เผยลับจับใจ ซุปเปอร์สาวบ้านนอก นิยาย บท 513

วริศมองเธอเปลี่ยนรองเท้าออกไปข้างนอก เขาเดินเข้าไปในห้องน้ำด้วยความครุ่นคิด

วันนี้อากาศไม่เลว แสงรุ่งอรุณงดงามส่องประกายบนขอบฟ้าอย่างใจกว้าง

ยามรุ่งอรุณที่รีพัลส์เบย์ วิลล่าคึกคักมาก คะนึงนิตย์กำลังทานอาหารเช้าในห้องทานอาหาร แสงแดดอบอุ่นส่องเข้ามาทางหน้าต่าง ประปรายอยู่บนพรมด้วย

นมสดหนึ่งแก้ว ไข่สองฟอง และแซนด์วิชหนึ่งส่วน

มีรถสองคันขับเข้ามาในลานบ้าน คนบางส่วนเดินออกมาจากในรถ พวกเขาหอบถุงใหญ่ถุงเล็กเดินเข้ามาในห้องรับแขก

คะนึงนิตย์เห็นฉากนี้ “มาตั้งแต่เช้าเลยเหรอ?” จากนั้นก็ดื่มนมอย่างไม่เร่งรีบ

ผ้าไหมอธิบายอยู่ข้างๆ “คุณนายนิตย์ พวกเขากระตือรือร้นส่งชุดราตรีมา ต้องเป็นความต้องการของคุณภีมแน่ๆ เลยค่ะ คุณตั้งตารอคอยคืนนี้มาตลอด”

คะนึงนิตย์มีรอยยิ้มบนใบหน้า ไม่ปกปิดการเฝ้ารอคอยภายในใจสักนิด

“ลูกภีมบอกว่าจะมาเหรอ?” เธอหันไปยืนยัน “เขากับนภาก็จะมาด้วย? เมื่อวานพูดแบบนี้ก่อนออกไปเหรอ?”

“ใช่ค่ะ คุณนายนิตย์” ผ้าไหมตอบ “ชุดราตรีคุณนายนภาก็อยู่ที่นี่ด้วย ถึงตอนนั้นคุณกับเธอค่อยเลือกด้วยกัน แม่สามีกับลูกสะใภ้ปรากฏตัวพร้อมกันได้ยิ่งดี”

“อืม” เธอดื่มนมอีกครั้ง

เพราะงานพากย์เสียงของนภาลัยเสร็จสิ้นแล้ว ผ้าไหมจึงกลับมาที่รีพัลส์เบย์ วิลล่าอีกครั้ง ยังคงอยู่เป็นเพื่อนคะนึงนิตย์

เธอที่กลับมาแล้ว รู้สึกได้ว่าสภาพจิตใจคุณนายนิตย์เปลี่ยนไป

รีพัลส์เบย์ วิลล่าก็ไม่ใช้คำพ้องความหมายของคำว่าหดหู่อีกต่อไปแล้ว

เผชิญหน้ากับแสงรุ่งอรุณยามฟ้าสาง ลัมโบร์กีนีขับมาทางนี้

คนขับกันต์ธีกำลังขับรถ ภีมพลและนภาลัยนั่งอยู่เบาะหลัง

ภีมพลจับมือเธอเอาไว้ เพิ่มพลังอยู่บ่อยๆ นภาลัยหันไปมองใบหน้าเขาที่ไม่มีใครเทียบเทียม “นายเป็นอะไร?”

“ฉันรู้สึกมันไม่เหมือนเรื่องจริง” มุมปากภีมพลวาดโค้งอ่อนโยนขึ้นมา แล้วมองเธอ

“อะไรคือไม่เหมือนเรื่องจริง”

“ทั้งหมดนี้มันไม่ใช่เรื่องจริง” จับมือเธอไว้แน่น ภีมพลพูดขึ้นอย่างรักใคร่ “เธอจะต้องเป็นนางฟ้าที่สวรรค์ส่งมาแน่ๆ”

ได้ยินการประเมินแบบนี้ ในใจนภาลัยก็เกิดกระแสอุ่นไหลผ่าน “ฉะนั้นนายต้องรักฉันตลอดชีวิต!”

