เปิดระบบสุดโกงอัปสกิลหมอ นิยาย บท 466

บทที่ 466 ละอายใจจริงๆ!

เพราะสร้างเส้นทางไหลเวียนโลหิตที่หัวใจห้องซ้ายแล้ว ทำให้พื้นที่หลอดเลือดแดงใหญ่ที่ต้องเย็บซ่อมเล็กลงมาก! แต่ถึงแม้จะเป็นเช่นนี้ ก็ยังไม่อาจบดบังเทคนิคการเย็บซ่อมหลอดเลือดแดงของเฉินชางไปได้!

เทคนิคที่ว่าก็คือการ ‘ปะยาง’ นั่นเอง

ความแตกต่างอาจจะอยู่ที่ สิ่งที่ต้องปะเป็นอะไรที่เกี่ยวพันถึงชีวิต!

การทำให้แผ่นปะสังเคราะห์ที่มนุษย์สร้างขึ้นอย่างประณีตเข้ากับหลอดเลือดแดงของร่างกายได้ ก็ถือเป็นทักษะอย่างหนึ่งเช่นกัน

เถามี่เห็นเฉินชางเลือกใช้ไหมละลายโพลีพรอพิลีนเบอร์สี่เป็นอันดับแรกก็อดถอนใจไม่ได้

เป็นศิลปินที่ใจกล้าดีจริงๆ การใช้ไหมเบอร์เล็กจะทำให้เย็บผนังหลอดเลือดได้แน่นหนาขึ้นมากจริงๆ และทำให้ผนังหลอดเลือดแดงมั่นคงยิ่งขึ้น แต่จะต้องใช้ทักษะในการเย็บและความเร็วในการเย็บสูงมาก

ทว่าขณะที่เฉินชางกำลังเย็บอยู่นั้น จู่ๆ ความคิดเขาก็หยุดชะงัก และ…ถึงกับขมวดคิ้วเล็กน้อย!

เขาคิดว่าการเย็บผนังหลอดเลือด ไม่ได้มุ่งเน้นเฉพาะความเร็วและความละเอียดเพียงอย่างเดียวเท่านั้น ขณะกำลังเย็บ ต้องคิดว่าจะทำอย่างไรให้เยื่อบุผนังหัวใจภายนอกและภายในแนบสนิทกันได้ดียิ่งขึ้น สิ่งสำคัญต่อจากนั้นก็คือการเพิ่มประสิทธิภาพของผนังหลอดเลือดให้ดียิ่งขึ้น! ทั้งยังมีปัจจัยเรื่องแรงตึงของผนังหลอดเลือด ความเสียหายที่ผนังหลอดเลือดชั้นใน หรือความสามารถในการฟื้นตัวของหลอดเลือดทั้งหมดด้วย

ทว่าเฉินชางกลับคิดมากกว่านั้น!

เขาคิดไปถึงขั้นที่ว่าการเย็บหลอดเลือดแดงใหญ่จะต้องเลือกเย็บอย่างไรจึงจะได้ประสิทธิภาพดีที่สุด! ขณะเย็บซ่อมหลอดเลือดบริเวณหัวใจจะต้องให้ความสำคัญกับปัญหาด้านใดบ้าง…

……

คิดแล้วเฉินชางก็อดถอนใจไม่ได้

จะยากเกินไปแล้ว นี่ไม่ใช่เรื่องง่ายๆ แน่นอน การเย็บและซ่อมแซมหลอดเลือดถูกวิจัยและพัฒนามาตลอดหลายปีเช่นเดียวกับการเย็บเส้นเอ็น ไม่ใช่อะไรที่จะทำได้ในค่ำคืนเดียว จะต้องค่อยๆ ศึกษาและวิจัยต่อไป!

คิดแล้วเฉินชางก็ผ่อนลมหายใจออกมา แล้วเริ่มงานของตัวเองต่อไป

เถามี่และจางเหวินฟู่เห็นท่าทางของเฉินชางก็ชะงักไป เสียงถอนใจนี้…ทำให้พวกเขารู้สึกหดหู่!

เสียงหัวใจของเฉินชางเจือไปด้วยความโศกเศร้าจางๆ แฝงไปด้วยความจนปัญญาและหดหู่ต่อทักษะฝีมือของตน

นี่ทำให้ศัลยแพทย์หัวใจทั้งสองถึงกับหนังตากระตุก

นี่ยังไม่พอใจอีกหรือ

จะเคร่งครัดกับตัวเองมากเกินไปแล้ว!

จางเหวินฟู่มองหมอหนุ่มด้วยความรู้สึกหดหู่และละอายใจ ชั่วขณะนั้นเขาย้อนคิดถึงตัวเองอีกครั้ง หลายปีมานี้ตัวเขาย่อหย่อนเกินไปหรือไม่ ทำไมคนอื่นเขาถึงได้ยอดเยี่ยมขนาดนี้! แถมยังไม่พอใจกับทักษะของตัวเองอีก

การเรียนรู้ไม่มีจุดสิ้นสุดจริงๆ!

ส่วนตนเป็นเหมือนขวดที่ยังมีน้ำไม่เต็ม แต่ใส่น้ำไปแค่ครึ่งขวดก็เละเทะหมดแล้ว…ดูเหมือนที่ผ่านมาเขาจะใช้เวลาไปอย่างเสียเปล่า

จางเหวินฟู่ยิ่งคิดก็ยิ่งละอายใจ

คืนนี้กลับไป ถ้าภรรยาสะกิดอีกจะต้องอดทนไว้ ขังตัวเองไว้ในห้องหนังสือ อ่านหนังสือให้ครบหนึ่งชั่วโมงก่อนค่อยว่ากันอีกที!

ส่วนเถามี่กลับรู้สึกปลื้มปริ่ม

พูดให้ถูกก็คือมีชีวิตอยู่มาจนอายุเท่าเขาแล้ว ปัจจัยด้านพละกำลังทำให้ทักษะหลายๆ อย่างพัฒนาไปอย่างครึ่งๆ กลางๆ แม้จะมีเฉินชางคอยแลกเปลี่ยนความรู้กันอยู่ แต่ก็ทำให้ดีเท่าเฉินชางไม่ได้

สุดท้าย การเป็นศัลยแพทย์ก็ขึ้นอยู่กับพรสวรรค์และพลังกาย ซึ่งพรสวรรค์ที่ว่านี้รวมถึงทักษะและความสามารถทางด้านร่างกายด้วย! สิ่งเหล่านี้ต่อให้พยายามเพียงใดก็เสริมให้ดีขึ้นไม่ได้

เช่นเดียวกับการเย็บที่แน่นละเอียดและรวดเร็วตรงหน้า นี่ไม่ใช่สิ่งที่ที่อาศัยแค่ความพยายามก็ทำได้ แต่จะต้องดูปัจจัยอื่นอีกหลายอย่าง

การผ่าตัดเคสนี้ คนทั้งสามล้วนทอดถอนใจออกมา!

ฉินเสี้ยวหยวนเห็นดังนั้นก็รู้สึกขนลุก

เย็บได้ดีแล้วจะถอนใจอะไรกันอีก

……