เปิดระบบสุดโกงอัปสกิลหมอ นิยาย บท 1015

สรุปบท บทที่ 1015 อดีตของหลี่เป่าซาน: เปิดระบบสุดโกงอัปสกิลหมอ

สรุปเนื้อหา บทที่ 1015 อดีตของหลี่เป่าซาน – เปิดระบบสุดโกงอัปสกิลหมอ โดย Internet

บท บทที่ 1015 อดีตของหลี่เป่าซาน ของ เปิดระบบสุดโกงอัปสกิลหมอ ในหมวดนิยายSlice of Life เป็นตอนที่โดดเด่นด้วยการพัฒนาเนื้อเรื่อง และเปิดเผยแก่นแท้ของตัวละคร เขียนโดย Internet อย่างมีศิลป์และชั้นเชิง ใครที่อ่านถึงตรงนี้แล้ว รับรองว่าต้องติดตามตอนต่อไปทันที

เฉินชางอึ้งงันไสักพัก เขารู้ว่าหัวหน้าหลี่มีเรื่องอยากระบาย
เขาจึงไม่พูดแทรก เพียงรับฟังเงียบๆ
ตัวหลี่เ่าซานดื่มเหล้าไไม่น้อย เขาฝังเรื่องพวกนี้ไว้ใน
ใจมากว่าสิบี ไม่เคยพูดกับใครมาก่อน
ผ่านมานับสิบกว่าีแล้วที่เขาจากเมืองหลวงไยังเมืองอัน
หยาง ย้ายโรงพยาบาลสองสามที่ จนสุดท้ายมาลงเอยที่โรงพยาบาล
อันดับสอง
ในช่วงสิบีที่ผ่านมา เขายังได้รับชื่อเสียงในฐานะหนึ่งในสี่
แพทย์ฉุกเฉินชั้นนำของมลฑลตงหยางอีกด้วย
ทว่า สิ่งเดียวที่ต่างออกไคือหลี่เ่าซานเข้าร่วมการระชุม
วิชาการน้อยมาก องค์การวิชาการก็ไม่ค่อยเข้า เขามักจะทุ่มแรงกาย
แรงใจไกับด้านการวินิจฉัยโรคเ็นหลัก
หลี่เ่าซานถอนหายใจยาวสิ่งที่เกิดขึ้นในตอนนั้นไม่ใช่เรื่องน่าชื่นชม เล่าไแล้วก็มีแต่
จะขายหน้า
หันไเจอเฉินชาง หลี่เ่าซานรู้สึกว่าเขาจำ เ็นต้องพูดออกไ
คนเราระสบความสำ เร็จตั้งแต่อายุน้อยเ็นสิ่งที่ดี
แต่…คนหนุ่มสาวเหล่านี้ต้องรู้จักก้าว รู้จักถอยเสียบ้าง
หลี่เ่าซานเล่า “ผมมีผู้มีพระคุณในชีวิตนี้สองคน คนหนึ่งคือ
อาจารย์ที่รึกษาของผม อีกคนหนึ่งคือหัวหน้าแผนกคนเก่าของผม
หลังจากเรียบจบ อาจารย์ที่รึกษาก็ให้ผมทำงานต่อใน
โรงพยาบาล ตอนนั้นถึงแม้ว่าจะไม่ใช่เรื่องยาก แต่…คุณต้องรู้ว่ามัน
ก็ไม่ใช่เรื่องง่ายที่คนรากหญ้าอยากพวกเราจะเข้ามาอยู่อาศัยและ
เติบโตขึ้นในสถานที่ที่ตำแหน่งทุกอย่างถูกกำหนดไว้แล้วอย่าง
เมืองหลวง
อาจารย์ที่รึกษาของผมพาผมมาอยู่ที่นี่ อ้อ อาจารย์ของผม
คือหยางเพ่ย”
หลังจากที่ได้ยินชื่อหยางเพ่ย เฉินชางก็อึ้งไชั่วขณะ!เมื่อก่อนเขาไม่คุ้นเคยกับชื่อนี้เลย ไม่เคยได้ยินมาก่อนด้วยซ้ำ
แต่ช่วงนี้เขาเขียนงานวิจัย ต้องหาบทความและข้อมูลเ็น
จำ นวนมาก ทำให้รู้จักชื่อของบุคคลในตำนานเ็นธรรมดา
เขาได้รับสมญานามว่าสมาชิกสภาวิทยาศาสตร์ที่น่าสงสาร
ที่สุด
ทำไมถึงถูกเรียกอย่างนั้นน่ะหรือ
เพราะสมาชิกสภาวิทยาศาสตร์ท่านนี้จากโลกไก่อนวัยอัน
ควรน่ะสิ!
หลังจากได้รับเลือกให้เ็นสมาชิกสภาวิทยาศาสตร์ีที่สองเขา
ก็จากไเสียแล้ว เดิมทีชายคนนี้มีโอกาสจะได้เ็นผู้นำด้าน
ศัลยกรรมทั่วไของระเทศผู้โด่งดังด้านการผ่าตัดหลอดเลือด!
