เผยลับจับใจ ซุปเปอร์สาวบ้านนอก นิยาย บท 224

เธอ... เช็คเอาท์แล้ว โดยตั้งใจที่จะออกจากนิวยอร์ก แต่เธอกลับรู้สุกไม่สบายท้อง

ไวศิษฎ์ไม่รอให้เธอตอบ เมื่อเห็นมาเซราติสีขาวจอดอยู่ เขาก็พูดขึ้นว่า “ไปกับผม” เขาจูงมือเธอเดิน ก่อนจะเปิดประตูด้วยมืออีกข้างหนึ่ง “ขึ้นรถ กลับไปที่โรงแรมก่อนครับ”

นภาลัยยอมขึ้นไปแต่โดยดีเพราะเธอรู้สึกปวดท้องมาก

“ลูกพี่ เธอคือคุณนายนภานี่ครับ?” ปวีร์ที่กำลังขับรถหันหลังกลับและโบกมือทักทายด้วยรอยยิ้ม “สวัสดี ครับ คุณนายนภา!”

“สวัสดีค่ะ” นภาลัยยิ้มอย่างงุ่มง่าม

"กลับไปที่โรงแรมและเปิดห้องพิเศษ" ไวศิษฎ์สั่งปวีร์ จากนั้นหันมามองและถามเธอว่า “คุณจะไม่ไปโรงพยาบาลจริงเหรอครับ?”

"ไม่จำเป็นจริงๆค่ะ" นภาลัยเอนหลังพิงเบาะแล้ววางกระเป๋าที่เกือบสูญหายไว้บนตักของเธอ ก่อนจะเปลี่ยนเรื่องคุย “ทำไมคุณถึงอยู่ที่นิวยอร์กได้ล่ะ?”

“อืม ผมเพิ่งลงจากเครื่องบินน่ะครับ” เขาตอบ “มีพรรคพวกกำลังเข้าร่วมการแข่งขันCTF ผมก็เลยมาแนะแนวน่ะครับ”

“ถ่ายละครเสร็จแล้วเหรอ?”

“ยังหรอก แต่หยุดสักวันสองวันก็ได้” มุมปากของเขาม้วนขึ้นเล็กน้อย ยังคงเป็นบุคลิกที่เอาแต่ใจตัวเองเช่นเคย

รถมาถึงที่โรงแรม

ไวศิษฎ์พาเธอเข้าไปด้านใน เปิดห้องให้เธอและส่งเธอขึ้นไปชั้นบนอย่างอบอุ่น

หลังจากเข้าไปในห้องแล้ว เขาก็ถามกลับว่า “แล้วคุณล่ะ ทำไมถึงอยู่คนเดียว แล้วคนอื่นๆ ล่ะครับ?”

นภาลัยสบตาเขา เธอไม่รู้จะตอบอย่างไร ริมฝีปากสีชมพูของเธอเม้มแน่น

“พวกคุณเลิกกันแล้วเหรอ?” เขาสังเกตท่าทางของเธอ “ผมเดาเอาน่ะ”

“ไม่เชิงเลิกกันหรอก” เธอถอนหายใจเบา ๆ หันหลังเดินไปที่หน้าต่าง “พวกคุณพักอยู่ที่โรงแรมนี้ทุกคนเลยหรือเปล่า?”

“ใช่”

“ขอบคุณสำหรับวันนี้นะ” เธอเหลือบตามองแล้วพูดด้วยความจริงใจ

“ยินดีครับ แค่เรื่องเล็กน้อย” ไวศิษฎ์ยิ้มและเตือน “พวกอันธพาลในนิวยอร์กน่ากลัวมาก ส่วนมากเป็นพวกนอกกฎหมาย ทีหลังคุณไม่ต้องพยายามวิ่งตามพวกมันไป ถ้าหากตามไปคุณอาจไม่เหลือรอดแม้แต่ชีวิต เงินเป็นสิ่งนอกกาย เมื่อก่อนพวกพี่ๆ ของผมพูดไว้แบบนี้แหละ”

“...” คำพูดนั้นทำให้เธอตกใจ

“จริง ผมไม่ได้โกหกคุณ” ไวศิษฎ์ถามด้วยน้ำเสียงของผู้อาวุโสกว่า “จำได้หรือยัง? คราวหน้าอย่าวิ่งไล่ตามพวกมันอีก!”

