เปิดระบบสุดโกงอัปสกิลหมอ นิยาย บท 17

เฉินชางนั่งอยู่ในห้องทำงาน นวดแขนที่เมื่อยขบของตน มองไปยังรางวัลที่ปรากฏบนหน้าจอเสมือน

เขาคิดไปถึงคลื่นหัวใจไฟฟ้าของคนไข้ที่ค่อยๆ มั่นคง อดยิ้มออกมาไม่ได้ บางทีการประสบความสำเร็จที่สุดของคนเป็นหมอคงอยู่ตรงนี้กระมัง?

ตอนนี้เอง ฉินเยว่เดินเข้ามา เมื่อเห็นเฉินชางจึงเข้ามาตบไหล่ “ยิ้มอะไร?”

เฉินชางส่ายหน้า “คิดถึงเรื่องน่ายินดีน่ะครับ”

“ใช่แล้ว ตอนนี้ไม่บ่นแล้วเหรอ?”

ก่อนหน้านี้ฉินเยว่ไว้ผมหน้าม้า ตอนนี้กลายเป็นหางม้าแล้ว แต่ใบหน้ายังคงปรากฏบรรยากาศของน้องสาวน่ารัก โดยเฉพาะอย่างยิ่งดวงตากลมโตที่ดูคล้ายจะมีเรื่องราวอัดแน่นจนพูดอย่างไรก็ไม่หมด ทำให้ผู้คนรู้สึกได้ถึงลักษณะนิสัยที่มีหลายมิติ

ฉินเยว่กลอกตา ทำท่าทางราวผู้มีประสบการณ์ “ฉันเป็นนักสู้หญิง! ไม่ใช่นักเรียนหญิง! อีกอย่างก็มองแต่ชายแท้มาโดยตลอด ไม่เข้าใจเรื่องของผู้หญิงหรอก ผู้หญิงล้วนปากไม่ตรงกับใจ! ใช่แล้ว ถ้าคุณคิดจะหาคนรัก ฉันช่วยแนะนำคุณได้นะ!”

“แต่ว่า…คนเป็นหมอ บางทีความรู้สึกมีตัวตนและความสุขก็อาจจะอยู่ในช่วงเวลาแบบนี้ ได้เห็นชีวิตได้รับการช่วยเหลือ ยิ่งไปกว่านั้นยังเป็นคนช่วยไว้เอง ทำให้รู้สึกถึงการมีอยู่ของชีวิตและความรู้สึกรับผิดชอบ!”

เฉินชางยิ้ม ลุกขึ้นยืนแล้วเดินจากไป เขายังมีงานต้องทำ

การช่วยเหลือฉุกเฉินเมื่อครู่เป็นเพียงงานที่แทรกเข้ามาในงานปกติเท่านั้น

เขาเดินไปล้างหน้าในห้องเวร เปลี่ยนเป็นเสื้อคลุมขาว เฉินชางรู้สึกว่าแขนของตนปวดเมื่อยจนแทบทนไม่ไหว

ดูท่าทางจะต้องออกกำลังกายให้มากขึ้นสักหน่อยแล้ว

แต่ว่า…

เมื่อครู่นี้ตนได้ยาเพิ่มกำลังมาหนึ่งชิ้นไม่ใช่เหรอ?

นั่นมันของอะไรกัน?

[ติ๊ง! ยาเพิ่มกำลัง หลังจากใช้จะกระตุ้นศักยภาพของร่างกาย เป็นยาน้ำที่ช่วยเพิ่มคุณภาพของร่างกาย]

เฉินชางดวงตาสว่างวาบ ของดีนี่นา?

แต่ว่า…

เป็นยาใช้ภายนอกหรือภายใน?

ระบบไม่สนใจเขา เฉินชางเกิดอารมณ์พลุ่งพล่านอยู่ในใจ

เขากระตุ้นความคิด หยิบยาน้ำออกมากรอกลงท้อง

ทันใดนั้นเขาก็รู้สึกว่าแขนขารวมไปถึงกระดูกรู้สึกถึงความสบายขึ้นมาระลอกหนึ่ง ความรู้สึกนี้…รู้สึกเหมือนชีวิตไปถึงจุดสูงสุด!

เขารู้สึกว่าร่างกายของตนถูกกระตุ้นความสามารถออกมา ภายในชั่วขณะนั้นราวกับทั่วทั้งร่างกายกำลังเติบโต

ทำให้….

เฉินชางอดครางออกมาไม่ได้

“อา…อา….”

ใช่เหรอ?

เขาดึงกางเกงดูอย่างระมัดระวัง ดูเหมือนจะไม่เปลี่ยนแปลงมากนัก!

ตอนนี้ฉินเยว่เปิดประตูเข้ามาพอดี ได้ยินเสียงเฉินชางกำลังคราง

ขณะนั้นฉินเยว่พลันหน้าแดง มองไปยังเฉินชางที่กำลังดึงกางเกง…เบิกตากว้างมองเฉินชางอย่างไม่อยากจะเชื่อสายตา

หรือเขากำลังทำเรื่องที่บอกคนอื่นไม่ได้อยู่?

เมื่อคิดถึงตรงนี้ ในใจของฉินเยว่พลันเกิดความรู้สึกอยากรู้อยากเห็น คิดจะลองดูสักหน่อย…ค่อยๆ ย่องเข้ามา กลั้นใจ รอการกระทำต่อไปของเฉินชาง…

แต่เฉินชางได้ยินเสียงจึงหันมา

ฉินเยว่หน้ากระตุก จงใจถามออกไปด้วยท่าทางสอบสวน “โอ้โห? คุณทำอะไรในห้องเวรน่ะ?”

เฉินชางรีบขยับกางเกงให้ดี ยิ้มแย้มกระอักกระอ่วน “แค่บิดขี้เกียจเองครับ…”

ฉินเยว่ยังคงมีความสงสัย “งั้นเหรอ? คุณไม่ได้ทำเรื่องไม่ดีใช่ไหม?”

เฉินชางรู้สึกอับจนคำพูด “คุณครับ…เบื่อแล้วหรือไง!”

ฉินเยว่พยายามสูดจมูก ดูเหมือนจะไม่ได้กลิ่นแปลกๆ อะไรจึงกลอกตาใส่เฉินชาง “ต่อไปคุณอย่าส่งเสียงแปลกๆ แบบนี้สิ ทำให้เข้าใจผิดได้ง่าย!”

เฉินชางเดินหนีไปอย่างกระสับกระส่าย

[ติ๊ง! ฉินเยว่รู้สึกดี +3!]

เฉินชางชะงัก?

อะไรนะ?

นี่มันผู้หญิงแปลกประหลาดอะไรกัน?