เผยลับจับใจ ซุปเปอร์สาวบ้านนอก นิยาย บท 290

เขาสรุปออกมาได้อย่างหนึ่ง นั้นก็คือเบญญาให้คนมาตบคุณญาณีแล้ว

แถมยังเป็นตรงหน้าประตูบริษัท

เหตุการณ์ตบกันยังรุนแรง ตบไปร้อยกว่าที แถมภีมพลยังอยู่และถูกพนักงานไม่น้อยมองดู

ในทีวียังไม่กล้าจะแสดงแบบนี้ เพราะว่าต้องมีการเก็บฉากอีกนะ!

วริศถือรายงานขึ้นไปชั้นบน เขามีข้อสงสัยมากมาย

ไม่นาน ภีมพลก็เดินเข้ามาในห้องทำงาน สีหน้าไม่ค่อยดี

“ภีมพล คุณญาณีเธอ………ถูกตบแล้ว?” วริศรู้สึกไม่อยากจะเชื่อ ที่จริงเขาก็ไม่ได้เห็นกับตา

“อืม”

ภีมพลนั่งลงบนเก้าอี้ในห้องทำงาน เขาเปิดคอม เย็นชาไร้คำพูด

มองดูใบหน้าหล่อเหล่าไร้อารมณ์แบบนั้น วริศก็ไม่ถามเยอะ ไม่สามารถเดาได้ว่าประธานกำลังคิดอะไรอยู่

ภายในวิลล่าซีเฮฟเว่นที่งดงาม

นภาลัยนั่งอยู่ระเบียงชั้นสอง รับลม ดมกลิ่นดอกไม้ที่หอมหวน ความคิดของเธอล่องลอยไปไกล

อารมณ์ของเธอไม่ดีอย่างมาก ถึงแม้จะสามารถเยี่ยมลูกได้ทุกอาทิตย์ แต่พูดไม่ออกว่าดีใจขนาดไหน ตั้งแต่เริ่มจนจบในใจรู้สึกว่างเปล่า

จนถึงตอนที่มีรถคันหนึ่งหยุดอยู่ที่สวน เธอดึงสติกลับมามองประตูรถนั้นที่เปิดออก

ไวศิษฎ์ถือดอกลิลลี่ที่มีค่าที่สุดในโลกลงมา เงยหน้ามาก็มองเห็นหญิงสาวที่อยู่บนดาดฟ้าชั้นสอง

เขารีบเดินเข้าไปในห้องรับแขกจากนั้นก็ตรงขึ้นไปชั้นบน

“เดาสิเป็นชนิดไหนกัน?” มาถึงระเบียง ไวศิษฎ์นั่งลงที่โซฟาฝั่งตรงข้าม สองมือมอบดอกลิลลี่ให้อย่างมีความสุข

นภาลัยชื่นชมดอกไม้น่ารักเหล่านี้ “ไทเกอร์ลิลลี่” เธอยื่นมือไปรับ เงยหน้ามองเขา “นายไปได้มาจากไหน?”

“ชอบไหม?” รอยยิ้มของเขาดูอบอุ่นอย่างมาก รอคอยรอยยิ้มของเธอ

สายตาของทั้งสองสบตากัน นภาลัยสัมผัสได้ถึงความรักล้นที่เขามีให้ กลับมาเช้าแบบนี้ เพื่อเอาดอกลิลลี่มาให้?

ก้มลงดมดอกลิลลี่ช่อที่หาดูได้ยากช่อนั้น “ปกติมันโตแถวริมหน้าผา น้อยมาที่จะถูกมาเลี้ยงในห้อง เพราะมันจะบานได้ ในสภาพอากาศที่แห้งแล้ง”

เธอจับดอกไม้พลิกมองอย่างละเอียด “แถมช่อนี้ บานได้งดงามมาก คิดว่ามันต้องเก็บมาจากหน้าผาแน่นอน”

“ใช่” เขานับถือความสามารถในการสืบของเธอ ยิ้มและพูด “ฉันไปเก็บมาเองกับมือ!”

“เก็บเอง?” นภาลัยเงยหน้าขึ้น

ไวศิษฎ์บอกเธอ วันนี้เขามีถ่ายฉากชาติภพในอดีตและปัจจุบัน ได้ขึ้นเฮลิคอปเตอร์ไปที่หน้าผา

ตอนที่เขาโหนสลิง พอดีกับที่เห็นไทเกอร์ลิลลี่บนหน้าผาสองสามดอก

ไวศิษฎ์บอกขั้นตอนการเก็บลิลลี่อย่างมีความสุข นภาลัยกลับฟังจนคิ้วขมวด ในใจรู้สึกตกใจสั่น

“อันตรายมาก!” เธอวางดอกไม้ลงที่โต๊ะ พูดอย่างจริงจัง “นายไม่สนชีวิตแล้วหรือไง? หากตกลงไปล่ะ?”

“แล้วถ้าไม่ตกลงไปล่ะ? เธอก็สามารถมีดอกไม่ที่งดงามเช่นนี้แล้ว” ไวศิษฎ์ไม่ได้คิดอะไร “ตอนนั้นฉันไม่ได้คิดอะไรมาก คิดแค่ว่าเธอชอบดอกลิลลี่ ก็อยากเก็บมาให้เธอ”

นภาลัยมองไปที่เขา อดไม่ได้ที่จะพูด “นายไม่จำเป็นต้องเสียเวลาไปคิดแล้ว ระหว่างพวกเรามันเป็นไปไม่ได้”

แม้ใบหน้าของไวศิษฎ์ยังคงมีรอยยิ้ม แต่ในใจของเขากับค่อยๆดิ่งลึกลง

เขาโกหกตัวเอง ในอกก็ค่อยๆเจ็บปวดอย่างเชื่องช้า

เงยหน้าไปมองเธอ ไวศิษฎ์ไม่ได้พูดอะไร เขาลุกขึ้นเดินออกไป

นภาลัยหันกลับมา ไม่นานเขาก็หายไปจากสายตาของเธอ

ถอนหายใจเบา เธอมองไปที่ดอกลิลลี่ที่เขาเสี่ยงชีวิตเก็บมา บอกไม่ถูกว่าตอนนี้ในใจของเธอเป็นยังไง ไม่ได้ดีใจ กลับกันรู้สึกต้องรับผิดชอบอย่างหนัก

ไม่นาน เสียงเครื่องยนต์รถดัง

เธอเห็นรถวอลโว่ขับออกไปจากสวน………

เขาไปแล้ว

ใจของนภาลัยยิ่งซับซ้อน ควรจะทำยังไง?

หรือว่าแม้แต่สิทธิ์ในการปฏิเสธก็ไม่มีหรอ? ยังอยู่อย่างนี้ต่อไป ทุกคนจะรู้สึกอึดอัดใจ

ไม่นาน พี่กุ้งนำอาหารว่างขึ้นมาให้ชั้นบน อดไม่ได้ที่จะอยากรู้ “คุณนภา คุณกับคุณชายศิษฎ์เป็นอะไรหรอ?”

“เขา………” นภาลัยบอกไม่ถูก