เผยลับจับใจ ซุปเปอร์สาวบ้านนอก นิยาย บท 246

บรรยากาศเงียบจนน่ากลัว

เธอจ้องไปที่มือข้างนั้นอย่างประหม่า ไม่กล้าแม้แต่จะกะพริบตา

หลังจากนั้นผ่านไปไม่กี่วินาที มือของภีมพลก็ขยับอย่างเห็นได้ชัดและส่วนโค้งของการเคลื่อนไหวก็ตีวงกว้างขึ้น

“……”ญาณีลุกขึ้นยืนทันที เธอมองไปรอบ ๆ ด้วยความตื่นเต้น เป็นเวลานานที่ในลำคอของเธอไม่สามารถส่งเสียงได้

เธอไม่ได้เอ่ยปากพูดมาสองเดือนแล้ว

ในตอนนี้ภายในห้องผู้ป่วยไม่มีคนอื่นๆ อยู่

ภีมพลค่อยๆ ลืมตาขึ้นช้าๆ เพดานสีขาวหมดจดปรากฏอยู่ในดวงตา เขาหายใจอย่างสงบ รู้สึกว่าห้องใหญ่โตมาก และมีความรู้สึกว่างเปล่าภายในหัวใจของเขา

ที่นี่ที่ไหน？

เขาอยากจะยกมือขึ้น แต่กลับพบว่าตนเองไม่มีเรี่ยวแรง เหมือนราวกับความฝัน

ในขณะที่เขาลืมตา ญาณีก็มองไปที่เขาพอดี ดวงตาของพวกเขาทั้งสองประสานกัน

เวลาเหมือนราวกับจะหยุดนิ่ง... และเธอกำลังร้องไห้

“พี่ฟื้นแล้ว？”เสียงของเธอแหบแห้ง เป็นเวลานานที่เธอไม่ได้เอ่ยปากพูดเลย ราวกับว่าเธอไม่สามารถเปล่งเสียงออกไปได้ ริมฝีปากของเธอมีรอยยิ้ม ในขณะเดียวกันเธอก็ร้องไห้

ภีมพลมองเธอแบบนี้ ความรู้สึกของเธอนั้นก็ยากที่จะอธิบาย

“พี่ภีมพล……”ญาณีส่งเสียงสะอื้น รอยยิ้มไม่น่ามองเสียยิ่งกว่าร้องไห้ “ในที่สุดพี่ก็ฟื้นแล้ว…”เธอดีใจมากเสียจนไม่รู้ว่าควรจะพูดว่าอะไรดี เธอเช็ดน้ำตาไม่หยุด

หว่างคิ้วของชายหนุ่มขมวดเล็กน้อย “คุณคือใคร？”

“……”ญาณีตะลึงงัน หัวใจของเธอพลันหดตัวทันที！

เพียงแค่มองเขาอยู่อย่างนี้ สมองของเธอก็อื้ออึงราวกับจะระเบิดออก！

เมื่อเห็นว่าเธอไม่ตอบ ภีมพลจึงถามขึ้นอีกครั้ง “คุณเป็นใคร？ร้องไห้ทำไม？”

“พี่……จำฉันไม่ได้เหรอ？”เธอตกตะลึงและหัวใจของเธอก็พลันทรุดลงอย่างหนัก “พี่อย่าทำให้ฉันกลัว อย่ามาเล่นตลกนะ”

ภีมพลมองไปบริเวณรอบๆ หว่างคิ้วของเขาขมวดเล็กน้อย “ที่นี่ที่ไหน？”

