เปิดระบบสุดโกงอัปสกิลหมอ นิยาย บท 201

บทที่ 201 หลอดอาหารทะลุ!

การที่โรงพยาบาลไม่มีแผนกศัลยกรรมทรวงอกนับเป็นเรื่องที่ยุ่งยากมากมากเรื่องหนึ่ง!

หรือการที่โรงพยาบาลขาดแผนกใดแผนกหนึ่งไป ล้วนเป็นเรื่องที่จัดการได้ยากมากเช่นกัน

ในตอนนี้ เซียวเหอกำลังเผชิญกับปัญหาเช่นนี้อยู่!

เหล่าหยางเป็นผู้ป่วยเก่าแก่ของเซี่ยวเหอ ทั้งยังเป็นคนหมู่บ้านเดียวกัน เขาเป็นผู้ป่วยประจำของเซียวเหอมาหลายสิบปีแล้ว เมื่อปี 2007 เขามาส่องกล้องเพราะภรรยาของเขามีเลือดปนอยู่ในอุจจาระ และด้วยเสียงยุยงของเสี่ยวหยางลูกเขาตื๊อให้เขาส่องกล้องด้วย เหล่าหยางเองในตอนนั้นก็อยากรู้อยากลองเทคโนโลยีใหม่ๆ ก็เลยส่องกล้องด้วย

ตอนไม่ตรวจก็ไม่รู้ พอได้ตรวจก็พบติ่งเนื้องอก ผลคือเอาชิ้นเนื้อไปตรวจแล้วพบว่าเป็นมะเร็งกระเพาะ!

เรื่องนี้สำหรับครอบครัวคนจนแล้วเรียกได้ว่าเป็นเรื่องร้ายแรงใหญ่โต

เมื่อป่วยก็ต้องรักษา ครอบครัวหมดเงินเป็นแสนหยวนเพื่อทำการผ่าตัดที่เมืองหลวง เดินทางไปๆ มาๆ เพื่อรับยามากิน จนกระทั่งทั้งครอบครัวหมดตัว

โชคดีที่เงินหมดไปแล้ว คนยังมีชีวิตอยู่

เซียวเหอจำได้ว่าครั้งก่อนเขาคุยกับหมอแผนกเนื้องอกวิทยา ได้คุยกันถึงประเด็นหนึ่ง นั่นก็คือเรื่องอะไรที่น่าเจ็บปวดใจมากที่สุด

หยางซีหมอแผนกเนื้องอกวิทยาบอกว่า “มาที่โรงพยาบาล เรื่องที่น่าเจ็บปวดที่สุดคือเงินหมดแล้ว แล้วคนก็ไม่มีชีวิตอยู่แล้ว”

เหล่าหยางนับว่าโชคดี เจอเนื้องอกไว ก็เลยรักษาได้ตั้งแต่เนิ่นๆ ทั้งยังนับว่าเป็นคนที่ฟื้นตัวไวด้วย

แต่เรื่องนี้สร้างความตื่นตระหนกให้กับคนในครอบครัว ก็เลยมักจะพาเหล่าหยางมาส่องกล้องตรวจทางเดินอาหารเป็นประจำ

ถึงเซียวเหอจะอธิบายปลอบโยนให้คลายกังวลครั้งแล้วครั้งเล่าก็ไม่เป็นผล

ฐานะทางครอบครัวของเหล่าหยางไม่ดี เสี่ยวหยางลูกชายของเขาทำงานอยู่ที่เมืองอันหยาง ลูกสะใภ้เป็นพนักอยู่ร้านอาหาร ส่วนพ่อแม่เลี้ยงหลานอยู่ที่ชนบท

เสี่ยวหยางเป็นลูกกตัญญู พาพ่อมาส่องกล้องตรวจทางเดินอาหารที่โรงพยาบาลเป็นประจำ ให้พ่อได้ตรวจอย่างดี ทุกครั้งที่มาตรวจต้องเสียเงินค่าตรวจไม่น้อย ลูกสะใภ้ก็ไม่เคยปริปากบ่นสักคำ ไม่ว่าอย่างไรก็ตาม ครอบครัวนี้จัดว่าเป็นครอบครัวที่เรียกได้ว่ารักใคร่กลมเกลียวครอบครัวหนึ่ง

