เผยลับจับใจ ซุปเปอร์สาวบ้านนอก นิยาย บท 254

เด็กๆ เอื้อมมือไปหยิบมัน สายตาของพวกเขาทั้งอยากรู้อยากเห็นทั้งเย็นชา

ความจำเสื่อมจริงๆ หรอ？

แชมป์ไอเบาๆ อยู่สองครั้งและเขาก็ถอนหายใจ “ผมไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเกิดอะไรขึ้นระหว่างป๊าปี๊หม่ามี้ คุณย่าบอกว่าป๊าปี๊หม่ามี้เลิกกันแล้ว？”

“แต่ก่อนก็ยังดีๆ อยู่เลยไม่ใช่หรอ？แต่หม่ามี้บอกว่าจะไปเที่ยว แล้วยังไม่กลับมาอีก แม่ก็หายตัวไปสามเดือนแล้ว”

“คุณย่าบอกว่าป๊าปี๊ประสบอุบัติเหตุ แล้วยังความจำเสื่อมด้วย”ขวัญข้าวเองก็มองดูเขา “งั้นป๊าปี๊จำพวกเราได้ยังไงกันล่ะ？”

ความจริงแล้วภีมพลจำได้เพียงชื่อ 2 ชื่อนี้เท่านั้น แชมป์และขวัญข้าว

จำได้แค่ว่าพวกเขาเป็นลูกของตัวเอง นั่นคือทั้งหมดที่จำได้

เขายังลืมเรื่องเล็กน้อยที่เขากับเด็กๆ เคยมีในอดีตเช่นกัน

ดังนั้นเมื่อเด็กทั้งสองคนปรากฏตัวต่อหน้าเขา เขาก็ยังคงรู้สึกไม่คุ้นเคยเช่นกัน

“ป๊าปี๊？”แชมป์เห็นเขาเหม่อลอย จึงถามเสียงเบา “ป๊าปี๊กำลังคิดอะไรอยู่หรอ？”

เขาส่ายหน้า และลูบศีรษะเล็กๆของพวกเขา “พ่อจะไปห้องหนังสือจัดการงานบางอย่างสักหน่อย พวกลูกจะเล่นอะไรก็ได้ตามใจ”

กล่าวจบ เขาก็ลุกขึ้นยืนและเดินจากไป

แชมป์กับขวัญข้าวเต็มไปด้วยความสับสน ความรู้สึกของระยะห่างมันมาแล้ว！

“พี่ชาย พวกเรามาช่วยฟื้นความทรงจำป๊าปี๊กันเถอะ？”ขวัญข้าวกล่าวด้วยน้ำเสียงของเด็กน้อย “หนูรู้สึกเหมือนเขาลืมพวกเรา และนั่นไม่ใช่เรื่องดีเลยด้วย”

อันที่จริงแชมป์ก็รู้สึกแบบนี้เช่นกัน “ใช่ เราต้องช่วยเขาฟื้นความทรงจำ แต่อย่าเอาความทรงจำไปบังคับยัดเยียดให้เขา เราห้ามเพิ่มภาระให้สมองของพ่อและห้ามทำให้เขาปวดหัวจนสมองแตก”

“คุณย่าบอกป๊าปี๊จะแต่งงานกับญาณี？”ขวัญข้าวเบิกตากว้างด้วยความประหลาดใจ “เราฟังผิดหรือเปล่า？พวกเขาแต่งงานกันไม่ได้！”

แชมป์ถอนหายใจอีกครั้ง “โลกของผู้ใหญ่นี่แปลกจริงๆ ทำเหมือนเล่นพ่อแม่ลูก การแต่งงานคืองานสำคัญในชีวิต จะแต่งก็แต่งเลยได้ยังไง？”

“พี่ชาย พวกเราจะต้องขัดขวาง หนูไม่ต้องการแม่เลี้ยง”

“ขวัญข้าวเด็กดี ขวัญข้าวไม่ร้องนะ พวกเรามาช่วยกันคิดหาวิธีกันเถอะ”

