เผยลับจับใจ ซุปเปอร์สาวบ้านนอก นิยาย บท 246

บรรยากาศเงียบจนน่ากลัว

เธอจ้องไปที่มือข้างนั้นอย่างประหม่า ไม่กล้าแม้แต่จะกะพริบตา

หลังจากนั้นผ่านไปไม่กี่วินาที มือของภีมพลก็ขยับอย่างเห็นได้ชัดและส่วนโค้งของการเคลื่อนไหวก็ตีวงกว้างขึ้น

“……”ญาณีลุกขึ้นยืนทันที เธอมองไปรอบ ๆ ด้วยความตื่นเต้น เป็นเวลานานที่ในลำคอของเธอไม่สามารถส่งเสียงได้

เธอไม่ได้เอ่ยปากพูดมาสองเดือนแล้ว

ในตอนนี้ภายในห้องผู้ป่วยไม่มีคนอื่นๆ อยู่

ภีมพลค่อยๆ ลืมตาขึ้นช้าๆ เพดานสีขาวหมดจดปรากฏอยู่ในดวงตา เขาหายใจอย่างสงบ รู้สึกว่าห้องใหญ่โตมาก และมีความรู้สึกว่างเปล่าภายในหัวใจของเขา

ที่นี่ที่ไหน？

เขาอยากจะยกมือขึ้น แต่กลับพบว่าตนเองไม่มีเรี่ยวแรง เหมือนราวกับความฝัน

ในขณะที่เขาลืมตา ญาณีก็มองไปที่เขาพอดี ดวงตาของพวกเขาทั้งสองประสานกัน

เวลาเหมือนราวกับจะหยุดนิ่ง... และเธอกำลังร้องไห้

“พี่ฟื้นแล้ว？”เสียงของเธอแหบแห้ง เป็นเวลานานที่เธอไม่ได้เอ่ยปากพูดเลย ราวกับว่าเธอไม่สามารถเปล่งเสียงออกไปได้ ริมฝีปากของเธอมีรอยยิ้ม ในขณะเดียวกันเธอก็ร้องไห้

ภีมพลมองเธอแบบนี้ ความรู้สึกของเธอนั้นก็ยากที่จะอธิบาย

“พี่ภีมพล……”ญาณีส่งเสียงสะอื้น รอยยิ้มไม่น่ามองเสียยิ่งกว่าร้องไห้ “ในที่สุดพี่ก็ฟื้นแล้ว…”เธอดีใจมากเสียจนไม่รู้ว่าควรจะพูดว่าอะไรดี เธอเช็ดน้ำตาไม่หยุด

หว่างคิ้วของชายหนุ่มขมวดเล็กน้อย “คุณคือใคร？”

“……”ญาณีตะลึงงัน หัวใจของเธอพลันหดตัวทันที！

เพียงแค่มองเขาอยู่อย่างนี้ สมองของเธอก็อื้ออึงราวกับจะระเบิดออก！

เมื่อเห็นว่าเธอไม่ตอบ ภีมพลจึงถามขึ้นอีกครั้ง “คุณเป็นใคร？ร้องไห้ทำไม？”

“พี่……จำฉันไม่ได้เหรอ？”เธอตกตะลึงและหัวใจของเธอก็พลันทรุดลงอย่างหนัก “พี่อย่าทำให้ฉันกลัว อย่ามาเล่นตลกนะ”

ภีมพลมองไปบริเวณรอบๆ หว่างคิ้วของเขาขมวดเล็กน้อย “ที่นี่ที่ไหน？”

“……พี่ความจำเสื่อมเหรอ？”ญาณีถามด้วยอย่างไม่เชื่อ

สมองได้รับบาดเจ็บ ความเป็นไปได้ที่จะเสียความทรงจำเองก็หักลบไปไม่ได้

ในเวลานั้นเองประตูห้องผู้ป่วยก็เปิดออก