เปิดระบบสุดโกงอัปสกิลหมอ นิยาย บท 172

บทที่ 172 สำนึกผิดเป็นคำขอโทษที่เปล่าประโยชน์

ว่ากันโดยทั่วไปแล้ว วิธีที่นิยมใช้ในการช่วยชีวิตผู้ป่วยที่มีสิ่งแปลกปลอมที่อุดกั้นหลอดลมมากที่สุดก็คือวิธีหัตถการไฮม์ลิคช์[1]

หลักการคือการใช้แรงอัดกระแทก[2]ตรงบริเวณกะบังลมอย่างฉับพลัน ทำให้เกิดแรงดันขึ้นกดทับ ส่วนล่างของปอดจึงขับอากาศที่ตกค้างในปอดให้เกิดกระแสลมพร้อมกับแรงดันที่เกิดขึ้นอย่างรวดเร็วผ่านหลอดลม ขจัดสิ่งแปลกปลอมที่อุดกั้นหลอดลมให้ถูกดันออกมาผ่านหลอดลมและลำคอ ทำให้ช่วยชีวิตผู้ป่วยได้

แต่ในขณะเดียว กันวิธีหัตถการไฮม์ลิคช์ยังคงเป็นวิธีการที่มีโอกาสเกิดอาการแทรกซ้อนสูง ทว่าประสิทธิภาพในการช่วยชีวิตกลับไม่ได้สูงมากนัก

เห็นได้ชัดว่าผู้เป็นพ่อของเด็กคนนี้ไม่ได้มีความชำนาญในการปฐมพยาบาลเบื้องต้นด้วยวิธีการนี้

ในตอนที่เด็กหญิงถูกนำตัวมาส่งโรงพยาบาล เด็กหญิงหมดสติแล้ว ในสภาวะวิกฤติเช่นนี้ วิธีหัตถการไฮม์ลิคช์ไม่จัดว่าเป็นวิธีที่มีประสิทธิภาพสูงสุด

อีกทั้งที่โรงพยาบาลมีตัวเลือกในการช่วยชีวิตที่เหมาะสมกว่าวิธีหัตถการไฮม์ลิคช์มาก ไม่ว่าจะเป็นวิธีการส่องกล้องด้วยบรองโคสโคป หรือการเจาะคอ

ถ้าเฉินชางอยู่นอกโรงพยาบาล และบังเอิญเจอผู้ป่วยประเภทนี้เข้า เขาจะต้องเลือกกู้ชีพด้วยวิธีการหัตถการไฮม์ลิคช์แน่นอน

แต่ถ้าผู้ป่วยอยู่ในสภาวะระบบทางหายใจหยุดทำงาน หัวใจหยุดเต้น ห้ามกระทบกระเทือนบริเวณด้านหลังของผู้ป่วยเด็ดขาด ควรนำตัวส่งโรงพยาบาลโดยเร็วที่สุด

ห้องหัตถการภายในห้องส่องกล้องของโรงพยาบาลอันดับมีองค์ประกอบที่ได้มาตรฐานสูงมาก ถึงแม้จะเทียบกับห้องผ่าตัดไม่ได้ แต่ก็เพียงพอที่จะใช้เป็นสถานที่ทำหัตถการเจาะคอได้อย่างสบาย

แต่ในเมื่อเป็นการผ่าตัด ไม่จะเป็นการผ่าตัดเล็กหรือใหญ่ จำเป็นต้องได้รับการยินยอมเป็นลายลักษณ์อักษร รวมทั้งการเซ็นยินยอมเข้ารับการผ่าตัดจากคนในครอบครัวเป็นเอกสารกองใหญ่ ถึงแม้ว่าในขณะนี้จะเป็นช่วงเวลาคับขับ แต่เฉินชางก็ยังต้องดำเนินการตามกฎระเบียบนี้ให้ครบถ้วน

อย่าคิดว่าเอกสารยินยอมเหล่านี้จะมีหรือไม่มีก็ได้ ถึงอย่างไรก็ขึ้นชื่อว่าเป็นการผ่าตัด ย่อมมีความเสี่ยงและข้อจำกัดที่แฝงอยู่แน่นอน รับประกันไม่ได้ว่าจะไม่มีเหตุผิดพลาดเกิดขึ้น

เมื่อเฉินชางเดินออกมาจากห้องส่องกล้อง ก็เห็นชายหญิงคู่หนึ่งกำลังทะเลาะกัน!