เมื่อไปมาหาสู่ระหว่างบ้านกับโรงพยาบาลบ่อยครั้ง ความสัมพันธ์ระหว่างคนในครอบครัวกับเซียวเหอก็ยิ่งแน่นแฟ้น ทุกครั้งที่มาตรวจ เซียวเหอจะเป็นคนตรวจให้กับมือ จนพวกเขาแทบจะกลายเป็นเพื่อนกันอยู่แล้ว

บวกกับเซียวเหอกับเหล่าหยางอยู่หมู่บ้านเดียวกัน ทั้งสองก็เลยยิ่งไม่มีกำแพงต่อกัน ทุกครั้งที่เหล่าหยางมาส่องกล้อง ก็จะเอาถั่ว ข้าวโพด มันฝรั่ง มันเทศ และลูกเดือยที่ปลูกเองมากฝาก

ในครั้งนี้ก็เป็นเหมือนทุกครั้ง เมื่อเหล่าหยางมาถึงก็ได้เจอกับเซียวเหอ “หัวหน้าเซียว ช่วงนี้ผมรู้สึกไม่ค่อยสบาย กินของแข็งๆ จะรู้สึกแสบร้อนจนทนไม่ไหว หัวหน้าเซียวดูให้ผมหน่อยว่าเป็นอะไร”

โดยทั่วไปส่วนใหญ่แล้วผู้ป่วยที่ส่องกล้องจะพักอยู่ที่โรงพยาบาล เพราะต้องการเบิกค่ารักษาภายหลัง ประกันสุขภาพของเหล่าหยางยื่นเบิกที่โรงพยาบาลอันดับสองได้เพียงห้าสิบถึงหกสิบเปอร์เซ็นต์ นับว่าไม่เบิกได้ไม่สูง เมื่อเทียบกับการนอนโรงพยาบาลจะเบิกได้ก้อนใหญ่กว่า แต่ก็ยังสู้มาหาเซียวเหอโดยตรงไม่ได้ เสียค่าส่องกล้องไม่กี่ร้อยหยวนเท่านั้น

เหล่าหยางส่องกล้องตรวจทางเดินอาหารบ่อยจนเคยชิน งดน้ำงดอาหารให้ท้องว่างมาตั้งแต่เช้า เตรียมตัวพร้อมทุกอย่าง เมื่อมาถึงโรงพยาบาลแล้วก็มาหาเซียวเหอโดยตรงเลย

เหล่าหยางกล่าวว่า “ช่วงนี้ผมมักรู้สึกว่าหลังกินอะไรเข้าไปแล้วจะแสบร้อนจนทนไม่ไหว ช่วงนี้เลยไม่กล้ากินอะไรแล้ว กินแต่โจ๊กน่ะครับ”

เพื่อที่จะประหยัดเงิน ถึงตอนส่องกล้องตรวจทางเดินอาหาร ถึงเหล่าหยางจะรู้สึกเจ็บแต่เขาก็ทนจนชินแล้ว ตอนที่เซียวเหอสอดอุปกรณ์เข้าไปทางลำคออย่างช้าๆ

เขารู้สึกว่าในครั้งนี้ค่อนข้างเจ็บกว่าครั้งก่อน!

เหล่าหยางก็ไม่ได้คิดอะไรมาก คงจะอักเสบแหละมั้ง

ในตอนที่เซียวเหอสอดอุปกรณ์เข้าไปในส่วนลึกของหลอดอาหาร จู่ๆ ก็รู้สึกว่าเหล่าหยางกระตุก

“เหล่าหยาง คุณอดทนก่อน อย่าขยับครับ”

ความรู้สึกเจ็บเวลาส่องกล้องตรวจทางเดินอาหารไม่ถือว่าเป็นอันตราย และไม่สร้างความรู้สึกเจ็บมากนัก หลักๆ แล้วคือทำให้รู้สึกไม่สบาย ค่อนข้างทรมาน แต่เหล่าหยางมาตรงประจำทุกปี ทนต่อความรู้สึกเหล่านี้ได้ดีมาก

เหล่าหยางยังคงทนต่อไป

ทว่าในตอนที่เซียวเหอสอดอุปกรณ์เข้าไปลึกขึ้น ทันใดนั้นเหล่าหยางก็รู้สึกเจ็บปวดอย่างรุนแรง!

