เพื่อน(ไม่)สนิท นิยาย บท 29

"หวาน" ยังไม่ทันที่น้ำหวานจะได้ตอบอะไรกลับไปเสียงหนึ่งก็ดังขัดขึ้นเสียก่อน ก่อนที่เจ้าของเสียงนั้นจะเดินนวยนาดบนรองเท้าส้นสูงเข้ามาร่วมวงสนทนา

"นึกว่าหายไปไหน มานั่งคุยกับพี่พัดชานี่เอง"

พัดชาปรายตามองเพื่อนสาวของน้ำหวานอย่างไม่ใส่ใจนัก แม้จะโดนอีกฝ่ายมองมาด้วยสายตาไม่เป็นมิตรก็ตาม

"สวัสดีค่ะพี่พัดชา หนูเป็นเพื่อนของน้ำหวาน จะเรียกไข่มุกหรือมุกเฉยๆก็ได้ค่ะ"

"..." ไร้ซึ่งคำทักทายจากปากของพัดชา มีเพียงดวงตาโฉบเฉี่ยวที่ไล่มองเจ้าของคำพูดเมื่อสักครู่ตั้งแต่ศีรษะจรดปลายเท้า ทำเอาไข่มุกชะงักไปกับท่าทางเหยียดหยามของอีกฝ่าย

"นึกว่าพี่พัดชาเป็นคนเข้าถึงง่าย เป็นกันเองกับรุ่นน้องซะอีก พอได้คุยจริงๆแตกต่างจากที่คิดไว้เยอะเลยนะคะ"

"เฮ้อ~ ถึงจะเป็นเพื่อนกันแต่ไม่จำเป็นต้องโง่เหมือนกันก็ได้นะ" พัดชาแสร้งถอนหายใจเบาๆ พร้อมกับหยิบปากกาขึ้นมาควงเล่น "เป็นคนเดินเข้ามาทักพี่เองแท้ๆแต่กลับหัวเสียซะเองพอพี่ไม่ทักทายกลับ ติดนิสัยน้องน้ำหวานมาเหรอจ๊ะ?"

"นี่เหรอพัดชาที่รุ่นน้องเคารพกันนักหนา ดูๆแล้วไม่เห็นจะน่าเคารพตรงไหน" ไข่มุกกอดอกมองอย่างไม่เกรงกลัว

"เอาเวลาที่มาเคารพพี่ไปเรียนมารยาทเพิ่มเติมเถอะจ๊ะ พี่อยากเห็นน้องไข่มุกกับน้องน้ำหวานใช้สมองมากกว่านี้"

"คิดว่าเป็นรุ่นพี่แล้วจะข่มรุ่นน้องยังไงก็ได้เหรอคะ ถ้าคิดแบบนั้นมันน่าสมเพชนะ"

"..." พัดชาหัวเราะน้อยๆให้กับคำพูดของรุ่นน้องสาว นอกจากจะไม่สะทกสะท้านแล้วยังรู้สึกขบขัน "ยิ่งพูดยิ่งดูโง่ ตอนแรกนึกว่าแกล้งโง่ซะอีก ที่แท้ก็โง่จริง เฮ้อ~ หมดสนุกเลย"

"ด่าคนอื่นว่าโง่คิดว่าตัวเองฉลาดมากเหรอคะ"

"พี่ว่าน้องสองคนรีบไสหัวไปไกลๆดีกว่า พี่ไม่ได้มีความอดทนกับอะไรที่น่ารำคาญแบบนี้นะ" น้ำเสียงยียวนแปรเปลี่ยนเป็นแข็งกร้าวในประโยคนั้น เช่นเดียวกับรอยยิ้มที่ค่อยๆจางหายไป ทำเอาคนฟังรู้สึกเสียวสันหลังกับการเปลี่ยนสีหน้าอย่างรวดเร็วของเธอ

"เราไปกันดีกว่า อย่าเสียเวลากับอะไรแบบนี้เลย" น้ำหวานหยัดกายลุกขึ้น ปรายตามองพัดชาเพียงนิดเป็นการทิ้งท้าย ก่อนจะเดินควงแขนไข่มุกออกไป

"เป็นแมงเม่าที่โง่กว่าที่คิดแฮะ" รอยยิ้มยากจะคาดเดาปรากฏขึ้นบนใบหน้าสะสวยอีกครั้งเมื่อสองสาวรุ่นน้องเดินไกลออกไปแล้ว พัดชาหัวเราะในลำคอเบาๆอย่างนึกสนุก ก่อนจะดึงความสนใจกลับมาที่รายงานตรงหน้า

@ศูนย์อาหาร

"ไหนบอกว่าอยากไปกินข้าวข้างนอกไง แล้วมาทำไม" พารันขมวดคิ้วถามเมื่อเห็นพัดชาเดินหน้าตึงเข้ามาในศูนย์อาหาร ขณะที่เขากำลังนั่งกินข้าวกับนักรบและมาวิน

"ไม่อยากอยู่คนเดียว กลัวจะฆ่าแมงเม่าที่มันชอบบินตามแกซะก่อน" พัดชาตอบอย่างไม่ใส่ใจนัก แล้วเดินเข้าไปหย่อนตัวนั่งลงบนหน้าตักของพารัน วางหนังสือที่ถือติดมือมาด้วยไว้บนโต๊ะ

"ก็แค่แมงเม่า บีบเบาๆมันก็ตายแล้ว"

"เห็นมันชอบเล่นไฟ เลยอยากเล่นกับมันหน่อย" เธอบิดยิ้มร้ายกาจ พร้อมกับทิ้งศีรษะลงบนบ่าแกร่ง ไม่ได้สนใจสายตาของผู้คนรอบข้างที่มองมาเลย

"ทำไมต้องเสียเวลาเล่นกับมันให้วุ่นวาย จัดการมันเลยก็สิ้นเรื่อง" มาวินเป็นเจ้าของคำพูดนั้น

"งั้นจัดการแกกับรบก่อนเลยดีไหมที่ฝากให้แมงเม่าน่ารำคาญตัวนั้นมันเอาขนมปังกับน้ำไปให้ไอ้พาย หรือจะให้ฉันคิดบัญชีทีหลัง?"

"แมงเม่าที่มึงพูดถึงคือน้องน้ำหวาน?"

"พูดขนาดนี้แล้วยังจะถามอีก ติดความโง่จากมันมารึไง"

"ที่โวยวายนี่คือหึงไอ้พาย? ไม่อยากให้น้องน้ำหวานไปวุ่นวายกับมัน หรือกลัวมันจะหวั่นไหวกับน้องเขา? ไหนวันนั้นมึงยังไม่สนใจอยู่เลย"