เผยลับจับใจ ซุปเปอร์สาวบ้านนอก นิยาย บท 50

นภาลัยอึ้งอยู่กับที่ไปเลย มองเขาไว้อย่างไม่น่าเชื่อ “นายกลัวสูงทำไมไม่บอก?พวกเราไม่เล่นอันนี้ก็ได้นิ”

ภีมพลเหลือบมองเธอทีหนึ่ง ไม่ได้พูดอะไร

“อยากได้หน้าก็สมควรโดนแล้ว” เธออดไม่ได้ที่จะบ่น

ภีมพลอยากจะตีเธอมาก แต่ก็คลื่นไส้อีกครั้ง ก็เลยได้แต่หันหน้าไปทางถังขยะแล้วอ้วกต่อ

คนขับรถเป็นห่วงเหลือเกิน

นภาลัยดูต่อไปไม่ไหวแล้ว ยื่นมือไปลูปหลังของเขา “เอาล่ะ ฉันผิดเอง ที่ไม่ได้ถามความเห็นของนาย แต่นายก็เป็นผู้ใหญ่แล้ว ต้องรู้จักปฏิเสธสิ”

“หุบปาก” ภีมพลจับตรงหน้าอกแล้วไปแห้งไปสองที

“........”

ไม่ไกลมาก ญาณีได้เก็บภสพทุกอย่างไว้ในสายตาอย่างไม่เต็มใจจนหมด เธอมาเพื่อหาแรงบันดาลใจในการออกแบบ แต่กลับเห็นภีมพลและนภาลัย........

เธอที่ยื่นอยู่กับที่ไม่ได้อึ้งมาก แต่เลือดในตัวเหมือนแข็งตัวไปหมดแล้ว

ตอนที่ลมพัดมาเบาๆ เธอรู้สึกว่าเมื่อยตามาก

มองนภาลัยที่ลูปหลังให้เขา มองเธอที่ควงแขนของเขาไว้ พยุงเขาไว้เหมือนไม่มีใครอยู่รอบๆญาณีตัวแข็งทื่อ เหมือนมีอะไรกำลังสลายออกจากกัน........

ความเชื่อทุกอย่างในใจได้ล้มไปในทันที

น้ำตาคลอเต็มไปในขอบตา

ทำไมความพยายามไม่เว้นคืนเว้นวันของตัวเอง ถึงยังไล่ความสัมพันธ์ของพวกเขาไม่ทันสักที.......

ภีมพลเป็นคนที่อยู่สูงขนาดไหน?ถึงได้มาเล่นรถไฟเหาะเป็นเพื่อนเธอ เขาที่กลัวความสูงจนอ้วกขนาดนี้ ญาณีเป็นห่วงจริงๆ

หากถูกพวกนักข่าวถ่ายโดน ภาพลักษณ์ประธานเผด็จการของภีมพลก็จะเสียหายหมด

“นายดีขึ้นมาบ้างรึยัง?” นภาลัยเห็นเขาทรมานขนาดนี้ ก็เริ่มเป็นห่วง “กลับไปดีกว่าไหม?”

ภีมพลมองมา สีหน้าเย็นชา ไม่มีอุณหภูมิเลยแม้แต่น้อย

“........” เธอหุบปากอีกครั้ง

เห็นสายตา เขาก็บ้วนปากอีกครั้ง จากนั้นก็เอาขวดยัดไปไว้ในมือของคนขับรถ ทิ้งทิชชูที่เอาไว้เช็ดปาก จากนั้นภีมพลก็เดินไปข้างหน้าอย่างรวดเร็ว

