เด็กๆ เอื้อมมือไปหยิบมัน สายตาของพวกเขาทั้งอยากรู้อยากเห็นทั้งเย็นชา
ความจำเสื่อมจริงๆ หรอ?
แชมป์ไอเบาๆ อยู่สองครั้งและเขาก็ถอนหายใจ “ผมไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเกิดอะไรขึ้นระหว่างป๊าปี๊หม่ามี้ คุณย่าบอกว่าป๊าปี๊หม่ามี้เลิกกันแล้ว?”
“แต่ก่อนก็ยังดีๆ อยู่เลยไม่ใช่หรอ?แต่หม่ามี้บอกว่าจะไปเที่ยว แล้วยังไม่กลับมาอีก แม่ก็หายตัวไปสามเดือนแล้ว”
“คุณย่าบอกว่าป๊าปี๊ประสบอุบัติเหตุ แล้วยังความจำเสื่อมด้วย”ขวัญข้าวเองก็มองดูเขา “งั้นป๊าปี๊จำพวกเราได้ยังไงกันล่ะ?”
ความจริงแล้วภีมพลจำได้เพียงชื่อ 2 ชื่อนี้เท่านั้น แชมป์และขวัญข้าว
จำได้แค่ว่าพวกเขาเป็นลูกของตัวเอง นั่นคือทั้งหมดที่จำได้
เขายังลืมเรื่องเล็กน้อยที่เขากับเด็กๆ เคยมีในอดีตเช่นกัน
ดังนั้นเมื่อเด็กทั้งสองคนปรากฏตัวต่อหน้าเขา เขาก็ยังคงรู้สึกไม่คุ้นเคยเช่นกัน
“ป๊าปี๊?”แชมป์เห็นเขาเหม่อลอย จึงถามเสียงเบา “ป๊าปี๊กำลังคิดอะไรอยู่หรอ?”
เขาส่ายหน้า และลูบศีรษะเล็กๆของพวกเขา “พ่อจะไปห้องหนังสือจัดการงานบางอย่างสักหน่อย พวกลูกจะเล่นอะไรก็ได้ตามใจ”
กล่าวจบ เขาก็ลุกขึ้นยืนและเดินจากไป
แชมป์กับขวัญข้าวเต็มไปด้วยความสับสน ความรู้สึกของระยะห่างมันมาแล้ว!
“พี่ชาย พวกเรามาช่วยฟื้นความทรงจำป๊าปี๊กันเถอะ?”ขวัญข้าวกล่าวด้วยน้ำเสียงของเด็กน้อย “หนูรู้สึกเหมือนเขาลืมพวกเรา และนั่นไม่ใช่เรื่องดีเลยด้วย”
อันที่จริงแชมป์ก็รู้สึกแบบนี้เช่นกัน “ใช่ เราต้องช่วยเขาฟื้นความทรงจำ แต่อย่าเอาความทรงจำไปบังคับยัดเยียดให้เขา เราห้ามเพิ่มภาระให้สมองของพ่อและห้ามทำให้เขาปวดหัวจนสมองแตก”
“คุณย่าบอกป๊าปี๊จะแต่งงานกับญาณี?”ขวัญข้าวเบิกตากว้างด้วยความประหลาดใจ “เราฟังผิดหรือเปล่า?พวกเขาแต่งงานกันไม่ได้!”
แชมป์ถอนหายใจอีกครั้ง “โลกของผู้ใหญ่นี่แปลกจริงๆ ทำเหมือนเล่นพ่อแม่ลูก การแต่งงานคืองานสำคัญในชีวิต จะแต่งก็แต่งเลยได้ยังไง?”
“พี่ชาย พวกเราจะต้องขัดขวาง หนูไม่ต้องการแม่เลี้ยง”
“ขวัญข้าวเด็กดี ขวัญข้าวไม่ร้องนะ พวกเรามาช่วยกันคิดหาวิธีกันเถอะ”
ห้องหนังสือข้างๆ หนังสือถูกจัดเรียงเป็นแถวเป็นแนวบนชั้น ดวงไฟเป็นสีเหลืองอุ่น
ภีมพลอยู่ตรงหน้าโต๊ะหนังสือ เขาหลับตาพัก ความคิดของเขาสับสนอลหม่านเล็กน้อย
ขณะที่เสียงเคาะประตูห้องดังขึ้น เขาก็เงยหน้าไปมอง
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: เผยลับจับใจ ซุปเปอร์สาวบ้านนอก