เปิดระบบสุดโกงอัปสกิลหมอ นิยาย บท 228
บทที่ 228 หมาเฉินหยุดอยู่ตรงนั้นนะ!
[ติ๊ง! ยินดีด้วย ได้รับทักษะการตรวจเอกซเรย์ทรวงอกระดับสมบูรณ์]
เฉินชางพยักหน้า นี่เป็นทักษะที่ดีทักษะหนึ่งจริงๆ
เสียอยู่อย่างเดียวก็คือมีแค่ทรวงอก
มันน้อยเกินไป
ถ้าคุณเงยหน้ามองด้านบน แล้วคุณเอกซเรย์บริเวณศีรษะได้ด้วยจะดีขนาดไหน?
หรือถ้าคุณมองเคลื่อนลงมาด้านล่างแล้วคุณเอกซเรย์บริเวณช่องท้องได้ด้วยจะดีขนาดไหน?
ช่างเถอะๆ…
เกิดเป็นคนอย่าโลภจนเกินไป
…
เช้าวันรุ่งขึ้น เฉินชางตื่นแต่เช้าตรู่ เดินไปที่แผนกฉุกเฉินด้วยอารมณ์แจ่มใส
เพิ่งจะก้าวเข้าไปในประตูใหญ่ เฉินชางก็เห็นเสี่ยวหลินกำลังยุ่งอยู่กับงานอยู่
เฉินชางหัวเราะ “เสี่ยวหลิน เมื่อคืนนี้เข้าเวรดึกหรือครับ”
เสี่ยวหลินทำเสียงไม่พอใจ “เชอะ!”
เฉินชางชะงักงัน เป็นอะไรเนี่ย
เฉินชางครุ่นคิด ผู้หญิงก็แบบนี้แหละ ในทุกๆ เดือนจะมีช่วงวันนั้นของเดือน เข้าใจๆ!
แล้วเฉินชางก็เดินไปที่ห้องทำงานทันที
และในตอนนี้เอง ฉางลี่น่าผู้เห็นเหตุการณ์ วิ่งเข้ามาหาเฉินชางพร้อมเข็มฉีดยาในมือ “เฉินชางคุณนี่จริงๆ เลยนะ คุณจงใจใช่มั้ย!…”
“…วันนี้ฉันจะต้องสั่งสอนคุณให้ได้!”
เฉินชางชะงัก “เดี๋ยวครับๆ น่าน่า คุณใจเย็นก่อน อธิบายให้ผมเข้าใจสักนิดก่อน!”
ฉางลี่น่าทำเสียงเชอะออกมาด้วยความใพอใจ “อธิบายให้เข้าใจสักนิดก่อนงั้นรึ ได้! คุณมานี่!”
เฉินชางส่ายหน้า “คุณวางอาวุธในมือก่อน!”
ตอนนี้ยังไม่ถึงเวลาเปลี่ยนเวร อีกทั้งผู้ป่วยในช่วงเจ็ดโมงเช้าก็มีแค่ไม่กี่ราย ทุกคนต่างกำลังเตรียมความพร้อมสำหรับงานรอบเช้า
และขณะที่เฉินชางกำลังพูดอยู่นั้น!
ทันใดนั้นก็มีพยาบาลกลุ่มหนึ่งวิ่งเข้ามาพร้อมกับสิ่งเหล่านี้ในมือ…เครื่องวัดความดัน เครื่องถ่ายเลือด ปรอทวัดไข้ เครื่องตรวจน้ำตาลในเลือด!
“ไอ้หมาเฉินหยุดอยู่ตรงนั้นนะ!”
“ไอ้หมาเฉินห้ามขยับ!”
เฉินชางสีหน้าสับสนมึนงง ผมทำอะไรผิดไปกันแน่
คิดไม่ถึงว่าจะมีคนโกรธผมเยอะขนาดนี้!
หัวหน้าพยาบาลเถียนเซียงหลานเองก็วิ่งเข้ามาอย่างรีบร้อน ชี้นิ้วมาแต่ไกลพร้อมกล่าวว่า “เฉินชาง! คุณมานี่ ฉันรับรองว่าจะไม่ตีคุณตาย!”
