เผยลับจับใจ ซุปเปอร์สาวบ้านนอก นิยาย บท 248

หลังจากพิมพ์ข้อความเสร็จและส่งออกไป โทรศัพท์มือถือของไวศิษฎ์ก็ดังขึ้น

เขาเหลือบมองแล้วเลื่อนนิ้วยาวไปที่ปุ่มตอบรับ

คนปลายสายรายงานเสียงเบา “ลูกพี่ ภีมพลฟื้นแล้ว ความจำเสื่อมบางส่วน จำไม่ได้แม้แต่แม่”

ไวศิษฎ์ชะงักฝีเท้า และไม่ได้ดีใจนัก “ความจำเสื่อมบางส่วน？”

“ใช่ครับ”

“ แล้วเขาจำตัวเองได้ไหมว่าเป็นใคร？”ไวศิษฎ์เริ่มรู้สึกว่ามันไม่สนุกเข้าแล้ว หากภีมพลจำนภาลัยไม่ได้ งั้นเขาจะโอ้อวดอะไรกัน？

แม้จะยืนโอบกอดนภาลัยต่อหน้าภีมพล ก็ไม่อาจยั่วยุเขาได้

ในขณะนี้เอง ไวศิษฎ์ก็รู้สึกหดหู่ใจเป็นอย่างมาก

“ไม่รู้ว่าเขาจำได้หรือเปล่า”อีกฝ่ายรายงานตามความจริง “แต่ได้ยินมาว่าความจำเสื่อมบางส่วนแบบนี้รักษายากมาก ด้วยเกิดจากการกระตุ้น ดีไม่ดีอาจจะเป็นแบบนี้ไปตลอดชีวิต”

ไวศิษฎ์อยากจะสบท “เข้าใจแล้ว”กล่าวจบ หลังจากนั้นเขาก็วางสาย

“ศิษฎ์ ใครเป็นโรคความจำเสื่อมบางส่วนเหรอ？”

เขาลืมตาขึ้นพบว่าเป็นเขมินทราที่ยืนอยู่ข้างๆตนเอง และก็ไม่รู้ด้วยว่าเธอมาตั้งแต่เมื่อไหร่ แอบฟังอยู่ตลอดอย่างนั้นเหรอ？

ดวงตาของทั้งสองประสานกัน สายตาของเขาเย็นชาขึ้นมา

“คุณอย่ามองฉันแบบนั้น！”เธอรีบอธิบายด้วยความหวั่นใจ “ฉันไม่ได้ยินอะไรเลย！”

จากนั้นเธอก็ยิ้มและถามว่า “เสาร์นี้ไปเล่นกอล์ฟด้วยกันไหม？ผู้กำกับเองก็จะไปด้วย แล้วทุกคนจะได้ต่อบทกันได้” เธอพูดชวนเขาอีกครั้ง

ไวศิษฎ์ปฏิเสธอย่างตรงไปตรงมา “ไม่ไป”

ในฐานะที่เขมินทราเป็นดาราดังแถวหน้าที่ใครๆ ต่างโคจรเข้าหามาโดยตลอด เธอจึงรู้สึกเสียหน้าอย่างมาก “ทำไมล่ะ？”

“ไม่ว่าง ไม่ได้สนใจ ”

ไม่รอให้เธอจะได้พูดอะไรอีก ไวศิษฎ์ก็ก้าวออกไปแล้ว

ไม่สนใจอะไร？

นี่คือสิ่งที่คุณสนใจนะ！！

วิลล่าติดวิวทะเลแสนงดงาม นภาลัยมองทิวทัศน์อยู่บนชั้นสองหน้าหน้าต่างที่สูงจากพื้นจรดเพดาน เหล่าดอกลิลลี่ล้ำค่าในสวนยิ่งเบ่งบานก็ยิ่งสวยงามขึ้นไปอีก

ทุกวันนี้เธอรู้สึกผิดอย่างถึงที่สุด

ภีมพลประสบอุบัติเหตุรถชนก็เพราะเธอ…ถ้าหากเธอไม่หนีไป ถ้าหากเธอไม่รีบร้อนข้ามถนนไวขนาดนั้น …น่าเสียดายที่มันเป็นแค่สมมติ

เขาไม่ชอบให้ตนไปพบเจอกับไวศิษฎ์

แล้วตอนนี้ล่ะ？เธออาศัยอยู่ใต้หลังคาเดียวกันกับไวศิษฎ์

หากภีมพลรู้เข้า เขาจะโกรธมากขนาดไหน？

เธอยืนอยู่คนเดียวที่ตรงหน้าต่างพลางครุ่นคิดอะไรไปมากมาย ในที่สุดเธอก็หันหลังและเดินลงบันไดไปที่ห้องรับแขก