“.......” มองเขาแล้วรีบตามขึ้นไป

คนขับรถเหมือนกับก้างขวางคอที่ตามหลังของพวกเขาสองคนไว้

ญาณีมองพวกเขาจากไปไกลด้วยหน้าที่นิ่งสงบ ขาของเธอเหมือนถูกถ่วงน้ำหนักไว้

สัญชาตญาณบอกเธอว่า ภีมพลหลงรักหญิงสาวบ้านนอกคนนี้แล้ว

เขาที่ไม่เข้าใกล้ผู้หญิง ไม่มีทางดีกับผู้หญิงคนหนึ่งขนาดนี้แน่

ภีมพลเดินทั่วสวนสนุกไปรอบหนึ่ง นภาลัยตามหลังของเขาอยู่ตลอด มองเขาเป็นครั้งคราว ไม่รู้ว่าเขาอยากจะทำอะไร

ไม่ไกลมากมีคุณตาที่ขายถังหูลู่เดินมาทางนี้ ภายใต้แสงแดดที่ส่อง ถังหูลู่พวกนั้นเหมือนกำลังส่องแสงประกาย

นั้นเป็นรสชาติของวัยเด็ก ห่อไว้สวยมาก นภาลัยมองไปหลายครั้ง

ส่วนภีมพลสังเกตเห็นถึงจุดนี้ เขาถาม “เอาไหม?”

“อะไรน่ะ?” เธอยังไม่ทันตั้งตัว

“ถังหูลู่”

“อย่าถามฉันว่าจะเอาไหม ซื้อก็เอา ถามก็คือไม่เอา” เธอพูดเป็นชุดๆ

เขาพูดอะไรไม่ออก “.........”

เวลานี้เองคุณตาก็ได้เดินมาแล้ว

ภีมพลยื่นมือไปเอาถังหูลู่มาหนึ่งไม้ คนขับรถที่ตามหลังก็ได้สแกนจ่ายเงิน

ญาณีที่เดินตามหลังของพวกเขาอยู่ตลอด เห็นภีมพลยื่นถังหูลู่ให้กับนภาลัย เธอก็รู้สึกตื่นขึ้นมาทันที

ผู้หญิงคนนั้นมีความสุขเหมือนกับเด็กน้อย เปิดกระดาษออกอย่างระมัดระวัง

เอาลูกแรกยื่นไปที่ปากของเขา แต่เขาเอ็นตัวไปข้างหลัง “ฉันไม่กิน”

“ไม่กินก็ช่าง” นภาลัยเอาถังหูลู่ยัดเข้าไปในปาก เปรี้ยวๆ หวานๆ อร่อยมากเลย

อยู่ๆภีมพลก็นึกคำพูดที่เมื่อคืนแชมป์พูดกับเขา

“ป่าปี๊ ผมจะช่วยเสริมปร้อมปราการที่แข็งแกร่งกว่านี้สิบเท่าให้ แต่ป่าปี๊ต้องสัญญากับผมข้อหนึ่ง” แชมป์พูดกับเขา “พรุ่งนี้ไปเล่นสวนสนุก ถ่ายรูปคู่กับหม่ามี้มาสิบรูปนะ”

และแล้ว ญาณีเห็นภีมพลเอาโทรศัพท์ออกมา เขาก็กอดฉวยโอกาสโอบไหล่ของนภาลัยไว้ มืออีกข้างหนึ่งก็ถือโทรศัพท์ไว้สูงๆ แช๊ะ ไม่รอให้เธอตั้งตัว ก็ได้ถ่ายไปแล้วหนึ่งรูป

“เฮ้ นายทำอะไร?” นภาลัยต่อต้าน ยื่นมืออยากจะไปแย่งโทรศัพท์ “รีบให้ฉันดูว่าถ่ายเป็นยังไง?”

“ถ่ายให้ครับสิบใบค่อยพูด” ภีมพลเก็บโทรศัพท์ด้วยหน้าที่เฉยๆ

นภาลัยแย่งไม่ถึง เธอกระโดดขึ้นมา “ทำไมอยู่ๆ ต้องถ่ายรูปด้วย?นายคงไม่ได้ชอบฉันสินะ?”

“เธอคิดมากไป” น้ำเสียงของเขาเฉยๆ แต่ญาณีกลับรู้สึกว่าเต็มไปด้วยความรัก