เปิดระบบสุดโกงอัปสกิลหมอ นิยาย บท 46

หลังจากเฉินชางและเจิ้งกั๋วถานส่งฉินเซียงขึ้นรถแล้วก็เตรียมหมุนตัวกลับมา ทว่าจู่ๆ ก็เห็นชายหัวโล้นเมื่อครู่นี้กลับวิ่งออกมาด้วยท่าทีเร่งรีบ

เขาวิ่งไปพลางหอบหายใจไปพลาง หลังวิ่งมาถึงก็พูดเสียงหอบๆ “โธ่ ดูความจำผมสิ แก่แล้วจริงๆ!”

“คนนี้หมอเฉินใช่หรือเปล่าครับ? ผมคือหยางเทา นี่นามบัตรผม วันหลังพวกเราก็ติดต่อกันบ่อยๆ นะครับ จริงสิ หมอเฉินชื่ออะไรหรือครับ?”

คราวนี้เฉินชางอ่านนามบัตรของหยางเทาด้วยท่าทีสงบนิ่ง หัวหน้าแผนกผิวหนังโรงพยาบาลประชาชนแห่งจังหวัด ทั้งยังเป็นผู้อำนวยการคลินิกศัลยกรรมซูเม่ยด้วย

เฉินชางยิ้ม “ผมชื่อเฉินชางครับ โรงพยาบาลอันดับสอง”

หยางเทาพูดด้วยน้ำเสียงยินดี “ครับ โอเค งั้นผมไม่รบกวนหมอเฉินแล้ว ถ้ามีเวลาจะไปเยี่ยมที่โรงพยาบาลอันดับสองนะครับ ต้องการอะไรก็โทรหาผมได้เลย”

พูดจบหยางเทาก็ยิ้มให้เจิ้งกั๋วถาน หลังจากแลกเปลี่ยนข้อมูลติดต่อกับเฉินชางแล้วก็พูดคุยอีกเล็กน้อยก่อนจากไป

เมื่อเห็นทุกคนไปแล้ว เจิ้งกั๋วถานจึงมองไปทางเฉินชาง พูดขึ้นว่า “วันนี้รบกวนหมอเฉินจริงๆ ถ้าไม่ใช่เพราะคุณ ผมคงหาคำอธิบายดีๆ ไม่ได้!”

คำอธิบายคูณห้าไปแล้วนะครับ ประธานเจิ้ง ครอบครัวคุณนี่มีคำอธิบายเยอะจริงๆ

เฉินชางหัวเราะ “เกรงใจเกินไปแล้วครับ เป็นเรื่องที่พอทำได้”

เจิ้งกั๋วถานทอดถอนใจ “อา…แต่ละบ้านก็มีปัญหาต่างกันไป!”

เฉินชางพบว่า ในที่สุด เหนือศีรษะเจิ้งกั๋วถานก็มีเครื่องหมายคำถามปรากฏแล้ว!

[ติ๊ง! เจิ้งกั๋วถานมีเรื่องทุกข์ใจ จงสนทนาเรื่องในใจกับเจิ้งกั๋วถาน จะได้รับภารกิจจากเจิ้งกั๋วถาน NPC ระดับสูง]

เฉินชางชะงักไป รีบกดรับทันที

จากนั้นเฉินชางจึงพูดด้วยรอยยิ้ม “ชีวิตคนเรา เดินเส้นทางใดต้องค่อยๆ เดิน ค่อยๆ ลิ้มรสรสชาติของชีวิต มีทั้งดีทั้งแย่ปนกันไป”

เจิ้งกั๋วถานยิ้มออกมา “คุณยังอายุน้อยแต่กลับคิดได้ทะลุปรุโปร่งเลยนะครับ!”

เฉินชางยิ้มตอบ “อยู่แผนกฉุกเฉินของโรงพยาบาล เห็นการเกิดแก่เจ็บตายมามาก เห็นความยินดีทุกข์สุขจนเคยชิน ความสงบสุขเป็นเรื่องจริง ความโศกเศร้าทุกข์ใจก็เป็นเรื่องจริง มีขึ้นมีลงก็เป็นเรื่องจริง ขอเพียงเป็นชีวิตของตัวเอง ใช้ชีวิตให้ดีไปก็พอแล้ว ชีวิตของคนเราแต่ละคนก็มีปัญหาต่างกันไป ใช่ไหมครับ?”

