เผยลับจับใจ ซุปเปอร์สาวบ้านนอก นิยาย บท 295

“เวลาก็ไม่เช้าแล้ว นายควรขึ้นไปพักผ่อนแล้ว”

นภาลัยและพี่กุ้งพยุงเขาขึ้น

“ฉันเดินเองได้” เขาดีใจอย่างมาก เดินเซไปเซมา

พวกเธอพยุงเขาอยู่ซ้ายขวา ในที่สุดก็ส่งเขาเข้าห้องได้

พี่กุ้งห่มผ้าให้เขา ออกมาจากห้องและปิดประตูเสียงเบา “คุณนภา คุณก็รีบไปพักผ่อน”

“เมื่อก่อนเขาก็เมาแล้วขับใช่ไหม?” นภาลัยยืนอยู่นอกห้อง

ทันใดนั้นในตาของพี่กุ้งดูดำลึกลง ส่ายหน้าและตอบ “ไม่มีทาง คุณชายศิษฎ์ทะนุถนอมชีวิตเป็นอย่างมาก เขาชอบคุณมากจริงๆ”

นภาลัยลดสายตาดำนิ่งต่ำลง

พี่กุ้งพูดต่อ “ก่อนหน้านี้ข้างกายคุณชายศิษฎ์ไม่เคยขาดผู้หญิง แต่ก็ไม่เคยพาพวกเธอมาที่บ้าน ผู้ชายแหละนะอารมณ์ ความอยากเป็นเรื่องพื้นฐาน ส่วนมีใจหรือไม่เป็นอีกเรื่องหนึ่ง”

“เขาทำเพื่อคุณ ซื้อวิลล่าซีเฮฟเว่นแห่งนี้ กลัวว่าห้องก่อนหน้านี้จะเล็กเกินไป กลัวไม่ยุติธรรมกับคุณ”

“...........” นภาลัยรู้สึกขอโทษอย่างมาก และเป็นบุญคุณอยู่บ้าง คาดว่าจะไม่สามารถตอบแทนได้

และก็ไม่รู้ว่าตัวเขาเองจะคิดได้เปล่า

เห็นใบหน้าที่เต็มไปด้วยความรู้สึกขอโทษ พี่กุ้งยกมุมปากขึ้น “ฝันดี นภาลัย” หวังว่าเธอจะพิจารณาอย่างละเอียดรอบคอบ

“ฝันดี”

จากนั่นพี่กุ้งก็ลงไปชั้นล่าง นภาลัยกลับไปที่ห้องของตัวเอง

เธอเข้าใจความหมายในคำพูดของพี่กุ้ง

หยิบไวน์แดงสองขวดมานั่งที่โซฟาด้านหน้าหน้าต่าง มองไปท้องฟ้ามืดนอกหน้าต่าง นึกถึงอดีตที่ผ่านมาระหว่างภีมพล............

ภาพครั้งแรกที่เจอกันลอยอยู่ในหัว ในงานเลี้ยงการกุศลหรูหรา โปสเตอร์มีรูปใบหน้าหล่อเหลาของเขา

เจ็ดปีให้หลังเขาเหมือนตกลงมาจากฟ้า ปรากฏตัวภายในสวนของหมู่บ้านซันไลต์ ท่าทางที่ดูเย็นชาและสง่า..........

เป็นเพราะลูก เธอและเขาถึงได้มาพัวพันกัน

ค่อยๆเปิดใจให้กันอย่างช้าๆ ค่อยๆเดินเข้าไปในหัวใจของกันและกัน.............

ทุกๆวันต่างใช้ชีวิตอย่างมีความหมาย

ภีมพลให้ความสำคัญกับครอบครัว แถมแม่ของเขายังดื้อรั้นเช่นนี้

นภาลัยไม่มีวิธีอื่นแล้ว เธอเพียงพูดได้แค่เรื่องการจากไปมาเป็นข้อแลกเปลี่ยน ขอร้องให้แม่เขารับการรักษา

เธอค่อยๆกลืนไวน์เข้าไปในลำคอแต่ละอึก ในใจของเธอรู้สึกเจ็บปวด

ไม่มีใครเข้าใจความเจ็บปวดแบบนี้..........รักแต่ไม่ได้ครอบครอง เป็นความเจ็บที่สุดอย่างหนึ่งในโลก

หากว่าไม่ได้อยู่ยาวนาน ทำไมระหว่างคนแต่ละคนต้องมาเจอกันด้วยนะ?

