เปิดระบบสุดโกงอัปสกิลหมอ นิยาย บท 328

บทที่ 328 VIP สุดพิเศษ

ไม่นานการผ่าตัดก็เสร็จสิ้น สัญญาณชีพของผู้ป่วยอยู่ในภาวะเสถียร

ผู้ป่วยที่มีภาวะเลือดคั่งในช่องเยื่อหุ้มปอดที่เกิดจากการมีเลือดออกในช่องอกและมีหลอดเลือดแดงใหญ่เสียหายคนนี้ถูกช่วยชีวิตไว้สำเร็จ

ภายในห้องมีเสียงปรบมือดังขึ้น เฉินชางทราบดีว่าเสียงปรบมือเหล่านี้มอบให้แก่ทุกคน นี่ไม่ใช่ผลงานของเขาเพียงคนเดียว เป็นการร่วมมือกันของบุคลากรทางการแพทย์ทั้งหมดที่อยู่ที่นี่

การผ่าตัด ไม่เคยมีวีรบุรุษผู้โดดเดี่ยวที่ต่อสู้เพียงลำพัง

ผู้ป่วยถูกย้ายไปอยู่ห้อง ICU จำเป็นต้องจับตาดูอาการเพื่อรักษาต่อไป

เฉินชางบอกลาทุกคนแล้วกลับไปที่โรงพยาบาลอันดับสอง ตอนนี้เป็นเวลาบ่ายสี่โมงแล้ว การผ่าตัดกินเวลาไปสามชั่วโมง ไม่นับว่านานเท่าไหร่

เฉินชางเพิ่งจะเดินเข้ามาที่ห้องหมอของแผนกฉุกเฉิน หวังหย่งก็รีบเดินเข้ามาพูดว่า “เมื่อกี้หัวหน้าตามหาคุณอยู่ ทำไมคุณเพิ่งมาล่ะครับ”

เฉินชางชะงักไป “มีอะไรครับ”

หวังหย่งหนังตากระตุก “ผมก็ไม่รู้ชัด แต่…ดูเหมือนหัวหน้ามีท่าทางหน้าดำคร่ำเครียด เหมือนจะไม่สบอารมณ์เอามากๆ คุณก็ระวังหน่อยเถอะ”

เฉินชางชะงักไป

หัวหน้าหลี่มีวันที่หน้าขาวด้วยหรือ

ว่าแต่นี่มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่

เมื่อคิดถึงตรงนี้เฉินชางก็หยิบโทรศัพท์ออกมาเตรียมโทรกลับไปหาหัวหน้าหลี่ แต่เมื่อหยิบมือถือออกมาแล้วกลับเห็นว่ามีเบอร์ที่ไม่ได้รับถึงสิบเจ็ดสิบแปดสาย

เฉินชางชะงักไปทันที

ให้ตายเถอะ มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่

เมื่อครู่นี้เขากำลังผ่าตัดอยู่จึงตั้งโทรศัพท์เป็นโหมดเงียบเอาไว้ พอออกมาแล้วก็ลืมดู ตั้งแต่เที่ยงถึงสี่โมงมีสายที่ไม่ได้รับสิบเจ็ดสิบแปดสาย เว่อร์วังจริงๆ

ถานจงหลินโทรมาห้าหกสาย

หลี่เป่าซานสามสาย

ฉินเสี้ยวหยวนสองสาย

หยางเทาสองสาย

ฉินเยว่หนึ่งสาย

มีเบอร์ไม่คุ้นอยู่บ้าง ซึ่งเบอร์โทรศัพท์ก็ดูทรงอำนาจจริงๆ เป็นเลขที่เรียงต่อกันอย่างสวยงาม

เฉินชางคิดไปคิดมา ตัดสินใจแล้วว่าจะ ‘โปรดปราน’ ฉินเยว่เป็นอันดับแรก ด้วยเหตุนี้จึงโทรหาฉินเยว่ก่อน “ฮัลโหล เป็นอะไรไป คิดถึงฉันเหรอ”

ฉินเยว่หัวเราะแล้วพูดหยอกล้อไปว่า “คิดถึงนายเนี่ยนะ ตื่นค่ะ! พ่อฉันโทรหานายแล้วนายไม่รับเลยคิดว่าถูกบล็อคเบอร์ ก็เลยให้ฉันโทรหานายน่ะ”

เฉินชางเหงื่อออกท่วมหัวโดยพลัน ผู้อำนวยการฉินคนนี้เป็นถึงผู้อำนวยการโรงพยาบาลผู้สูงส่งแท้ๆ ทำไมถึงได้คิดอะไรบ้าบอแบบนี้นะ

เฉินชางยิ้มกระอักกระอ่วน “เปล่าๆ ฉันจะกล้าบล็อกเบอร์พ่อของเธอได้ไงล่ะ! ไม่มีเรื่องอื่นใช่ไหม แล้วผู้อำนวยการฉินมีธุระอะไรกับฉันเหรอ”

ฉินเยว่พยักหน้า “ล้อเล่นน่ะ มีคนไข้คนหนึ่ง มีแผลบนหน้า ต้องการเย็บตกแต่ง ไม่รู้ว่าใครเป็นคนแนะนำมาถึงได้รีบร้อนอยากให้นายไปเย็บให้ขนาดนั้น”

จากนั้นฉินเยว่ก็รีบพูดต่อไปว่า “คนไข้คนนี้ยังรอนายอยู่เลย ระวังตัวด้วยนะ ครอบครัวของคนคนนี้มีฝีมือมากทีเดียว”

เฉินชางชะงักไป “มีฝีมือเหรอ หมายถึงอะไร”

ฉินเยว่ตอบ “พ่อของเขาเป็นผู้ประกอบการที่โด่งดังในเมืองอันหยางของพวกเรา เป็นเจ้าของธุรกิจขนาดใหญ่ ที่สำคัญที่สุดก็คือคนคนนี้ค่อนข้าง…เกรียนน่ะ สรุปคือระวังตัวไว้หน่อยก็พอ”

หลังจากวางโทรศัพท์ไปแล้วเฉินชางก็โทรกลับไปหาฉินเสี้ยวหยวนต่อ

เวลานี้ภายในห้องทำงานของผู้อำนวยการโรงพยาบาล มีหญิงวัยกลางคนแต่งตัวดีคนหนึ่งนั่งอยู่บนเก้าอี้กับเด็กชายคนหนึ่ง ฉินเสี้ยวหยวนนั่งตรงข้ามพวกเขา กำลังพูดคุยยิ้มแย้มกันอยู่