เผยลับจับใจ ซุปเปอร์สาวบ้านนอก นิยาย บท 287

วันนี้เธอก็เปลี่ยนกระโปรงตัวใหม่ เป็นคอลเลคชั่นสั่งทำจำนวนจำกัด

เมื่อเห็นภีมพล มุมปากเปื้อนรอยยิ้มสดใส “ภีมพล เมื่อวานคุณทำงานจนดึกหรอ? ทำไมไม่รับโทรศัพท์ล่ะ?”

“ไม่อยากรับ” ใบหน้ามืดของเขาเดินผ่านเธอไปและเดินตรงเข้าไปยังห้องทำงาน

เหลือไว้เพียงญาณีที่กำลังมองแผ่นหลังของเขา ดวงใจที่บาดเจ็บอยู่เกิดข้อสงสัย

เขาเป็นอะไรไปล่ะ?

รับรู้ได้ถึงความรู้สึกห่างเหินและเย็นชาเหมือนก่อนที่เขาจะความจำเสือม

โทรศัพท์ดังขึ้น เธอดึงสติกลับมารับ เดินไปข้างหน้า

คนในโทรศัพท์รายงาน “คุณญาณี ไวศิษฎ์กับนภาลัยพาคนไปแย่งเด็กๆ ส่งผลให้ทั้งสองฝั่งปะทะกัน มีคนถูกยิงจนเข้าโรงพยาบาล”

ดังนั่นเด็กๆไม่ได้ถูกลักพาตัว? เป็นนภาลัยที่พยายามพาไป?

“ใครเข้าโรงพยาบาล? นภาลัยไหม?”

“ไม่ใช่ เป็นลูกน้องของไวศิษฎ์ บาดเจ็บอยู่สองสามคน”

“เรื่องนี้ภีมพลรู้ไหม?” ญาณีเข้ามาในห้องรองประธาน

“ภีมพลก็อยู่ คุณนายก็ไป” อีกฝั่งพูด “เขาปฏิเสธจะแต่งงานกับคุณ บอกว่าต้องการเลี้ยงเด็กๆ นภาลัยมีสิทธิ์เพียงมาเยี่ยม”

“อะไรนะ? ปฏิเสธการแต่งงาน?” ญาณีนั่งลงบนเก้าอี้อย่างอ่อนแรง “……” ร่างกายแข็งทื่อ เหมือนตกไปในห้องแช่แข็งชั่วพริบตา

มิน่าวริศถึงยังไม่ส่งคำเชิญออกไป……

แม้แต่ชุดแต่งงานเธอก็ลองแล้ว! เปลี่ยนคำเรียกป้านิตย์ว่าแม่แล้วด้วย

ข่าวในช่วงนี้ก็รายงานเกี่ยวกับการแต่งงาน ภีมพลต้องการให้เธอขายหน้าไปถึงต่างประเทศหรือไง?

“คุณญาณี คุณเป็นอะไร?” เวลานี้นุชวราถือเอกสารเดินเข้ามา เห็นสีหน้าเธอดูไม่ดี “เกิดเรื่องอะไรขึ้น?”

ความรู้สึกไร้เรี่ยวแรงและอับอายปกคลุมตัวเธอ ในวันที่แดดจัดมีสายฟ้าผ่ามาจนน่าตกใจ เธออยากร้องไห้จริงๆ

หลังจากนั้นสามสิบนาที ญาณีตัดสินใจจะไปถามภีมพลให้ชัดเจน

เขาไม่อยู่ที่ห้องทำงาน วริศบอกว่าเขาลงจากตึกไปแล้ว

ดังนั้น ญาณีจึงลงตามไป

เพิ่งเดินถึงประตูห้องรับแขก เหล่าผู้ชายที่ดูไม่ธรรมดาพวกนั้นเข้ามาขว้างเธอไว้!

เพี๊ยะ! เพี๊ยะ! เพี๊ยะๆ! เพี๊ยะๆๆๆ!!

หน้าของญาณีโดนตบแล้วตบอีก ตบจนทำให้เธอมึนงงแล้ว

สองมือถูกไคว้อยู่ด้านหลัง ไม่มีทางขยับได้เลย!

ห่างไปไม่ไกล เบญญาเหยียบไปบนแท่น ข้อศอกวางบนข้อศอก แกะกินเมล็ดแตงโมอย่างสนอกสนใจ และมองไปยังฝั่งนั้นเป็นครั้งคราว

ภายในสิบวินาทีญาณีถูกตบไปเกือบสามสิบที ถูกตบจนปากแตกเลือดออกและฟกช้ำทันที

มีบอดี้การ์ดเห็นเหตุการณ์นี้ รีบวิ่งเข้ามา!

ในตอนที่บอดี้การ์ดกำลังจะเข้ามา ไม่รู้มีคนยี่สิบคนมาจากไหน จัดการรั้งบอดี้การ์ดเหล่านั้นไว้

“พวกแกเป็นใคร?!” ใบหน้าของญาณีบวมแดง ในสมองเธอมีแต่ความโกรธ พยายามแกะมือออก

รู้สึกเหมือนแขนของเธอจะถูกพวกเขาถอดออก!

รองประธานที่ยิ่งใหญ่ถูกทำร้ายอยู่หน้าประตู แน่นอนมีพนักงานไม่น้อยสังเกตเห็น เธอแทบไม่รู้จะเอาหน้าไปหลบไว้ไหนแล้ว

เวลานี้ ภีมพลปรากฏตัวออกมาจากมุมตึก เขาถือเอกสารฉบับหนึ่งออกมาจากตึกรองข้างๆ พอดีที่จะเห็นฉากนี้

และยังเห็นเบญญาแกะเมล็ดแตงโมอยู่ที่สวนดอกไม้ มองเห็นเธอตบมือเดินมาหาญาณี

“พี่ญาณี” มุมปากกระตุก “กินเมล็ดแตงโมสักหน่อยไหม?” เพิ่งพูดออกไป เธอก็ยัดเมล็ดแตงโมที่แกะเปลือกแล้วเข้าปากเธอ

ถุย!

ญาณีระเบิดออกมา “เธอบ้าไปแล้วหรือไงห้ะ?!” พยายามแกะมือออก “ฉันไม่ได้มีเรื่องแค้นกับเธอ! เธอทำแบบนี้กับฉันทำไม?!”

เบญญาไม่สั่ง ผู้ชายเหล่านั้นก็จับเธอรัดไว้แน่นๆ

“ดีไอคนไม่มีความแค้น” เบญญาอยากจะตบเธอให้ตายในครั้งเดียว “ตัวเองเคยทำอะไรไว้ ในใจคิดไม่ได้?”