เปิดระบบสุดโกงอัปสกิลหมอ นิยาย บท 164

บทที่ 164 ผมเลิกงานแล้ว ไม่สะดวก

เฉินชางคิดไม่ถึงว่าซ่งเฉียงคนนี้จะเป็นยอดคนจริงๆ แก้แค้นในเวลาเพียงข้ามคืน เพิ่งจะผ่านไปไม่ทันไรก็ตอบโต้มาแบบนี้แล้ว!

เดิมทีเฉินชางเลิกเวรดึกแล้วกำลังจะกลับบ้าน แต่ฉินเยว่เอายามาให้จึงนั่งพักเพื่อรอฟังข่าวไปพลางๆ

ไม่ทันไร เรื่องที่เฉินชางถูกลงโทษก็แพร่ไปทั่วทั้งแผนกฉุกเฉิน!

เฉินชางลุกขึ้นเดินออกไป เขาสงสัยว่าซ่งเฉียงคนนี้ลงโทษตนเช่นไรกันแน่

บริเวณกำแพงด้านขวามือของประตูแผนกฉุกเฉินมีใบประกาศติดอยู่ ปกติที่นี่มีคนเดินผ่านไปผ่านมาค่อนข้างมาก หากทุกคนไม่มีอะไรทำ พอเดินผ่านมาก็จะหยุดอ่านดูสักหน่อย

ตอนนี้เป็นเวลาทำงาน มีคนไม่มาก เฉินชางจึงถือโอกาสเดินมาอ่านสิ่งที่เขียนอยู่ด้านบน

‘เนื่องด้วยวันที่ 25 สิงหาคม 2019 คุณเฉินชางออกเวรดึกกลางคัน…สร้างความเสียหายต่อชื่อเสียงของแผนกฉุกเฉินและโรงพยาบาลของพวกเรา ดังนั้นเพื่อสร้างวินัยอันเข้มงวดต่ออาชีพแพทย์ และรักษากฎอย่างเคร่งครัด การไม่ปฏิบัติตามการจัดแจงขององค์กรของคุณเฉินชางทำให้งานล่าช้า นับเป็นการกระทำความผิดต่อกฎขององค์กร ตามกฎมาตรา 18 ของโรงพยาบาล จึงขอตักเตือนคุณเฉินชางมา ณ ที่นี้ รวมทั้งลงโทษหักค่าเวรตลอดเดือนสิงหาคม รวมถึงโบนัสและเงินพิเศษด้วย จึงประกาศให้ทราบโดยทั่วกัน!’

‘หวังว่าความผิดคราวนี้จะเป็นข้อเตือนใจให้บุคลากรทุกท่านเคารพกฎของอาชีพตนเอง ยืนหยัดทำงานด้วยคุณธรรมอันดีต่อไป’

เมื่อเฉินชางผ่านจบก็ไม่ได้โกรธเคือง แต่รู้สึกเหมือนถูกซ่งเฉียงหยอกจนแทบหัวเราะ!

บางทีถ้าคุณไม่บอกว่าผมขาดงาน ผู้อำนวยการและคนใหญ่คนโตคงคิดไม่ถึงว่าลืมให้รางวัลอะไรหรือเปล่า อย่างไรผมก็ช่วยชีวิตฝางยงหลินผู้อำนวยการเฒ่าของพวกเราไว้

ตอนนี้คุณกลับประกาศออกมาอย่างสง่าผ่าเผยว่าผมขาดงาน นี่เป็นการเตือนผู้อำนวยการฉินไม่ใช่หรือ?

เมื่อคืนผมออกเวรกลางคันไปทำอะไรล่ะ?

เมื่อเฉินชางอ่านจบก็หัวเราะ เดินกลับไปที่ห้องพักหมอ นั่งลงข้างฉินเยว่

ฉินเยว่ย่นจมูก “เหม็นจะตายอยู่แล้ว”

เฉินชางพูดยิ้มๆ ว่า “เมื่อคืนตอนคุณมาถึง หยวนฟางอยู่หรือเปล่าครับ?”