ห้องหนังสือข้างๆ หนังสือถูกจัดเรียงเป็นแถวเป็นแนวบนชั้น ดวงไฟเป็นสีเหลืองอุ่น

ภีมพลอยู่ตรงหน้าโต๊ะหนังสือ เขาหลับตาพัก ความคิดของเขาสับสนอลหม่านเล็กน้อย

ขณะที่เสียงเคาะประตูห้องดังขึ้น เขาก็เงยหน้าไปมอง

เห็นเพียงพ่อบ้านปวิธยกน้ำชาเข้ามา ในอากาศอบอวลไปด้วยกลิ่นหอมของชาเอิร์ลเกรย์อ่อนๆ

“คุณภีม เชิญดื่มชา”

“แม่ของเด็กๆ คือใคร ？”ทันทีที่พ่อบ้านปวิธวางน้ำชาแล้วกำลังจะก้าวฝีเท้าออกไป ภีมพลก็เอ่ยถาม

พ่อบ้านปวิธชะงักฝีเท้า เงยสายตาขึ้นสบตากับเขา “……”

ภีมพลเห็นประกายในสายตาของเขา ความเงียบเกิดขึ้นท่ามกลางอากาศโดยรอบ

“คุณลงไปเถอะ” เป็นเพราะว่าเขารู้ว่าหากถามออกไปแล้วมันอาจจะเป็นคำโกหกก็ได้

พ่อบ้านปวิธหันหลังออกไปแล้ว

ดูเหมือนว่า แม่ของเด็กจะเป็นคนต้องห้าม ภีมพลรู้สึกว่าตนเองกำลังใช้ชีวิตอยู่ท่ามกลางคำโกหกกองโต สิ่งรอบตัวทุกอย่างล้วนไม่คุ้นเคย แม้แต่วริศเองก็แปลกๆ

ความทรงจำนั้นที่หายไปมันคืออะไร？

ระหว่างเขากับแม่ของลูกมีอะไรเกิดขึ้น？

รีพัลส์เบย์

หลังจากคะนึงนิตย์ขึ้นไปชั้นบน รถแลมบูกินีจึงมาจอดนิ่งอยู่ในสวน

“คุณนาย คุณภีมมาแล้วค่ะ”ผ้าไหมรีบขึ้นไปชั้นบนเพื่อรายงาน

ใจของหญิงวัยกลางคนพลันหดลง ในดวงตาของเธอมีบางอย่างแวบเข้ามา เขามาทำอะไรที่นี่？

ในเวลาอันรวดเร็วก็มีเสียงฝีเท้าดังขึ้น เธอจึงหันสายตาไปเห็นลูกชายร่างใหญ่และสูงเพรียวของเธอ

ห้องรับแขกชั้น 2

ผ้าไหมนำน้ำชาและติ่มซำมาเสิร์ฟเรียบร้อยแล้วจึงเดินออกไป ทั้งยังตั้งใจปิดประตูแต่กลับแง้มประตูเอาไว้

เธอหยิบถาดแล้วเอาหูแนบกับช่องประตูอย่างแผ่วเบา

“แม่ครับ ผมมาเพื่อถามเกี่ยวกับเรื่องแม่ของเด็กๆ ”ภีมพลนั่งตรงกันข้ามกับเธอ กล่าวด้วยน้ำเสียงจริงใจ “บางทีคุณแม่อาจจะเป็นคนเดียวที่รู้เรื่องนี้ดีที่สุด และผมต้องการคำตอบที่แท้จริง”

“ความจริงแล้วมีผู้หญิงคนหนึ่ง”คะนึงนิตย์คิดเอาไว้แล้วว่าจะต้องมีวันนี้ ดังนั้นเธอจึงพูดอย่างใจเย็น “เด็กอายุ 6 ขวบ แต่การพบกันระหว่างพวกลูกกลับไม่ได้นานถึง 7 ปี เธอใช้อุบายของเธอหลอกลูก เด็กที่เธอตั้งท้องในงานเลี้ยงการกุศลเมื่อ 7 ปีก่อน”

สายตาที่ลึกล้ำของภีมพลไม่ยินดียินร้าย

เธอกล่าวต่อไปอีกว่า “ในช่วงนี้เธอไม่มีเงินใช้ จึงพาเด็กมาหาลูก”