“……พี่ความจำเสื่อมเหรอ？”ญาณีถามด้วยอย่างไม่เชื่อ

สมองได้รับบาดเจ็บ ความเป็นไปได้ที่จะเสียความทรงจำเองก็หักลบไปไม่ได้

ในเวลานั้นเองประตูห้องผู้ป่วยก็เปิดออก

ผ้าไหมและคะนึงนิตย์เดินเข้ามา กรินทร์และมีแพทย์สองสามท่านตามมาด้วย

เมื่อทุกคนเห็นว่าภีมพลลืมตาขึ้นมาแล้ว ต่างก็ประหลาดใจเป็นอย่างมาก！

ฟื้นแล้ว？！

มีเพียงภีมพลเท่านั้นที่กลับดูมึนงง ดวงตาลึกของเขาก็มองตั้งแต่กรินทร์ที่อยู่ด้านซ้ายจรดแพทย์ที่อยู่ขวาสุด

ในบรรดาคนเหล่านี้ เขารู้จักแค่เพียงกรินทร์

“กรินทร์”ในที่สุดสายตาของเขาก็มาหยุดอยู่ที่กรินทร์ “ฉัน…ที่นี่โรงพยาบาลเหรอ？”

“ภีม……”คะนึงนิตย์ตื่นเต้นมากเสียจนร้องไห้ออกมาและร่างกายของเธอต่างก็สั่นไปทั่ว “ลูกฟื้นแล้ว？”เธอพุ่งไปที่ปลายเตียงแล้วจับมือเขาเอาไว้ “ดีจังเลย！ในที่สุดลูกก็ฟื้นขึ้นมาแล้ว！”

แต่ภีมพลกลับดึงมือออกราวกับถูกไฟฟ้าช็อตและมองดูเธออย่างระแวดระวัง “……”

คะนึงนิตย์ตกตะลึง น้ำตาไหลด้วยความไม่เข้าใจ พลันรอยยิ้มบนใบหน้าของเธอก็แข็งทื่อ “ลูกเป็นอะไรไป？”

“คุณน้าคะ พี่……”ในเวลานั้นเองริมฝีปากญาณีก็สั่นเล็กน้อย “พี่เขาดูเหมือนว่าจะเสียความทรงจำค่ะ เขากันฉันไม่ได้ และก็คงจำคุณน้าไม่ได้เหมือนกันค่ะ”

“เสียความทรงจำ？ถ้าอย่างนั้นแล้วทำไมถึงจำกรินทร์ได้ล่ะ？”คะนึงนิตย์ไม่เชื่อ

ในเวลานั้นเองก็มีคำคำหนึ่งแวบเข้ามาในหัวของกรินทร์ คำว่า ความจำเสื่อมบางส่วน

กรินทร์ก้าวไปข้างหน้าเตียง ในขณะที่ผ้าไหมพยุงตัวของคะนึงนิตย์เอาไว้

“นายจำตัวเองได้ไหมว่าเป็นใคร？”กรินทร์มองไปที่ภีมพลอย่างจริงจัง และถามออกไปตรงๆ

ทุกคนต่างรู้สึกบีบหัวใจ

ภีมพลพยายามอย่างมากที่จะนึก เกิดอะไรขึ้นกันแน่？

ทำไมถึงมาอยู่ในโรงพยาบาลได้？

ดูเหมือนว่าจะนอนอยู่มานานมากๆ นานจนปวดกายไปหมดและก็ไม่มีเรี่ยวแรงอะไรเลย

ทำไมถึงมาอยู่ในโรงพยาบาลได้？

ความคิดของเขาพุ่งไปข้างหน้าไม่หยุด เขาจำได้แค่เพียงคร่าวๆ ว่ามีรถกระบะพุ่งเข้ามาหาเขาแล้วชนอย่างแรงจนกระเด็น！

หลังจากล้มลงอย่างรุนแรง ศีรษะก็แตกโดยทันที

ส่วนทำไมเขาถึงปรากฏตัวท่ามกลางรถที่สัญจรไปมา และทำไมเขาถึงถูกชนนั้น เขาจำไม่ได้เลย

“ไม่ต้องนึกแล้ว”กรินทร์เห็นสีหน้าเจ็บปวดของเขาแล้วจึงเตือนอย่างเป็นกังวล “นายอาจจะปวดหัวได้ ไม่ต้องนึกแล้ว ตอนนี้นายกำลังความจำเสื่อม”