เผยลับจับใจ ซุปเปอร์สาวบ้านนอก นิยาย บท 8

หลังจากได้รับการยอมรับจากพ่ออย่างเป็นทางการ แชมป์ก็ดีใจจนกอดน้องสาวแน่น

“ในที่สุดพวกเราก็มีคุณพ่อแล้วนะ ขวัญข้าว! หลังจากนี้ เพื่อนๆ ที่โรงเรียนอนุบาลก็จะบอกว่าพวกเราไม่มีพ่อไม่ได้แล้วล่ะ!”

“แล้วคุณแม่ล่ะ?” ขวัญข้าวที่ติดแม่มากก็รู้สึกกังวล “พวกเรายังเจอคุณแม่ได้อีกไหม?”

“ได้เจอแน่นอนอยู่แล้วล่ะ” แชมป์โอบไหล่ของขวัญข้าวไว้ และกระซิบที่หูเธอว่า “อย่าลืมสิ ว่าเป้าหมายต่อไปของพวกเราก็คือเป็นคนกลางให้พ่อกับแม่กลับมาคืนดีกัน”

ภีมพลคลายคิ้วที่ขมวดอยู่ออก จากนั้นก็พูดเสียงต่ำกว่าปกติว่า “ต่อไปนี้ ที่นี่คือบ้านของพวกหนู ถ้าอยากได้อะไรก็บอกลุงปวิธหรือพ่อได้เลยนะ”

“คุณพ่อครับ! ผมรักคุณพ่อครับ!” แชมป์สารภาพด้วยความตื่นเต้น

เขาลากขวัญข้าวและคนใช้ไปเล่นซ่อนแอบด้วยกัน เล่นทายคำด้วยกัน ขับรถสปอร์ตด้วยกัน กินขนมเปี๊ยะอบใหม่ๆ ที่ทำขึ้นอย่างพิถีพิถันด้วยกัน...... เขาได้แต่หวังว่า สิ่งเหล่านี้จะช่วยบรรเทาความคิดถึงที่น้องสาวมีต่อคุณแม่ได้

ด้วยความพยายามของพี่ชายและความที่เธอยังเป็นเด็ก ในที่สุด ขวัญข้าวก็รู้สึกดีขึ้น

ในเวลานี้ ภายในวิลล่าขนาดใหญ่ที่เงียบเหงามาเป็นระยะเวลายาวนาน กลับมีแต่ความคึกคักและมีชีวิตชีวาอย่างที่ไม่เคยมีมาก่อน อีกทั้งยังมีเสียงหัวเราะของเด็กๆ ดังมาเป็นระยะอีกด้วย

หัวใจที่อ้างว้างเดียวดายมาเป็นระยะเวลานานของภีมพลก็กลับอบอุ่นขึ้น ความรู้สึกวังเวงต่างๆ เหล่านั้น ก็ดูเหมือนจะได้รับการเติมเต็มเป็นที่เรียบร้อยแล้ว

เด็กๆ เล่นกันอยู่ที่ชั้นล่าง

ส่วนเขา มายังห้องหนังสือที่ชั้นบน เดิมทีเขาคิดจะตอบกลับอีเมล์ แต่อยู่ๆ เสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้น

ภีมพลค่อยๆ เดินช้าลง เขาหยิบโทรศัพท์มาดูและใช้นิ้วเรียวยาวกดเลื่อนรับสาย “แม่”

“เมื่อไหร่แกจะขอญาณีแต่งงาน?” คะนึงนิตย์อดทนมานานแล้วจึงถามเขาออกไปตรงๆ “แกกำหนดเวลาที่แน่นอนมาให้ฉันตอนนี้เลยนะ”

ภีมพลยืนอยู่ด้านหน้าของหน้าต่าง สายตาของเขามองไปยังเด็กๆ ที่กำลังเล่นกันอยู่ที่ลานบ้านอย่างลึกซึ้ง เขาถามอย่างเรียบๆ “แม่โทรมาหาผมมีเรื่องอื่นอีกไหมครับ?”

“ไม่มีเรื่องไหนที่สำคัญไปกว่าเรื่องนี้อีกแล้ว!” ผู้หญิงในสายพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา “พรุ่งนี้ เที่ยวบินของญาณีจะมาถึงตอน 5 โมงเย็น แกไปรับเธอด้วยล่ะ”

ภีมพลเอามือข้างหนึ่งล้วงกระเป๋า และตอบกลับไปว่า “พรุ่งนี้เป็นวันเกิดครบรอบ 20 ปีของลูกสาวนายกเทศมนตรี และผมต้องไปร่วมงานเลี้ยงตอนค่ำ ผมไม่ว่างไปรับเธอหรอกครับ”

“ภีมพล!” แม่โกรธจนหายใจไม่ออก จากนั้นเธอจึงค่อยๆผ่อนคลายอารมณ์และกล่าวว่า “ไม่ไปรับก็ไม่เป็นไร แต่วันมะรืนพวกแกต้องกลับมากินข้าวเย็นที่บ้านด้วยกัน แล้วก็ปรึกษากันเรื่องกำหนดวันที่จะจัดงานแต่งงานให้เรียบร้อย!”

“ผมจะไม่แต่งงานกับเธอ” ชายหนุ่มพูดออกมาตรงๆ ตามที่ในใจเขาคิดต่อต้าน “อย่าคาดหวังลมๆ แล้งๆ เลย”