เผยลับจับใจ ซุปเปอร์สาวบ้านนอก นิยาย บท 57

“……”นภาลัยนิ่งเงียบไม่พูดอะไร“ลูกสาวนายกเทศมนตรีที่แสนสูงส่ง ช่างไร้ซึ่งเกียรติศักดิ์จริงๆ！คำว่า ขอร้อง คำนี้จะพูดออกมาตามอำเภอใจได้หรือไง?”

“ฉันก็พูดกับเธอเท่านั้นไง！”เบญญาพูด“กับคนอื่นฉันไม่เคยขอร้องมาก่อน！มีแต่คนอื่นมาขอร้องฉันทั้งนั้น！”

หลังจากผ่านไปยี่สิบนาที……

ภายในร้านกาแฟที่อยู่ไม่ไกลจากเอเมอรัลด์ เบย์ วิลล่า เบญญานั่งอยู่ตรงหน้าต่าง เธอแต่งตัวสวยสดงดงาม กำลังส่องกระจกเติมหน้าอยู่ รอเธออย่างดีใจมีความสุข

พ่อบ้านปวิธให้คนขับรถมาส่งนภาลัย ตำแหน่งที่จอดมีสนามหญ้ากว้างยี่สิบเมตรห่างจากประตูร้านกาแฟ

นภาลัยเพิ่งจะลงจากรถก้าวเท้าเดิน ก็เห็นคนคนหนึ่งที่ไม่ได้เจอกันนานกำลังเดินตรงมาข้างหน้า……ไม่มีที่มาที่ไป จู่ๆหน้าอกของเธอก็ราวกับถูกอะไรบางอย่างเข้ามาชนกระแทก

มนุษินทร์เดินผ่านตัวของเธอไป ตอนที่ล้วงโทรศัพท์ไม่ทันระวังเผลอทำกุญแจร่วงตกออกมาจากกระเป๋ากางเกง บังเอิญตกลงบนสนามหญ้าข้างๆเท้าของนภาลัยพอดี

ไม่ได้มีเสียงอะไรดังขึ้นมา อีกฝ่ายก็เลยไม่รู้ตัว

เธอก้มลงเก็บกุญแจขึ้นมา ไม่ได้ทันได้คืนให้กับเขา มนุษินทร์ก็ขึ้นไปบนรถที่อยู่ไม่ไกลแล้ว

กำลังจะวิ่งไปหาเขา ก็มีมือที่เรียวบางข้างหนึ่งมาจับที่ไหล่ของเธอ

นภาลัยหยุดฝีเท้าหันไปมอง เห็นเขมินทราสวมชุดเดรสที่สวยงาม เผยให้เห็นถึงสองไหล่ขาวนวลที่โผล่ออกมาข้างหน้า

ใบหน้าเล็กๆที่น่าทึ่งแบบนี้ทำให้นภาลัยรู้สึกเพลิดเพลินที่ได้เชยชม

เธอศัลยกรรมที่หน้ามาอีกแล้วเหรอ?

ดูดีกว่าตอนที่เจอกับเธอเมื่อครั้งที่แล้วไม่น้อย จมูกก็ดูโด่งมากกว่าเดิม

เขมินทรายื่นมือให้กับเธอ น้ำเสียงหยิ่งทะนงเล็กน้อย“เอากุญแจมาให้ฉัน นี่เป็นกุญแจที่พ่อของฉันทำตกไว้”

นภาลัยสบกับสายตาของเธอ ในใจเกิดความรู้สึกเจ็บปวดเล็กน้อย วางกุญแจไว้ในฝ่ามือของเธอ มือของเขมินทราสวยจริงๆ ดูแลทะนุถนอมมาอย่างดี แค่เห็นก็รู้แล้วว่าไม่เคยทำงานที่ต้องออกใช้แรงงานมาก่อนเลย