พูดให้ถูกต้องสักหน่อยก็คือ มีผู้หญิงสวมชุดที่ดูเหมือนเป็นชุดยูนิฟอร์มของพนักงานธนาคาร ใบหน้าของเธอเปียกปอนไปด้วยน้ำตา กำลังยืนชี้หน้าด่าผู้ชายที่นั่งอยู่ที่เก้าอี้ตรงนั้น

“สวีเหลียง คุณบอกมาสิว่าโตป่านนี้แล้วคุณทำอะไรเป็นบ้าง ให้ดูแลลูกยังดูแลไม่ได้ ทั้งวันเอาแต่เล่นเกมห่วยแตกนั่น! คุณเล่นต่อสิ? ทำไมไม่เล่นแล้วล่ะ ฉันจะบอกอะไรคุณให้นะ ถ้าลูกพิการขึ้นมาฉันจะหย่ากับคุณ!”

สวีเหลียงนั่งกอดเข่าเอาหน้าซุกไว้กับหน้าขา มือทั้งสองข้างกุมศีรษะ ปล่อยให้ฝ่ายหญิงด่าสาดเสียเทเสียโดยที่ไม่ตอบโต้สักคำ

เรื่องนี้เป็นความผิดของเขาจริงๆ!

ถ้าเกิดอะไรกับลูกของเขาขึ้นมาจริงๆ เขาจะไม่ให้อภัยตัวเองไปชั่วชีวิต

ในหัวเขาคิดถึงเถียนเถียนลูกสาวของเขาไม่หยุด ภาพรอยยิ้มที่ผุดขึ้นในหัวของสวีเหลียงเป็นเหมือนคมมีดที่ทิ่มแทงหัวใจส่วนที่ลึกที่สุดซ้ำๆ จนเป็นแผลลึก!

ถามว่าเขาเจ็บปวดไหม

เขาเจ็บปวดดั่งมีดเชือดเฉือนใจ!

สวีเหลียงถึงขั้นยอมแลกชีวิตของตัวเองเพื่อให้ลูกสาวของเขาได้มีชีวิตรอด

เธอเพิ่งจะสามขวบเท่านั้นเอง!

เธอน่ารัก เฉลียวฉลาด ยิ้มเก่ง

เมื่อสองวันก่อนหน้านี้ เถียนเถียนเพิ่งจะท่องจำพินอิน[3]ได้ เถียนเถียนดีใจมาก ดูเหมือนว่าเธอจะกระตือรือร้นที่จะท่องจำพินอินไม่ยอมหยุด เธอท่องมันครั้งแล้วครั้งเล่า เขียนออกมาตามที่จำได้ครั้งแล้วครั้งเล่า

ทุกครั้งที่สวีเหลียงคิดมาถึงตรงนี้ เขาก็แทบอยากจะเขวี้ยงโทรศัพท์มือถือของเขาทิ้ง!

ถ้าเขาไม่ไปเล่นเกม แต่อยู่สอนการบ้านลูกสาวจนเสร็จ ท่องพินอินคัดพินอินไปด้วยกัน ดูเธอเติบโต…

คงจะวิเศษมากเลย!

เมื่อคิดมาถึงตรงนี้ น้ำตาของสวีเหลียงก็ไหลหยดลงบนพื้นหยดแล้วหยดเล่า

ไม่ใช่เพราะความรู้สึกน้อยเนื้อต่ำใจ!

แต่เป็นความรู้สึกสำนึกผิด!

เป็นความรู้สึกอับจนหนทาง!

ชีวิตมีเพียงครั้งเดียว ไม่มีใครจ่ายค่าความผิดพลาดให้คุณ มือทั้งสองข้างของสวีเหลียงกุมศีรษะ ปลายนิ้วมือทั้งสิบจิกลงบนหนังศีรษะ จน…เข้าเนื้อ!

ทว่าเขากลับไม่รู้สึกเจ็บปวดเลยสักนิด

ตอนนี้ไม่มีอะไรสำคัญไปกว่าชีวิตของเถียนเถียน

เมื่อหวนคิดถึงเรื่องราวเล็กๆ น้อยๆ ที่เกิดขึ้นในชีวิตของเขา คิดถึงตอนที่หนูน้อยน่ารักขี่คอเขา หนูน้อยกำเส้นผมของเขาไว้ด้วยมือทั้งสองข้าง พลางส่งเสียงเจื้อยแจ้วว่า พ่อจ๋าผมมันจังเลย พ่อจ๋าไม่สระผม สวีเหลียงก็ร้องไห้โฮออกมาอย่างกลั้นไว้ไม่อยู่

เขากลัวเหลือเกิน!

เขากลัวจะตายอยู่แล้ว!

เขารู้สึกผิดกับเรื่องที่เกิดขึ้นมาก เขารู้สึกผิดมากเหลือเกิน!

คำดุด่าของภรรยาที่พรั่งพรูออกมา ความโกรธเกรี้ยวของภรรยาที่ลงกับเขา สำหรับเขาแล้วกลับกลายเป็นสิ่งที่ช่วยคลายความทุกข์ให้รูปแบบหนึ่ง

ด่าผมเถอะ!