ฉินเยว่ทำปากขมุบขมิบ แต่ยังคงกระซิบข้างหูเฉินชางเบาๆ “เสี่ยวหลินบอกฉันว่าเมื่อคืนซ่งเฉียงมาที่แผนก ตอนนั้นหยวนฟางก็อยู่ด้วย…”

เฉินชางได้ยินดังนั้นก็เข้าใจแล้วว่าเกิดอะไรขึ้น ยังดีที่เมื่อคืนฉินเยว่มาเข้าเวรแทน หากปล่อยให้หยวนฟางเข้าเวรแทนจริงๆ ไม่แน่ว่าจะเกิดอะไรกับชีวิตผู้คนบ้าง เมื่อคิดถึงตรงนี้ เฉินชางก็มองไปยังหยวนฟางด้วยแววตาหยอกล้อ

เดิมทีหยวนฟางนั่งไม่ติดที่อยู่แล้ว คนมีความผิดติดตัวอย่างไรก็ต้องรู้สึกร้อนตัวเป็นธรรมดา…

หยวนฟางเห็นเฉินชางมองมาที่ตนก็รู้สึกร้อนตัวจึงรีบพูดปลอบใจว่า “เฉินชาง คุณอย่ากังวลเลยครับ อีกเดี๋ยวค่อยไปอธิบายกับหัวหน้าซ่งสักหน่อยก็พอ คงไม่มีอะไรหรอก เรื่องหักเงินเป็นเรื่องช่วยไม่ได้ อย่าปล่อยให้มันส่งผลกระทบกับการประเมินตำแหน่งงานในภายหลังเลย ไม่มีผลดีสักนิด! ยังไงตอนนี้คุณก็บินเดี่ยวได้แล้ว ไม่ขาดแคลนเงินทองหรอก”

หวังหย่งได้ยินก็รู้สึกไม่พอใจ “ให้ตายเถอะ คนแซ่ซ่งนั่นบอกจะหักก็หักหรือ! อีกอย่างจะไม่ขาดเงินได้ยังไง พวกเราเข้าเวรอย่างยากลำบาก ต้องทำการผ่าตัดไปกี่เคส ต้องทำงานจิปาถะไปเท่าไหร่ ต้องดูแลผู้ป่วยไปเท่าไหร่ บอกจะหักเงินก็หักกันง่ายๆ เลย!”

เฉินปิ่งเซิงเดินเข้ามาด้วยใบหน้าดำคล้ำ “ซ่งเฉียงคนนี้จะเห็นตัวเองเป็นศูนย์กลางเกินไปหรือเปล่า? เรื่องเล็กๆ น้อยๆ ทำให้เป็นเรื่องใหญ่ไปได้ ไม่มีมาดของหัวหน้าแผนกกิจการแพทย์เลยสักนิด เสี่ยวเฉิน คุนไม่ต้องเป็นห่วงนะครับ ผมจะไปถามให้คุณเอง!”

พูดจบเฉินปิ่งเซิงก็จะเดินไปที่ฝ่ายกิจการแพทย์โดยไม่พูดพร่ำทำเพลง เฉินชางจึงรีบดึงเอาไว้

“เอาละครับ ไม่มีอะไรหรอก”

เฉินปิ่งเซิงขมวดคิ้ว “จะไม่มีอะไรได้ยังไง เดิมทีกว่าคุณจะได้รับการประเมินเพื่อเลื่อนตำแหน่งก็ยากแล้ว พอมีเรื่องแบบนี้ ต่อไปก็จะกลายเป็นจุดอ่อนให้คนอื่นใช้งาน! คุณอยากเป็นแพทย์ดูแลไข้ไปตลอดชีวิตหรือไง?!”

ไม่รู้ว่าเพราะเหตุใด ตอนที่หยวนฟางได้ยินคำพูดนี้ก็รู้สึกมีความสุขยิ่งนัก

คุณเก่งมากไม่ใช่หรือ? ก็เชิญทำตัวเก่งต่อไปเลย!

เฉินชางพูดว่า “หัวหน้า วันนี้วันพุธ มีประชุมโรงพยาบาล พวกคนใหญ่คนโตกำลังประชุมกันอยู่ คุณไปตอนนี้ก็ไม่มีใครอยู่หรอกครับ!”

เฉินปิ่งเซิงเงียบไป จากนั้นจึงพูดกับเฉินชางว่า “คุณออกมาหน่อย”

เขาเดินนำเฉินชางไปที่ห้องเวร จากนั้นจึงถามว่า “คุณไปหาเรื่องซ่งเฉียงยังไงกันแน่? ไม่ว่าอย่างไรซ่งเฉียงก็เป็นหัวหน้าแผนกคนหนึ่ง คงไม่เพ่งเล็งหมอเล็กๆ อย่างคุณเพราะเรื่องแค่นี้หรอกนะครับ?”