น้ำที่แสบร้อนผ่านลำคอลงไปยังกระเพาะ......

ท่าทางของภีมพลปรากฏอยู่ในหัวของเธอ ลอยไปมาอย่างสง่า ส่องแสงน่าดึงดูด

ครั้งแรกที่เจอเขาหลังจากผ่านมาเจ็ดปี เขายืนสว่างไสวอยู่ใต้แสงอาทิตย์ นภาลัยก็รู้ตัวแล้วว่าเธอได้ใช้รักแรกพบของเธอหมดแล้ว............

ใจเธอรู้สึกเป็นทุกข์ และหยิบไวน์ดื่มแทนน้ำ ดื่มเข้าลำคอครั้งแล้วครั้งเล่า!

“ภีมพล......ฉันรักนาย......” เธอร้องไห้เสียงแหบแห้ง พยายามสะกดคำบางคำไว้ “ฉันก็ไม่ได้อยากจากมา........” เผยใบหน้ามองออกมา “ขอโทษ....พวก....พวกเราบางทีคงไม่มีวาสนามั่ง”

“ภีมพล ฉันคิดถึงนาย.......”

ตอนนี้ไม่สามารถเช็ดน้ำตาที่เปื้อนอยู่ได้แล้ว ความคิดถึงเธอจมอยู่ในเสียงร้องไห้สะอึกสะอื้น

เธอกอดหมอนและร้องไห้.....ความรู้สึกพวกนี้ถูกเก็บซ่อนไว้นานแล้ว

เอเมอรัลด์ เบย์ วิลล่า

แสงไฟในห้องสมุดยังคงส่องไสว

ภีมพลนั่งอยู่บนเก้าอี้สไตล์ตะวันตกที่สั่งทำ แสงไฟอุ่นกระทบที่ใบหน้าของเขา ทำให้เงาสะท้อนของเขายิ่งชัดเจน

พลิกดูหนังสือเศรฐศาสตร์ไปเป็นสิบหน้า เขาค่อยๆสติล่องลอย

วางหนังสือลง ภีมพลก็หยิบอัลบั้มขึ้นมา รูปแต่ละใบสะท้อนในดวงตาเขา

เป็นภาพคู่กับนภาลัยที่นิวยอร์ก

แต่ละภาพต่างใกล้ชิดกัน ยิ้มได้เป็นประกายแบบนั้น พวกเขากำลังพักผ่อนหรอ?

เปิดดูภาพในอัลบั้มรอบหนึ่ง ภีมพลหยิบโทรศัพท์บ้านโทรหาเบอร์ในห้องรับแขกชั้นล่าง “ป้าโสน รบกวนเธอขึ้นมาหน่อย”

ทุกครั้งที่โคมไฟถูกเปิด เมื่อแสงไฟสว่างไสวขึ้น ภาพค่ำคืนที่สว่างขึ้น เก็บซ่อนจิตวิญญาณของความรักและเจ็บปวดไว้ไม่น้อย?

“คุณภีมสวัสดี”

ป้าโสนเข้ามาแล้ว เธอยื่นนิ่งอยู่หน้าโต๊ะหนังสือ

ภีมพลลุกขึ้นลากเก้าอี้มาให้เธอ ในใจของป้าโสนรู้สึกกระวนกระวาย ดูท่าทางสงวนท่าที นี่กำลังจะนั่งคุยธุระหรอ?

“เธอไม่ต้องตื่นตระหนก นั่งเถอะ” ภีมพลก็นั่งลง

ป้าโสนมองไปที่เขาครั้งหนึ่ง นั่งลงที่เก้าอี้ข้างหลัง “..........”

“นภาลัยเป็นคนยังไงกัน?” ภีมพลให้ความรู้สึกอบอุ่นบางอย่างกับคน พยายามระงับท่าทางและออร่าที่มีมาแต่เกิด