เผยลับจับใจ ซุปเปอร์สาวบ้านนอก นิยาย บท 82

นภาลัยตอบสนองช้าลงไปหลายจังหวะ วันนี้เขาอ่อนโยนมาก……ไม่เหมือนจริงเกินไป!

ภีมพลโอบเอวเธอต่อหน้าทุกคน ดวงตาอ่อนโยนเหมือนน้ำ “กลับกับฉัน ลูกๆ คิดถึงเธอ ขวัญข้าวนอนไม่หลับทั้งคืนเลย”

ปะทะกับสายตาเขา นภาลัยก็เชื่อครึ่งไม่เชื่อครึ่ง

ไม่รอให้เธอทำการตัดสินใจ ภีมพลก็โอบเธอหันหลัง เขาเหลือบมองไวศิษฎ์อย่างตักเตือน จากนั้นก็พานภาลัยขึ้นลัมโบร์กีนี

ไวศิษฎ์ที่ลุกขึ้นแล้วก็เล่นกับพู่กัน ด้วยใบหน้าเหยียดหยามมาก

มองลัมโบร์กีนีที่ขับออกไป ไวศิษฎ์ก็สงสัย ไม่คิดว่าภีมพลจะไม่โกรธ? มันผิดปกติเกินไปแล้ว

นภาลัยได้สติกลับมา เธอมองสองมือที่เปรอะเปื้อนของตัวเอง แล้วหันตาไปมองนอกหน้าต่าง เพียงแป๊บเดียวร่างเด็กๆ ก็หายไปจากสายตา

“นายทำอะไร?” เธอหันตาขวับ “ฉันยังสอนวิชาวาดภาพไม่เสร็จเลยนะ!”

“ไวศิษฎ์จะสอนต่อ” สายตาภีมพลมองตรงไปข้างหน้า ด้วยสีหน้าไร้อารมณ์

“……” เธอไม่แน่ใจว่าเขากำลังคิดอะไรอยู่ ใบหน้าไม่มีความอ่อนโยน และไม่เหมือนกำลังโกรธ

“นายจะพาฉันกลับเมืองเหรอ?”

“เธอว่าไงล่ะ?”

เธอต้องกลับไป อีกอย่างลูกๆ คิดเธอด้วย “ฉันต้องกลับบ้านไม้ไผ่ไปเอาของก่อน”

เขาไม่ได้ปฏิเสธ

คนขับรถได้ยินคำพูดเธอเช่นกัน สุดท้ายก็จอดรถหน้าบ้านไม้ไผ่

เธอเพิ่งลงจากรถเดินเข้าไปในบ้านไม้ไผ่ ภีมพลก็เห็นชุดคุ้นเคยตากแดดอยู่ในลานบ้าน มันทำให้เขาดวงตาหนักอึ้งทันที!

ไวศิษฎ์อยู่ที่นี่?!

เมื่อนภาลัยขึ้นรถอีกครั้ง พบว่าร่างชายคนนั้นแผ่กระจายความน่ากลัวที่เพียงแค่เห็นก็สะพรึงออกมา

เธอนั่งเข้าไปในรถด้วยความกังวลใจ คนขับรถปิดประตูรถให้เธอ

ภีมพลไม่เอ่ยปาก เธอก็ไม่พูด

ออร่าภายในรถเหมือนแช่แข็งกระแสอากาศโดยรอบทันที ทำให้เธอรู้สึกหายใจยากลำบาก

จนกระทั่งโทรศัพท์ดังขึ้น ภีมพลยังคงหลับตาพักผ่อนจิตใจ ดูแล้วไม่คิดจะรับสาย

“……” นภาลัยไม่รู้ว่าเขาโกรธอะไรอยู่ ทั้งๆ ที่แต่งงานตามข้อตกลงแล้ว อีกอย่างเธอก็ไม่ได้ทำอะไร

โทรศัพท์ดังซ้ำแล้วซ้ำเล่า หนวกหูมาก!