เฉินชางยิ่งงงหนักเข้าไปใหญ่
เมื่อคืนนี้ผมนอนละเมอหรือไง
ผมไปล่วงเกินอะไรพวกคุณหรือไง
เมื่อคิดมาถึงตรงนี้ เฉินชางก็ค่อนข้างรู้สึกกระวนกระวายใจ ก่อนหน้านี้ก็ยังปกติดีนี่
เฉินชางสีหน้ากล้ำกลืนฝืนรับความไม่เป็นธรรม “หัวหน้าพยาบาลครับ ผมคิดว่าทุกคนกำลังเข้าใจอะไรผมผิดหรือเปล่า!”
เถียนเซียงหลานหัวเราะเยาะออกมา “เข้าใจผิด? เข้าใจผิดงั้นหรือ มาๆๆ คุณมาดูนี่ เข้าใจผิดตรงไหน!”
ระหว่างที่พูดเถียนเซียงหลานก็หยิบโทรศัพท์มือถืออกมา เปิดเข้าไปในหน้าประวัติสนทนาในวีแชท “คุณดู คุณส่งอะไรมา…”
“…ปกติลูกฉันก็ไม่ค่อยชอบกินข้าวอยู่แล้ว เมื่อวานตอนหัวค่ำหลังจากที่เห็นรูปที่คุณส่งมา ลูกฉันร้องไห้ทั้งคืน เป็นตายยังไงก็ไม่ยอมกินข้าว เช้าตรู่วันนี้บอกฉันว่าฝันร้าย! คุณดูสิคุณทำอะไรไป!”
เฉินชางชะงัก “ไม่น่าใช่นะครับ หัวหน้าพยาบาล ปกติผมไม่ได้คุยกับพวกคุณในวีแชทส่วนตัว”
พยาบาลที่ยืนอยู่ด้านหลังทำเสียงเชอะออกมา “ไม่เคยคุยส่วนตัว? คุณไปดูประวัติสนทนาในวีแชทของคุณไป!”
“เมื่อวานตอนหัวค่ำพวกเรากินข้าวกันอยู่ดีๆ คุณส่งรูปมาให้ทุกคน คุณส่งให้คนเดียวไม่พอหรือไง”
“ใช่น่ะสิ! โน่น เฉินชาง อาหารมื้อเย็นของเมื่อวานทั้งหมดวางไว้ให้คุณอยู่ตรงนั้น กินลงไปซะดีๆ!”
“หมาเฉิน กินข้าวหมดแล้ว เราจะไว้ชีวิตคุณ…”
…
เมื่อเฉินชางเห็นว่าทุกคนต่างพูดเช่นนี้ เขาก็หยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมาประวัติสนทนาอย่างละเอียดในวีแชทด้วยความรู้สึกเชื่อครึ่งไม่เชื่อครึ่ง
ทันทีที่เปิดเข้าไปเขาก็ถึงกับตกตะลึงจนตาค้าง!
บ้าไปแล้ว?
ผมไปส่งข้อความหาพวกเธอตั้งแต่เมื่อไหร่กัน!
คิดไม่ถึงว่าจะส่งรูปพยาธิไฮดาติดในปอดทั้งหมดให้พวกเธอ?
เฉินชางสีหน้าสับสนงุนงง
“โทร…โทร…โทรศัพท์ผมต้องเสียแน่ ผมไม่ได้ส่งจริงๆ นะครับ!”
ทุกคน “คุณคิดว่าพวกฉันเชื่อมั้ย”
เฉินชาง…
เฉินชางรู้สึกว่าตนได้รับความไม่เป็นธรรมอย่างหนัก รู้สึกน้อยเนื้อต่ำใจเกินทน ผมไม่ได้ทำอะไรเลยจริงๆ แต่ทำไมถึงส่งข้อความไปให้พวกเธอได้?
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: เปิดระบบสุดโกงอัปสกิลหมอ