หลี่เ่าซานดูเศร้าอย่างเห็นได้ชัด น้ำเสียงของเขาเจือด้วย
ความเจ็บวดและอับจนหนทาง เคล้าด้วยความเสียใจอย่างยิ่งยวด!
“ตอนนั้นอาจารย์หยางเ็นหัวหน้าใหญ่แผนกศัลยกรรมทั่วไ
เ็นหนึ่งในนักวิชาการเพียงไม่กี่คนของระเทศที่เ็นสมาชิกสภา
วิทยาศาสตร์และสภาวิศวกรรม ตอนนั้นสมาคมศัลยกรรมทั่วไของระเทศเราเพิ่งจะเริ่มต้นความร่วมมือกับองค์การอนามัยโลก
อาจารย์หยางเองตั้งใจทำงานอย่างเต็มที่ เพราะตอนนั้นเราเพิ่งจะ
เริ่มมีฏิสัมพันธ์กับโลก จำ เ็นต้องทำคะแนนให้คนอื่นเห็นค่าใน
ตัวเรา!
สมัยนั้น…ต่างจากสมัยนี้จริงๆ เด็กที่เกิดยุคเก้าศูนย์กับเด็ก
เกิดยุคสองพันส่วนมากเห็นแต่ภาพของระเทศเราที่ยิ่งใหญ่ขึ้นมา
พวกเธอเห็นว่าตอนนี้เราเ็นระเทศที่เศรษฐกิจใหญ่เ็นอันดับสอง
ของโลก ร่ำรวยกันถ้วนหน้า ผงาดขึ้นมาเ็นมหาอำนาจ 5G อะไร
พวกนั้น…พวกเธอได้สัมผัสภาพของมาตุภูมิที่องอาจ”
“แต่ตอนนั้นมันต่างกัน ระเทศของเราเหมือนกับเด็กโง่วัย
ยี่สิบ เพิ่งก้าวเข้าสู่เวทีโลก เอาแต่หวาดกลัวว่าคนอื่นจะดูถูก! ซึ่งเ็น
กันทุกสายอาชีพ เพราะงั้นสมาชิกสภาวิทยาศาสตร์ในตอนนั้น
จึงทุ่มเททำงานกันอย่างหนักหน่วง ทั้งด้านการวินิจฉัยโรค การวิจัย
…ด้วยกลัวว่าจะถูกคนต่างชาติวิจารณ์”
พูดถึงตรงนี้ หลี่เ่าซานก็ยกมือขึ้นาดน้ำตาที่หัวตา
ทุกครั้งที่เขาพูดถึงความทรงจำ นี้ เขาจะเสียใจมาก“ีที่สอง พวกเราเพิ่งจะเข้าร่วมงานระชุมนานาชาติ พอ
กลับมา อาจารย์หยางก็ล้ม่วยด้วยโรคโรคบัดด์ เคียรี่ ซินโดรม
[1]ชนิดซับซ้อนแบบเฉียบพลัน
แล้วที่สำ คัญ! ตอนนั้นอาจารย์หยางพาพวกเราไมุ่งไทาง
ศัลยกรรมหลอดเลือด พอล้ม่วยในตอนนั้น จำ เ็นต้องผ่าตัด
แต่ทีนี้ก็มีัญหาเกิดขึ้น จะหาใครมาผ่าตัดดีล่ะทีนี้ ตอนนั้น
พวกเราหลงอำนาจ โรงพยาบาลในระเทศของเราเก่งที่สุดแล้ว ไม่
จำ เ็นต้องออกไหาหมอจากนอกระเทศมาหรอก”
พูดถึงตรงนี้ ความรู้สึกของหลี่เ่าซานก็พังทลาย น้ำตาไหล
พราก ทรุดนั่งอยู่ตรงบันไดและร้องไห้ออกมา
“ตอนนั้นผมอายุสี่สิบสี่ เ็นรองหัวหน้าแผนกฉุกเฉินแล้ว
อาจารย์ขอให้รุ่นน้องเรียกผมไที่แผนกศัลยกรรมทั่วไ เขานอนอยู่
บนเตียง ยิ้มให้ผม ผมยังจำ ได้แม่นอยู่เลย
เขาบอกว่า ‘เ่าซาน ในที่สุดก็ถึงเวลาทดสอบคุณแล้ว นี่เ็น
โอกาสหายาก นี่คือนี่เ็นอาการเฉียบพลันที่ซับซ้อนของบัดด์ เคียรี่
ซินโดรม คุณดูที่แผนภาพหลอดเลือดนี่สิ เวลาผ่าตัด…’อาจารย์หยางเอาตัวเองเ็นกรณีศึกษา นอนอธิบายลักษณะ
ของโรคและวิธีการผ่าตัดให้พวกเราฟัง
พอพูดจบ เขาก็บอกกับผมว่า ‘เ่าซาน คุณเ็นพี่ใหญ่ คุณ
ต้องเชิดหน้าไว้ คุณต้องเ็นคนผ่าตัด ผมเองก็ต้องทดสอบคุณ
เหมือนกัน’
ตอนนั้นอาจารย์เชื่อใจผม ล่อยให้ผมผ่าตัด ตอนนั้นผม
ไม่กล้า แต่อาจารย์บอกว่า ‘ผมเ็นใคร ผมคือหยางเพ่ย นายก
สมาคมศัลยศาสตร์ทั่วไของระเทศ คุณจะให้ผมไหาใคร ไหา
ต่างชาติพวกนั้นน่ะเหรอ คนอื่นไม่หัวเราะเยาะเรากันหมดหรือไง’
ในความคิดของคนรุ่นพวกเขาในตอนนั้นคือต้องแข็งแกร่ง
ต้องยืนหยัดด้วยตัวเอง ไม่ยอมให้คนนอกหัวเราะเยาะได้
ผมผ่าตัดร่วมกับหมอในแผนก การผ่าตัดนั้นยากมาก ผมกลัว
ว่าจะล้มเหลว แต่ยิ่งกลัวก็ยิ่งทำผิดพลาด ยิ่งกังวลกับสิ่งใด สิ่งนั้นก็
ยิ่งจะเกิดขึ้น!
