกระบอกปืนของคนข้างหลังพุ่งตรงลงมาบนพื้นในตอนที่กำลังจะยกขาก้าวออกไปพอดี

"เลิกเล่นไร้สาระแล้วกลับไปได้แล้ว"

"คิดว่าฉันมีเวลาว่างมาไล่ตามแกทั้งวันรึไง ฉันก็มีงานต้องทำเหมือนกัน แต่เพราะแกหายหัวไปฉันเลยมาหา" พัดชากำปืนแน่น แล้วเดินเข้าไปยืนตรงหน้าชายหนุ่ม "เรื่องเมื่อคืนมันทำให้แกโกรธฉันขนาดนั้นเลยเหรอ?"

"ถ้าพอมีสมองก็น่าจะคิดเองได้"

"คิดว่าทำแบบนี้แล้วฉันจะเป็นฝ่ายไล่ตามแกรึไง คนอย่างฉันตัดได้ทุกอย่างอยู่แล้ว"

"มีแต่คนบอกว่ากูเลือดเย็น ไม่มีหัวใจ แต่ถ้าเทียบกับมึงแล้วคำพูดพวกนั้นน่าจะเหมาะกับมึงมากกว่า" พารันอาศัยจังหวะในตอนที่พัดชานิ่งไปแย่งปืนในมือเธอกลับมา ก่อนจะเดินออกไป ทิ้งคำพูดตัดพ้อไว้ให้อีกคนได้คิด

"ให้ตาย! จู่ๆก็กลับมาเป็นพารันคนเดิมเนี่ยนะ น่าขำชะมัด" พัดชาถอนหายใจพรืดใหญ่พลางลูบหน้าเบาๆ สิ่งที่พารันแสดงออกตอนนี้ทำให้เธอหวนนึกถึงภาพในอดีตของเขาเมื่อสี่ปีที่แล้ว มันทำให้เธอรู้ว่าที่ผ่านมาเขาเปลี่ยนแปลงไปมากขนาดไหน ถึงอย่างนั้นพารันก็ไม่เคยลืมตัวตนที่แท้จริงของตัวเอง

เขาเป็นเสือที่ไม่เคยถอดเขี้ยวเล็บ แต่ซ่อนมันไว้ไม่ให้ใครเห็นง่ายๆก็เท่านั้น