ส่วนเขมินทราก็สัมผัสได้ถึงความเจ็บปวดนี้ มองดูเธออยู่นานอย่างช่วยไม่ได้

แต่เขมินทราที่ถือกุญแจอยู่นั้น ไม่นานก็ก้าวขาเดินจากไปอย่างมีเสน่ห์งดงาม

นภาลัยได้สติกลับมา

หลังจากที่เขมินทราขึ้นไปบนรถแล้วก็เอากุญแจให้กับมนุษินทร์ มองผู้หญิงที่อยู่ข้างนอกหน้าต่างรถ จิตใจล่องลอยไปอย่างไม่รู้ตัว……

ผู้หญิงคนนั้นเป็นภรรยาของภีมพล ว่ากันว่าเธอเป็นสาวบ้านนอกคนหนึ่ง ทั้งที่เพิ่งเจอกันเป็นครั้งแรกแท้ๆ ทำไมถึงรู้สึกคุ้นหน้ากันนะ?

ใบหน้าแบบนี้รู้สึกคุ้นหน้าคุ้นตาอย่างมาก……อะไรบางอย่างที่อยู่ส่วนลึกภายในใจ

“เขม์ ลูกกำลังคิดอะไรอยู่?”มนุษินทร์หันมองเธอด้วยความอ่อนโยนมีเมตตา

เขมินทราดึงสติกลับมาทันที พูดตอบกลับอย่างเชื่อฟัง“พ่อ หนูกำลังคิดว่าพ่อต้องรักษาสุขภาพร่างกายให้ดีๆนะคะ งานที่บริษัทยุ่งขนาดนี้ พ่อทำด้วยตัวเองทั้งนั้น หนูก็ช่วยอะไรไม่ได้เลยด้วย”

“ลูกเป็นแอมบาสเดอร์ให้กับบริษัท ก็ถือว่าช่วยได้มากที่สุดแล้ว”มนุษินทร์ชอบเธอมาก“ตอนนี้วัตก็สภาพเป็นแบบนี้อีก บริษัทนี้ พ่อกลัวว่าจะช้าจะเร็วยังไงก็ต้องให้ลูกมารับช่วงต่ออยู่ดี”

เขมินทรารู้สึกดีใจอยู่ภายในใจ แต่เธอไม่เคยแสดงออกมาเลย“พ่อ หนูชอบแค่สายงานนักแสดงเท่านั้นนะคะ”

“จากความเฉลียวฉลาดของลูก สามารถทำทั้งสองอย่างนี้ควบคู่ไปพร้อมกันได้”มนุษินทร์ดึงมือของเธอ“ช่วงนี้ลูกไปเจอลูกค้ากับพ่อ เดี๋ยวก็ปรับตัวได้แล้วไม่ใช่เหรอ? เป็นศิลปิน ความนิยมมันไม่มั่นคง ดังแล้วก็ใช่ว่าจะดังไปตลอดชีวิต ต้องวางแผนไว้ล่วงหน้าสิถึงจะดี”

“ใช่ค่ะ พ่อนี่ช่างคิดพิจารณารอบคอบมากเลยค่ะ”

ช่วงเวลาพลบค่ำ

ภายในลานขนาดใหญ่ของเอเมอรัลด์ เบย์ วิลล่า นภาลัยนั่งอยู่บนเก้าอี้หวาย ข้างๆคือกระจุกดอกกุหลาบที่กำลังเบ่งบานมากมาย ดูจี้หยกครึ่งซีกที่อยู่ในฝ่ามือ เธอเหม่อลอยไปครึ่งชั่วโมงแล้ว……ท่าทางดูเศร้าสร้อยไม่น้อย

ดูเหมือนว่าโชคชะตาจะกำหนดอะไรบางอย่าง

ภายในวิลล่าสุดหรูของตระกูลรุจิพร

เขมินทราสวมใส่ชุดเดรสเจ้าหญิง ยืนถือไวน์หนึ่งแก้วอยู่หน้ากระจก ภาพของนภาลัยผุดขึ้นมาในหัว เธอรู้สึกว่ามีบางจุดผิดแปลกไป

แถม ลางสังหรณ์ที่ไม่ดีก็เข้ามาโอบล้อมเธอเอาไว้