ระหว่างการผ่าตัด หลอดเลือดแดงแตก จำ เ็นต้องซ่อมแซม
โดยด่วน…เลือดสดๆ พุ่งใส่หน้าของพวกเรา ราวกับจะถากถางพวกเรา ว่าเราเ็นพวกขี้ขลาด…
การผ่าตัดล้มเหลว ชายชราไม่มีโอกาสลุกขึ้นจากเตียงผ่าตัด
อาจารย์เชื่อใจผมที่สุด ผมเ็นศิษย์เอก แต่ผม…ผมกลับ
ล้มเหลวอย่างน่าสมเพช แล้วพรากชีวิตของอาจารย์ไ”
หลี่เ่าซานในตอนนี้กุมศีรษะร้องไห้อย่างขมขื่นราวกับเด็ก
เฉินชางเข้าใจความรู้สึกนี้!
อาจารย์่วย และให้ลูกศิษย์ที่เขาเชื่อใจที่สุดผ่าตัดให้ แต่
ลูกศิษย์กลับช่วยเขาไว้ไม่ได้
เฉินชางถอนหายใจ
แต่การผ่าตัดมีความเสี่ยงและอุบัติเหตุเ็นธรรมดา
หลี่เ่าซานร้องไห้อยู่พักใหญ่จนเสียงของเขาแหบแห้ง
“หลังจากนั้นผมก็เสียศูนย์ไ เรื่องนี้ส่งผลร้ายแรงกับผมมาก ผม
นอนไม่หลับทุกคืน ถ้าไม่ได้ดื่มเหล้าก็จะนอนไม่หลับ ขนาดตอน
เข้าเวรยังมีขวดเหล้าติดเอาไว้เลย
ผมดื่มหนักอีกครั้ง จนเกิดอุบัติเหตุทางการแพทย์ขึ้นในการ
ผ่าตัดฉุกเฉิน หัวหน้าแผนกฉุกเฉินช่วยผมไว้ เขากับคนในแผนกร่วมกันรับผิดชอบ ไม่ยอมให้ผม…ทำให้ีนั้นเขาชวดตำแหน่งรอง
ผอ.ไ”
หลี่เ่าซานลุกขึ้นยืน มองตึกระฟ้าเบื้องหน้าแล้วยิ้มออกมา
อย่างขมขื่น
“ผมทำร้ายอาจารย์ของตัวเอง แล้วยังทำร้ายหัวหน้าของผม
อีก ผมไม่มีหน้าจะอยู่ที่นั่นอีก
หลังจากนั้นผมก็หยุดพักไหนึ่งี แล้วก็กลับไลงหลักักฐาน
ที่ตงหยางบ้านเกิดของผม
เริ่มแรกผมไที่โรงพยาบาลระชาชน หัวหน้าแผนกเก่าของ
ผมฝากฝังกับหัวหน้า ขอให้ผมรับตำแหน่งรองหัวหน้า ผมไม่ชิน
เท่าไร ก็เลยลาออก…
สุดท้ายผมก็ได้มาเ็นหัวหน้าแผกโรงพยาบาลอันดับสอง
ตั้ง
แต่นั้นมาผมก็เลิกเหล้า ไม่แตะเลยสักหยด เพราะว่า…ผมไม่
มีใครให้พึ่งพิงอีกแล้ว ผมเ็นหัวหน้า ผมต้องเ็นแบบอย่างให้กับ
พวกคุณ เ็นแรงสนับสนุนให้กับพวกคุณ”หลี่เ่าซานยืดตัวขึ้น “สิบกว่าีมานี้ ผมไม่กล้ากลับมาที่
เมืองหลวง ผมกลัวที่นี่ กลัวว่าจะเจอคนรู้จัก ทุกครั้งที่มา ผมจะรู้สึก
เหมือนตัวเองเ็นนักโทษ!”
เฉินชางมองแผ่นหลังของหลี่เ่าซาน เห็นความอ้างว้างที่
ไม่อาจบรรยาย
[1] โรคบัดด์ เคียรี่ ซินโดรม (Budd Chiari syndrome)
หลอดเลือดดำตับอุดตัน