เผยลับจับใจ ซุปเปอร์สาวบ้านนอก นิยาย บท 162

เธอรีบกุมมือผ้าไหมไว้แน่น และจัดการยัดขวดยาใส่มือเธอ “เอายานี้ทาลงบนหน้าของคุณนาย ทาบางๆ ก็พอแล้ว ขอบคุณค่ะ!” หลังจากที่เธอพูดกำชับเรียบร้อย จากนั้นจึงรีบวิ่งตาลีตาเหลือกไปยังห้องครัวทันที!

“…” ผ้าไหม

คะนึงนิตย์ชะเง้อมองแผ่นหลังนั้นที่หายวับไปจากตรงหน้าประตู ในห้องรับแขกเงียบกริบทันที

ผ้าไหมหันตัวกลับมานั่งคุกเข่าลงด้านหน้าคะนึงนิตย์ “คุณนาย ฉะ ฉันจะช่วยทายาให้คุณนายนะคะ?”

เธอไม่พูดตอบโต้ ผ้าไหมจึงคิดว่าเธอยินยอมแล้ว

“คุณนาย ทั้งที่คุณนายโกรธเคืองเธออยู่ก็ไม่ต้องเอาตัวเองไปทรมานด้วยนะ” เธอเปิดฝาขวดยา

ในห้องครัว นภาลัยใช้ความเร็วที่สุดในการหุงข้าว จากนั้นจึงเตรียมผักสด

เธอเป็นคุณแม่เลี้ยงเดี่ยวมาหกปี เรื่องในครัวแทบไม่ต้องพูดถึง!

การถูกทรมานจากคะนึงนิตย์มาตลอดช่วงเช้า ขนาดโจ๊กก็ยังไม่ได้กิน เธอต้องหิวมากแน่ๆ

ดังนั้นจึงไม่กลัวว่าเธอจะไม่ยอมกินอาหารเที่ยง! ทำให้เสร็จทันก็พอแล้ว

ภายในห้องรับแขกที่ตกแต่งอย่างหรูหรา ผ้าไหมช่วยทายาให้เธอจนเสร็จ และจัดการนำหน้ากากครึ่งหน้ามาสวมให้เธออย่างเบามือ

“คุณนาย คุณนายรู้สึกยังไงบ้างคะ?” ผ้าไหมสอบถาม “รู้สึกเย็นวูบวาบบ้างไหมคะ?”

“อื้อ” เธอก้มหน้าลง

“คุณนายคะ เมื่อคืนวานตอนห้าทุ่มหนูเห็นเธอยังอยู่ในห้องวิจัย ขนาดข้าวเย็นก็ไม่ได้กิน” ผ้าไหมตั้งใจบอกกล่าวให้เธอฟังอย่างปวดใจ “มาโดนคุณทรมานเรื่องข้าวเช้าอีก ตอนนี้ยังไม่ได้กินข้าวเลยค่ะ”

คะนึงนิตย์ได้ยินคำพูดนี้ สีหน้าเคร่งขรึมลงเยอะ “หล่อนเด็กเกินไป ยังดูคนไม่เป็น”

“…แต่คุณนายคะ” ผ้าไหมทำเสียงกระซิบแผ่วเบา “ถ้าเธอเป็นตัวปลอม แล้วทำไมถึงได้อยู่ในห้องวิจัยนานขนาดนั้นด้วยคะ? เธอต้องมีความชำนาญกว่าคุณหมอกรินทร์แน่นอน อีเมลเหล่านั้นสามารถเป็นข้อพิสูจน์ได้นะคะ”

“ฉันไม่ได้พูดว่านางเป็นตัวปลอมนี่” คะนึงนิตย์ตรึกตรองอย่างรอบคอบ “ผู้หญิงที่ไม่มีหัวนอนปลายตีนคนหนึ่ง พาเด็กสองคนทำมาตีสนิทลูกชายฉัน จุดประสงค์ไม่บริสุทธิ์100 เปอร์เซ็นต์ ฉันสงสัยว่าคงเริ่มวางแผนไว้ตั้งแต่เมื่อเจ็ดปีก่อนแล้วนะสิ”

รูม่านตาผ้าไหมหดตัวลงเล็กน้อย “…” ไม่กล้าที่จะพูดเพิ่มสักประโยค นายหญิงน้อยน่ากลัวขนาดนั้นเลยเหรอเนี่ย?

11:55

นภาลัยที่ใส่ผ้ากันเปื้อนลายดอกปรากฏตัวขึ้นในห้องนั่งเล่น “คุณนายคะ อาหารเที่ยงทำเสร็จแล้วค่ะ เชิญทานให้อร่อยค่ะ”

คะนึงนิตย์ตั้งใจชำเลืองมองนาฬิกาที่ติดข้างกำแพง ในใจรู้สึกตกใจเช่นกัน เร็วขนาดนี้เชียว?

ผ้าไหมลุกตามเธอ เพื่อเดินไปยังห้องอาหาร