เผยลับจับใจ ซุปเปอร์สาวบ้านนอก นิยาย บท 137

เพียงแวบเดียวก็มองเห็นคนทั้งสองร่วมกันวิจัยยาอย่างรู้ใจกัน ถึงแม้จะเห็นเพียงด้านหลัง แต่ทั้งคู่ยืนใกล้กันและส่งหลอดเลือดให้แก่กันเป็นระยะๆ แม้จะสวมถุงมือปลอดเชื้อ แต่ในสายตาของภีมพลถือว่าว่าใกล้ชิดกันมากจนหาที่เปรียบไม่ได้แล้ว

“อะแฮ่ม!”

เขาจงใจกระแอมเล็กน้อย ทำให้ทั้งคู่หันมามองโดยพร้อมเพรียงกัน

เมื่อเห็นภีมพล กรินทร์และรมิตาตกตะลึงในทันที

เขาก้าวเข้าไปข้างในและเห็นว่ารมิตากำลังสวมหน้ากาก เธอตัดผมสั้นและมัดเป็นหางม้าอย่างเรียบร้อย

“หยุดนะ! คุณไม่ได้สวมชุดปลอดเชื้อ!” รมิตายกมือห้ามโดยหวังว่าเขาจะหยุด

ภีมพลหยุดทันที เสียงนี้...ไม่เหมือนเสียงเธอเลย! ทำไมเสียงถึงเปลี่ยนไปล่ะ?

แต่ผู้หญิงที่เขานอนด้วย เขาไม่มีทางจำผิดแน่ๆ

เขามองเธอด้วยความสนใจอย่างมาก รูปร่างของเธอไม่ได้เปลี่ยนไป เขาสงสัยจริงๆ ว่าแม่ของเขาตาลายจนจำเธอไม่ได้จริงๆ เหรอ?

รมิตาจ้องมองเขาด้วยความรู้สึกผิดเล็กน้อย

ภีมพลเหลือบมองกลับไปที่ประตู “ประตูเปิดอยู่ คงเรียกว่าพื้นที่ปลอดเชื้อไม่ได้หรอกมั้ง อย่าพูดมั่วๆ น่า”

“นี่คุณ...”

เขาจึงเดินเข้าไปอีกครั้ง

รมิตารู้สึกประหม่าอย่างอธิบายไม่ถูก รู้สึกว่าเขาไม่ได้มาดี

เธอกับกรินทร์ยืนห่างกันเพียงสองก้าว และนั่นทำให้ภีมพลรู้สึกไม่พอใจมากขึ้นเรื่อยๆ

ชุดสูทที่ออกแบบเองของภีมพลนั้นสะอาดและเรียบมากจนมองไม่เห็นรอยย่น เนื่องจากความสูงและท่าทางของเขามักทำให้ผู้คนรู้สึกถูกกดขี่อยู่เสมอ

ภีมพลยืนนิ่งอยู่ข้างหน้ารมิตา ก่อนจะยื่นมือออกมาแล้วผลักกรินทร์ออกไป

อยู่ห่างจากภรรยาของฉันซะ!

กรินทร์อึ้ง!

แบบนี้แปลว่าไปสะกิดต่อมคนขี้หึงเข้าแล้วหรือเปล่า?