ทันใดทันร่างกายของเขาก็พลิกบิดตัวอย่างควบคุมไม่ได้

เดิมทีอาการเช่นนี้ไม่น่ากลัวนัก ถึงอย่างไรเสียอุปกรณ์ที่สอดเข้าไปก็อ่อนนุ่ม ไม่ต่างอะไรจากหลอดพลาสติกมากนัก ทั้งยังมีขนาดเล็กเรียวยาวและอ่อนนุ่ม

อย่างมากที่สุดก็แค่รู้สึกไม่สบายนิดหน่อย

ทว่าในจังหวะที่เหล่าหยางพลิกบิดตัว ปลายอุปกรณ์ที่สอดเข้าไปก็ชนเข้ากับผนังหลอดอาหาร

เซียวเหอรู้สึกได้ถึงสัมผัสที่ว่างเปล่า!

เซียวเหอหน้าถอดสีทันใด!

มิน่าเล่าหัวหน้าเซียวถึงได้ตื่นตระหนก

เมื่อคิดมาถึงตรงนี้ ทุกคนต่างก็มองเซียวเหอที่สีหน้าเคร่งเครียด

เวลานี้จำเป็นต้องรีบทำเรื่องย้ายโรงพยาบาลเพื่อผ่าตัดให้เร็วที่สุด…

ถึงอย่างไรเสียทุกคนต่างก็รู้ว่าโรงพยาบาลอันดับสองเปี่ยมคุณธรรมขนาดไหน การผ่าผัดประเภทนี้โรงพยาบาลของเราทำไม่ได้ เมื่อคิดมาถึงตรงนี้ทุกคนก็ถึงขั้นรู้สึกเศร้าใจ โรงพยาบาลไม่มีแผนกที่คอยเกื้อหนุน ทำให้หมอก็ขาดความมั่นใจ

หมอในแผนกมองเซียวเหอที่ข่มสีหน้าให้สงบนิ่ง ดึงสายอุปกรณ์ออกมาอย่างระมัดระวัง

เหล่าหยางที่นอนอยู่บนเตียง พลิกตัวลุกขึ้น มือทั้งสองข้างกุมอก และจากนั้นก็นั่งอยู่ในท่าคุกเข่า

รองหัวหน้าโหวซวี่มองเซียวเหอ “หัวหน้า…ติดต่อย้ายโรงพยาบาลทันมั้ย”

เซียวเหอขมวดคิ้วเข้าหากัน ย้ายโรงพยาบาล มีทางเดียวเท่านั้นหรือ!

ถึงอย่างไรเสียการผ่าตัดเย็บหลอดอาหารก็เป็นเรื่องที่โรงพยาบาลเราทำไม่ได้

หลังจากเซียวเหอลังเลอยู่ครู่หนึ่ง “ไปตามครอบครัวของเหล่าหยางเข้ามา พวกคุณแยกย้ายกันไปทำงานได้แล้วครับ”

พยาบาลรีบวิ่งออกไปตามครอบครัวเหล่าหยาง

ไม่นานเสี่ยวหยางกับคุณแม่ก็เดินเข้ามาในห้อง

เซียวเหอมองหน้าทั้งสองคนแล้วก็ถอนหายใจออกมา กล่าวอย่างช้าๆ “เกิดปัญหากับเหล่าหยางตอนที่ส่องกล้องครับ”

ภรรยาของเหล่าหยางตัวสั่นเทิ้มในทันใด ถามเซียวเหอด้วยน้ำเสียงที่สั่นเครือ “หัวหน้าเซียวคะ…เกิดอะไรขึ้นคะ เจอโรคอะไรอีกหรือเปล่าคะ”

เซียวเหอส่ายหน้า “เปล่าครับ ไม่ตรวจเจอโรคอะไร ครั้งนี้…หลอดอาหารของเหล่าหยางทะลุครับ”

ทั้งสองสีหน้างุนงง ไม่เข้าใจว่าหมายความว่าอย่างไร

“หมายความว่ายังไง หัวหน้าเซียว…พวกเราต้องทำไง”

“…หลอดอาหารทะลุนี่น่ากลัวหรือเปล่า”