เผยลับจับใจ ซุปเปอร์สาวบ้านนอก นิยาย บท 37

“แน่นอนว่าไม่ใช่” เขาปากแข็ง ยืดหลังตรง พลางถอนสายตากลับมา

“ถ้าอย่างนั้นคุณมาทำอะไร” เธอมองใบหน้าด้านข้างของเขา “คิดถึงฉัน?”

“แน่นอนว่าไม่ใช่!”

หญิงสาวยิ้ม บิดขี้เกียจด้วยความอ่อนล้า “ไอ้หยา บะหมี่ที่ต้มเสร็จเรียบร้อยใกล้จะเย็นแล้ว เมื่อครู่ทำแผลให้กับลุงรณิศตลอด” เอ่ยจบ เธอก็เดินไปทางห้องครัว “ผู้หญิงน่ะ ยุ่งยังไงก็ต้องกินข้าวให้ตรงเวลา จะปฏิบัติต่อกระเพาะตัวเองอย่างโหดร้ายทารุณไม่ได้! ฉันไปกินให้ท้องอิ่มก่อนนะ คุณก็ตามสบายเลยนะ!”

ภีมพลหมุนตัวเดินตามเธอไป ก็เห็นเธอยกชามขึ้นมา กินบะหมี่คำโตอย่างไม่อาจใช้คำพูดมาบรรยายภาพลักษณ์ได้แม้แต่น้อย

ภาพตรงหน้าทำให้เขากลืนน้ำลายอย่างอดไม่ได้

นับตั้งแต่ที่ได้กินอาหารฝีมือเธอ ภีมพลก็รู้สึกต่อต้านการฉีดสารอาหารอย่างน่าประหลาด และเลิกงานเร็วเพื่อที่จะได้กินมื้อเย็นที่เธอทำสักคำ

นภาลัยยกชามบะหมี่มาทางเขา กินไป พลางถามว่า “สรุปว่ามาหาฉันมีเรื่องอะไร”

คิดไม่ถึงว่าภีมพลจะแย่งตะเกียบกับชามในมือเธอไป และลงมือกินขึ้นมาอย่างไม่แคร์อะไร!

นี่ทำให้นภาลัยที่เคี้ยวบะหมี่อยู่ตะลึง! จ้องมองเขาอ้าปากค้าง

คนคนนี้ไม่ได้เป็นโรครักษาความสะอาดอย่างรุนแรงหรอกหรอ

ทำไมถึงไม่รังเกียจน้ำลายเธอล่ะ

ภีมพลในตอนนี้ไม่เหมือนกับท่านประธานบริษัทที่มากอิทธิพลอำนาจจนสามารถใช้มือข้างเดียวปิดฟ้าได้แม้แต่น้อย

เพิ่งจะกินบะหมี่ไปสองคำ เขาก็ขมวดคิ้วขึ้นมา และไปอาเจียนใส่ถังขยะที่วางอยู่ด้านข้าง!!

“เฮ้!” นภาลัยสะดุ้งตกใจ “คุณไม่เป็นอะไรนะ?” เธอรีบรับชามบะหมี่จากมือเขามาวาง พลางดึงกระดาษทิชชู่และรินน้ำปรนนิบัติเขา

ในกระเพาะภีมพลอึดอัดจนรู้สึกแย่เป็นอย่างมาก

บะหมี่ที่กินเข้าไปเมื่อครู่นี้ถูกอาเจียนออกมาหมด...ราวกับมีพิษ

นภาลัยที่ถือแก้วน้ำ มองเขาด้วยความรู้สึกทรมาน “มาๆๆ คุณบ้วนปากก่อน” ตอนนี้ทำไมถึงได้อ่อนแอเปราะบางแบบนี้กัน

หลังจากภีมพลรับแก้วน้ำมาบ้วนปากแล้ว เขาก็สูดลมหายใจลึกช้าๆอย่างจริงจัง

เด็กสาวมองเขา “คุณเป็นอะไรน่ะ ทำไมถึงได้มีปฏิกิริยารุนแรงขนาดนี้”

“คุณไม่ได้เป็นคนต้มบะหมี่” ชายหนุ่มเอ่ยเสียงเย็น นัยน์ตาลึกล้ำคมกริบคู่นั้นฉาบไปด้วยละอองน้ำบางๆ

“สาวินต้ม” เธอหัวเราะเสียงเบา “ฉันมีเวลาต้มบะหมี่ที่ไหนกัน มัวแต่ทำแผลให้ลุงรณิศตลอด!”