เผยลับจับใจ ซุปเปอร์สาวบ้านนอก นิยาย บท 482

ในหูฟังมีเสียงเพลงของทอม อิศราดังซ้ำไปเรื่อย ๆ……

“คุณรู้หรือเปล่า ถ้าไม่มีเสียงหัวใจที่ดังตุ๊บ ๆ ดวงนั้นของคุณกับผม มักจะเป็นแบบนี้ ไม่มีที่ให้วางใจได้เลย……”

วริศไม่ได้พูดอะไร เขาเอานมรสกล้วยหอมที่คว้ามาได้ยื่นให้กับเธอ

เบญญาจ้องมองขวดเล็กน้อย แล้วยื่นมือรับมา “ขอบคุณค่ะ” จากนั้นก็เดินผ่านตัวเขาไป ฟังเพลงไปด้วยและหาเครื่องดื่มที่ชื่นชอบไปด้วย

“คนที่คิดถึง ผู้คนมักจะบอกว่าเวลาจะทำให้ความรักจืดจาง ทำให้เลือนรางและแตกสลาย แต่คุณรู้หรือเปล่า ถ้าไม่มีเสียงหัวใจที่ดังตุ๊บ ๆ ดวงนั้นของคุณกับผม มักจะเป็นแบบนี้ ไม่มีที่ให้วางใจได้เลย……”

เนื้อเพลงและเสียงของทอม อิศราเป็นสิ่งที่เบญญาชอบมากเป็นพิเศษ แต่ละเพลงสามารถฟังซ้ำวนไปนับครั้งไม่ถ้วนได้

เบญญาหิ้วตะกร้าซื้อสินค้าสีชมพูไว้ ในนั้นใส่ขนมปังกรอบเอาไว้นิดหน่อย

สิ่งที่บังเอิญมากคือ วันนี้นุชวราเองก็เลิกงานเร็วด้วย และได้มาที่ร้านขายขนมเค้กร้านนี้ด้วยเหมือนกัน

พอเดินเข้าประตูมา เธอมองไปก็เห็นวริศเลย หัวใจเต้นแรงขึ้นมาเหมือนมีกวางน้อยวิ่งเล่นอยู่ทันที และหยุดฝีเท้าลงตามสัญชาตญาณแล้วสางผมเล็กน้อย บนใบหน้ามีรอยยิ้มที่สวยงามมากประดับอยู่

ในตอนที่นุชวรากะว่าจะไปบังเอิญพบกับเขาสักรอบนั้น วริศก็ได้เดินไปถึงหน้าเคาน์เตอร์แล้ว

ในขณะที่ล้วงโทรศัพท์ออกมา นุชวราก็เห็นการ์ดเล็ก ๆ ใบหนึ่งถูกเขาล้วงออกมาและทำตกพื้นไปอย่างไม่ได้ตั้งใจ พอสแกนจ่ายเงินเสร็จแล้วเขาก็ก้าวเท้าเดินจากไป

เธอรีบเดินเข้าไปเก็บการ์ดขึ้นมา เบญญาหยุดฝีเท้าลง เพราะการ์ดใบนั้นเกือบถูกเธอเหยียบเข้าให้

“ขอบคุณค่ะ” นุชวราหยิบการ์ดขึ้นมา และวิ่งตามออกนอกร้านขายขนมเค้กไป

เบญญาสแกนคิวอาร์โค้ด แล้วก็จ่ายเงินไปอย่างรวดเร็วและออกมา

ด้านนอกพายุฝนเริ่มก่อตัวขึ้นมารอบด้าน ใบไม้ของต้นไม้ข้างทางก็ถูกลมพัดลอยไปกลางอากาศ บางครั้งลมแรงก็พัดมาจนทำให้คนลืมตาไม่ขึ้น

เบญญาหยุดฝีเท้าลงแล้วยกมือขึ้นมาบังตาไว้ จากนั้นก็เห็นผู้หญิงคนนั้นวิ่งตามไปทางวริศ “ผู้ช่วยวริศ! การ์ดของคุณตกค่ะ!”

วริศหยุดฝีเท้าลงแล้วหันมามอง “ขอบคุณครับ” แล้วรับการ์ดไป

นุชวราหัวใจเต้นเร็วขึ้น เธอยิ้มแล้วพูดขึ้นว่า “บังเอิญจังเลยนะคะ เพิ่งจะเลิกงานก็มาเจอกันอีกแล้ว”

วริศมีสีหน้าอ่อนโยน และไม่ได้พูดอะไรมากอีก

พายุรุนแรงก่อตัวขึ้นทุกด้าน พัดจนผมของนุชวรายุ่งเหยิงไป แล้วพัดชายกระโปรงเธอเปิดขึ้นมา

เธอเงยหน้าขึ้นมามองท้องฟ้าทีหนึ่ง และยิ้มต่อไปอีก “ฝนคงจะตกแล้วมั้งคะ”

“อืม” วริศเองก็เงยหน้ามามองท้องฟ้าทีหนึ่ง

คืนนี้นุชวราจะไปหาญาณี ดังนั้นจึงไม่ได้โอ้เอ้อยู่นาน “งั้น…… ฉันไปก่อนนะคะ? ลาก่อนค่ะ”

“ลาก่อน”