จู่ๆ เจิ้งกั๋วถานก็หันมา “เสี่ยวเฉิน ผมยังมีเรื่องบางอย่างอยากให้คุณช่วยหน่อยน่ะครับ ตามผมกลับไปที่บ้านได้ไหมครับ”

เฉินชางชะงักไป “นี่ไม่ใช่บ้านคุณหรือ?”

เจิ้งกั๋วถานยิ้มอย่างกระอักกระอ่วน “ทางโน้นถึงจะเป็นบ้านผม”

หลังจากทั้งสองบอกลาสวีรั่วหยุนและกำชับพ่อบ้านดีแล้ว เจิ้งกั๋วถานก็ขับรถด้วยตัวเอง พาเฉินชางออกไปจากบ้านหลังนี้ ขับรถไปครึ่งชั่วโมงกว่าจนมาถึงย่านหรูหราแห่งหนึ่ง

นี่เป็นเขตที่อสังหาริมทรัพย์ราคาสูงที่สุดในเมืองอันหยาง หนึ่งตารางเมตรสามหมื่นกว่าหยวน

หลังจากผลักประตูเดินเข้าไปก็มีเสียงผู้หญิงดังขึ้น

“สามี คุณกลับมาแล้วหรือคะ?”

เฉินชางมองไปเงียบๆ พบหญิงวัยกลางคนท่าทางธรรมดาคนหนึ่ง สวมผ้ากันเปื้อน ในมือถือผ้าผืนหนึ่งยืนอยู่บริเวณนั้น เมื่อเห็นเจิ้งกั๋วถานเข้ามาก็รีบถือรองเท้าแตะมาให้เขา

เจิ้งกั๋วถานแนะนำ “นี่คือภรรยาของผม จางอ้ายเซียง ภรรยาครับ นี่คือหมอเฉิน”

ผู้หญิงคนนั้นยิ้มให้เฉินชางแล้วถือรองเท้าแตะมาให้

ในบ้านถูกเก็บกวาดจนสะอาดสะอ้าน เรียกได้ว่าไม่มีฝุ่นสักเม็ด การตกแต่งไม่ได้หรูหรา แต่ดูอบอุ่นมากกว่า ให้ความรู้สึกของบ้าน

เฉินชางรีบกล่าวทักทาย “สวัสดีครับ”

ผู้หญิงคนนั้นยิ้มให้ “เข้ามาเถอะค่ะ เดี๋ยวฉันจะไปชงชาให้นะคะ”

เจิ้งกั๋วถานถอดสูทออกแขวนไว้บนชั้น “ภรรยาครับ ทำของอร่อยให้หน่อยสิครับ พวกเราสองคนยังไม่ได้กินข้าว”

เธอพยักหน้ายิ้มๆ “ได้ค่ะ!”

หลังจากทั้งสองนั่งลง เฉินชางก็เกิดรู้สึกสนใจขึ้นมา จางอ้ายเซียงภรรยาของเจิ้งกั๋วถาน…ดูเป็นคนดี ไม่เหมือนคนที่จะทำเรื่องแบบนั้นออกมาได้เลย?

ยิ่งไปกว่านั้น มีภรรยาดีขนาดนี้ เขายังออกไปหาดาราข้างนอกอีก

เฉินชางส่ายหน้า พยายามไม่คิดถึงสาเหตุอีก เรื่องในบ้านคนอื่นสนใจให้มันน้อยหน่อย! ไม่เกี่ยวอะไรกับตน ตนเป็นแค่หมอคนหนึ่งเท่านั้น

ทั้งสองนั่งลงจิบชาพลางคุยกันเรื่องทั่วไป ไม่ได้พูดเรื่องสำคัญอะไร ผ่านไปครึ่งชั่วโมง อาหารสามอย่างก็ถูกยกขึ้นโต๊ะ ส่งกลิ่นหอมออกมา