ภีมพลโอบไหล่เธอ “ไม่ใช่แค่ชาตินี้ ชาติหน้าเราก็ต้องเจอกัน แต่ต้องเจอกันเร็วหน่อยนะ จะสายจนถึงตอนนี้ไม่ได้”

นภาลัยคลอเคลียในอ้อมกอดเขาอย่างมีความสุข “ที่จริงฉันก็รู้สึกเหมือนกันว่ามันไม่เหมือนความจริง ในใจฉัน นายยอดเยี่ยมจนเปล่งประกาย ได้แต่หวังแต่ใกล้ชิดไม่ได้ ไม่เคยคิดจะเข้าใกล้เลย”

“นั่นแสดงว่าในสายตาเธอฉันยอดเยี่ยมไม่พอ” แววตาภีมพลนุ่มละมุน “เธอดูผู้หญิงพวกนั้นสิ ไม่มีลูกสองคนก็อยากเข้าใกล้ชิดฉัน ถ้ามีลูกสองคนล่ะ? มาหาฉันถึงบ้านตั้งนานแล้ว”

เธอขบขันเพราะเขาอย่างอดไม่ได้ “ฉันใช้กลยุทธ์จะจับให้อยู่หมัดเลยแกล้งปล่อยไปไง”

“งั้นเหรอ?” เขาหลุบตามองเธอ พูดติดคลุมเครือเล็กน้อย “งั้นดำเนินการต่อไปนะ ฉันค่อนข้างชอบกลยุทธ์นี้”

“ฉันกลัวนายจะเบื่อน่ะสิ” เธอแหงนหน้าขึ้น พบว่าสภาพผิวเขาดีมากจริงๆ โครงหน้าที่แข็งแกร่งเด็ดเดี่ยวนั้นก็มีลักษณะความเป็นชาย

มองเขาอยู่แบบนี้ เธออยากถลำลงไป แค่รู้สึกมีความสุขดี

เผชิญหน้ากับสายตาเธอ ภีมพลประคองใบหน้าเล็กของเธอขึ้นมาอย่างอดไม่ได้ แล้วจูบลงไปอย่างอดใจไม่อยู่

นภาลัยลืมตาทันที นี่อยู่ในรถนะ!

แต่ภีมพลใช้มือดึงม่านกันเสียงลง จูบปากเธออย่างลืมตัว……

ภายในห้องรับแขกรีพัลส์เบย์ วิลล่า ราวแขวนเสื้อเคลื่อนที่ได้ขนาดยาวสามแถวเต็มไปด้วยชุดราตรีหลากหลายชนิดแขวนอยู่

ทั้งหมดออกแบบด้วยฝีมือนักออกแบบผู้โด่งดัง บางตัวในนั้นคือผลงานของเอ็มม่า

ลัมโบร์กีนีจอดภายในลานบ้านอย่างรวดเร็ว นภาลัยใจเต้นเร็วขึ้น ถือกระจกบานเล็กมาทาลิปสติกภายในรถ แล้วรีบเอาทิชชูเปียกยื่นให้ชายหนุ่มข้างกาย “รีบเช็ดปากหน่อย”

เขาอมยิ้มมองเธอ ราวกับยังจูบไม่พอ

“เร็วสิ” เธอหันไปเร่ง อย่างเขินอาย “ถูกแม่เห็นเข้ามันจะไม่ดี”

“เธอจะยุให้เรามีลูกคนที่สาม” ภีมพลไม่สะทกสะท้านหน้าตาเฉย

นภาลัยจับไหล่เขาไว้ แล้วประทับรอยจูบลึกซึ้งบนหน้าเขา “งั้นก็ทิ้งไว้ ถ้ากล้าก็ลงรถ!”

ภีมพลวางทิชชูเปียกลง แล้วเปิดประตูลงจากรถจริงๆ

“เฮ้!” นภาลัยตกใจแทบแย่ รีบตามลงมา

เขากลับโอบไหล่เธอ พาเธอเดินเข้าไปในคฤหาสน์

นภาลัยหันไปด้วยความร้อนใจ “นายไม่เช็ดจริงเหรอ?” รอยลิปสติกสีแดงเด่นชัดขนาดนั้น