“คุณนภา คุณจะไปไหนคะ？”พี่กุ้งเรียกเพื่อหยุดเธอเอาไว้

“ฉันจะไปหาวริศที่ทีเอ็ม กรุ๊ป！”นภาลัยบอกกับเธอตามความจริง “จะบอกไวศิษฎ์หรือไม่ก็แล้วแต่ ฉันจะกลับมาแน่！”

หลังจากพูดจบเธอก็วิ่งออกจากสวนทันที

พี่กุ้งร้อนรนจนจะสะดุดล้ม เธอรีบไปที่หน้าโต๊ะชาแล้วคว้าไมโครโฟนของโทรศัพท์บ้าน แล้วโทรออกอย่างรวดเร็ว “คุณไวศิษฎ์ คุณนภาออกไปแล้วค่ะ เธอบอกว่าเธอจะไปหาวริศที่ทีเอ็ม กรุ๊ป แล้วบอกด้วยว่า จะบอกคุณหรือไม่ก็แล้วแต่ เธอจะกลับมาแน่ ค่ะ”

“เข้าใจแล้ว”ลมหายใจของไวศิษฎ์เย็นขรึม และเขาก็วางสายลง

ผ่านไปอย่างรวดเร็วรถแท็กซี่ก็มาจอดอยู่ที่หน้าประตูทีเอ็ม กรุ๊ป นภาลัยลงจากรถแล้วเดินไปที่ห้องโถง

เธอตั้งตารอที่จะได้ทราบข่าวคราวจากเขา ทั้งยังกลัวที่จะได้ทราบข่าวด้วย

“คุณนายมาแล้ว？”

“นานแล้วที่เธอไม่ปรากฏตัวทำไมเธอถึงซีดเผือดขนาดนี้？”

“คุณภีมเดินทางไปทำธุรกิจอยู่ตลอด พอนี่เพิ่งกลับประเทศเธอก็กลับมาแล้ว？เลิกลากันแล้วหรือเปล่า？”

นภาลัยไม่ได้ยินเสียงอะไรเลย เธอเดินตรงเข้าไปที่ลิฟต์ กดไปยังชั้นที่เป็นที่ตั้งของห้องท่านประธานบริษัท

สองเดือนผ่านไปแล้ว เขาก็พ้นขีดอันตรายแล้ว แล้วตอนนี้เขาเป็นยังไงบ้าง？

เขาฟื้นแล้วหรือเปล่า？

ดีขึ้นแล้วหรือเปล่า？

นภาลัยกังวลอยู่เสมอและอยากจะรู้ข่าวเกี่ยวกับเขาแม้เพียงเล็กน้อยก็ตาม

เธอจึงอดไม่ได้ที่จะมา

เธอรู้สึกว่ากรินทร์ไม่น่าเชื่อถือเลยและอาจจะปิดบังบางสิ่งบางอย่าง ในขณะที่วริศจะไม่มีทางโกหก

ห้องท่านประธานบริษัทยังคงอยู่เหมือนเดิม สไตล์ทันสมัยและเรียบหรู ทุกอย่างเป็นระเบียบเรียบร้อย

ในขณะที่นภาลัยเดินเข้าไป กลับไม่พบวริศ กลับกันเป็นญาณีที่เพิ่งวางเอกสารบางส่วนลง แล้วหันมาสบตาพอดี ดวงตาของหญิงสาวทั้งสองประสานกัน

นภาลัยหยุดฝีเท้าลง ไม่ได้คิดมาก่อนว่าจะได้พบเธอ

สิ่งหนึ่งที่พวกเธอทั้งสองมีเหมือนกันคือทั้งสองต่างก็ซีดเซียวและซูบผอมลงอย่างเห็นได้ชัด

ญาณีโกรธมากเมื่อเห็นนภาลัย “เธอมาทำไม？！”ดวงตาทั้งสองข้างดูเหมือนราวกับจะพ่นไฟออกมา

แต่นภาลัยกลับสงบเย็น “ฉันมาหาวริศ”

“มาหาวริศหรือมาหาภีมพล？”ญาณีกอดอกพลางเดินมาหาเธอ “ฉันขอร้องให้เธอไปซะเถอะ！ทำร้ายเขายังแย่ไม่พอเหรอ？！เพราะเธอเขาเกือบเอาชีวิตไม่รอด！เธอยังมีหน้ามาที่นี่อีกเหรอ？！”