เธอตกใจกับออร่าของเขาและพยักหน้าอย่างรวดเร็ว “จำได้แล้ว” แต่สิ่งเหล่านี้ไม่ใช่สิ่งที่เงินสามารถซื้อได้

เขาเอามือล้วงกระเป๋าและพูดต่อว่า ถ้าอย่างนั้นผมจะไปหาพวกเขาก่อน การแข่งขันจะเริ่มวันมะรืนนี้ ถ้ามีอะไรให้รีบโทรหาผมได้เลย ส่วนตอนนี้รีบพักผ่อนเถอะ “”

“ค่ะ”

เมื่อมองดูไวศิษฎ์ออกจากห้อง นภาลัยก็ยิ้มออกมา

เธอถอนหายใจอย่างเหน็ดเหนื่อย วางกระเป๋าในมือลง อาการปวดท้องของเธอเริ่มชัดเจนขึ้นเรื่อยๆ

หลังจากเทน้ำอุ่นหนึ่งแก้วแล้วดื่ม เธอก็ถอดรองเท้าแล้วเข้านอนพักหนึ่ง

ในเฮลิคอปเตอร์ที่กำลังบินไปนิวยอร์ก

คะนึงนิตย์ร้องไห้หนักมากจนไม่มีเรี่ยวแรง ถ้าทำได้ เธอยินดีที่จะตายเสียมากกว่า

เธอรู้สึกเสียใจ บางทีอาจเป็นเพราะตัวเธอเองต่างหากที่ทำร้ายลูกชาย ใช่ไหม?

ถ้าเธอไม่มีส่วนร่วมในการแต่งงานและไม่ขัดขวางการเลือกของเขา บางทีเขาอาจจะไม่ประสบอุบัติเหตุทางรถยนต์แบบนี้...

หรือถ้านภาลัยไม่เข้ามาในชีวิตของเขา เขาก็คงไม่ได้นอนอยู่ในห้องฉุกเฉิน

เป็นธรรมชาติของมนุษย์ที่ลังเลที่จะยอมรับว่าเป็นความผิดของตัวเอง

ญาณีรู้สึกชาจากความเจ็บปวดแล้ว ความเจ็บปวดในร่างกายของเธอซ้อนทับกับความเจ็บปวดในหัวใจ เธอมีความคิดเดียวเท่านั้น ถ้าภีมพลตาย เธอจะไม่อยู่ต่อเพียงลำพัง

ตั้งแต่เด็กจนโต ภีมพลเป็นดั่งอากาศหายใจ เป็นดั่งออกซิเจนของเธอและเป็นแรงจูงใจเดียวที่ทำให้เธออยู่รอด

ณ ในโรงแรมแห่งหนึ่งในนิวยอร์ก

นภาลัยนอนอยู่บนเตียง ร่างของเธอถูกคลุมด้วยผ้าห่มปรับอากาศบางๆ และอาการปวดท้องของเธอก็ชัดเจนมากขึ้นเรื่อยๆ ทำให้เธอขมวดคิ้วแน่น

ในฐานะการวิเคราะห์ของแพทย์ เธอไม่สามารถบอกได้ว่าเกิดอะไรขึ้น

เธอไม่ได้กินอาหารที่ไม่ดี และแม้ว่าเธอจะกินอาหารที่ไม่ดี มันก็จะไม่เจ็บปวดถึงขนาดนี้

ไม่ต้องพูดถึงการมีประจำเดือน เพราะยังไม่ถึงเวลา

เธอนอนพลางครุ่นคิด...คิดว่าตัวเองคงจะหลับสบายสักหน่อย

“คุณหลับอยู่หรือเปล่า?” จู่ๆ ประตูก็เปิดออกและไวศิษฎ์ก็เดินเข้ามาโดยตรง