เปิดระบบสุดโกงอัปสกิลหมอ นิยาย บท 480

บทที่ 480 อย่าทิ้งขยะมั่วซั่ว

จูเซวียนเหวินไม่นึกเลยว่าพยาบาลน้อยคนนี้จะกล้าเถียงตน เขารู้สึกเหมือนได้รับความอัปยศอดสูอย่างใหญ่หลวง สีหน้าจึงเปลี่ยนไปโดยพลัน ถึงกับยกนิ้วชี้ขึ้นมาชี้เสี่ยวหลิน “กฎระเบียบหรือ นี่คุณพูดเรื่องกฎระเบียบกับผมเหรอ”

จูเซวียนเหวินกล่าวขึ้นว่า “คุณรู้หรือเปล่าว่าเวลาของผมมีค่าเท่าไหร่! คุณคิดว่าผมเหมือนคุณหรือไง ยืนอยู่ตรงนี้ก็ไม่มีประโยชน์ เป็นงานที่ใครก็ทำได้ไม่ใช่หรือ”

“คนหลายร้อยคนรอกินข้าวกับผมอยู่นะครับ โรงพยาบาลของพวกคุณต้องเกรงใจผมสิ ยังกล้ามาพูดเรื่องกฎระเบียบกับผมอีก”

สีหน้าเสี่ยวหลินเปลี่ยนไปทันที

งานที่ฉันทำจะไม่มีความหมายได้อย่างไร อะไรคือเป็นงานที่ใครๆ ก็ทำได้

ดูถูกกันแล้วยังโจมตีเรื่องฐานะอีกหรือ

มีเงินแล้วเก่งนักหรือไง!

มีคนหลายร้อยคนรอกินข้าวกับคุณ ถ้างั้นคุณก็ไปหาพนักงานของคุณสิ!

เสี่ยวหลินถูกคำพูดของชายคนนั้นทำเอาโกรธจนหน้าแดงก่ำ!

เธอมาจากหมู่บ้านเล็กๆ ตอนนี้เธอโกรธขึ้นมาแล้ว คำพูดของชายคนนี้ทำร้ายความภูมิใจในตัวเองของคนอื่นเกินไป

เดิมทีเสี่ยวหลินก็รู้สึกน้อยเนื้อต่ำใจอยู่แล้ว คำพูดนี้ยิ่งทำให้เสียวหลินโกรธจนแสบจมูกไปหมด

พยาบาลที่ยืนอยู่ข้างๆ เสี่ยวหลินรีบดึงมือเสี่ยวหลินที่อยู่ใต้โต๊ะ พยายามส่งสัญญาณเตือนไม่ให้เธอทะเลาะกับเขา

เสี่ยวหลินพยักหน้า ไม่ได้พูดอะไรอีก

ทะเลาะกับผู้ชายแบบนี้ไปก็ไม่มีประโยชน์! แต่เธอคิดไม่ถึงว่าชายคนนั้นจะระเบิดอารมณ์ใส่

เฉินชางเห็นดังนั้นก็รีบเดินเข้ามา “มีเรื่องอะไรกันครับ”

พยาบาลที่ยืนอยู่ข้างเสี่ยวหลินเห็นเฉินชางก็พูดขึ้นว่า “หมอเฉิน คนนี้เขาแซงคิวค่ะ”

ชายคนนั้นได้ยินคำพูดของพยาบาลก็ถลึงตาใส่ “อย่างผมจะเรียกว่าแซงคิวได้ยังไง แผนกฉุกเฉินให้บริการเร่งด่วนไม่ใช่หรือ ตอนนี้ผมเร่งด่วนที่สุดแล้ว จะเรียกว่าแซงคิวได้ยังไง”

เสี่ยวหลินแค่นเสียงเย็นออกมา กล่าวอย่างไม่เห็นด้วยว่า “มีคนที่อาการหนักกว่าคุณเยอะแยะค่ะ พวกเราจัดคิวตามความสาหัสของอาการค่ะ”

เป็นจริงดังนั้น แผนกฉุกเฉินของโรงพยาบาลอันดับสองมีคิวอยู่สามประเภท ได้แก่สีดำ สีแดงและสีเขียว

โดยปกติสีดำหมายถึงมีอันตรายถึงชีวิต จะต้องเร่งช่วยเหลือก่อน สีแดงคืออาการค่อนข้างสาหัส จะต้องรีบรักษาด่วน ส่วนสีเขียวไม่ค่อยเร่งด่วน รอไปก่อนได้ ซึ่งคิวที่ชายคนนี้ถืออยู่ก็คือคิวสีเขียวเบอร์สาม

เมื่อครู่เขาได้ยินคิวสีแดงเบอร์สี่ถูกเรียกเข้าไปจึงโกรธขึ้นมาทันที จะเอาคำอธิบายจากเสี่ยวหลินให้ได้

จูเซวียนเหวินได้ยินเสี่ยวหลินกล่าวเช่นนี้ก็พูดขึ้นว่า “คนไข้คนอื่นไม่เห็นว่าอะไรเลย แล้วเธอจะมายุ่งวุ่นวายทำไม เดี๋ยวผมรักษาเสร็จก็ไปแล้ว จะต้องไปพบแขกสำคัญอีก! ถ้าเรื่องนี้ทำให้ผมล่าช้า คุณมีปัญญาชดใช้หรือไง เงินเดือนชั่วชีวิตของคุณยังไม่พอชดใช้เลยด้วยซ้ำ”

ชายคนนั้นกล่าววาจาหยาบคายขึ้นเรื่อยๆ

เดิมทีเฉินชางไม่ได้โกรธ แต่เมื่อได้ยินอีกฝ่ายตำหนิเสี่ยวหลินเช่นนี้ก็โกรธขึ้นมาบ้างแล้ว

คุณมาโรงพยาบาลเพื่อมาโชว์เหนือหรือไง

ไม่ลองไปส่งเสียงดังหน้าประตูสถานีตำรวจดูหน่อยล่ะ

เฉินชางอดพูดไม่ได้ว่า “เสี่ยวหลิน เรียกคนต่อไปเลยครับ”

เสี่ยวหลินพยักหน้า “สีแดงเบอร์ห้าค่ะ”

จูเซวียนเหวินเห็นดังนั้นก็รู้สึกเหมือนถูกตบหน้า โทสะพลุ่งพล่านพล่านขึ้นมาทันที เขามองเฉินชางแล้วพูดว่า “ดี ดี ดี! ได้! พวกคุณไร้เดียงสาจริงๆ ถ้าผมไปธนาคารขนาดผู้จัดการธนาคารก็ยังต้องออกมาต้อนรับผม ไม่จำเป็นต้องต่อคิว ไม่นึกเลยว่าพวกคุณจะทำให้ผมเสียเวลาขนาดนี้ คอยดูเถอะว่าผมจะจัดการพวกคุณยังไง!”

“ถ้าวันนี้ผมไม่ได้ไปพบลูกค้า ผมจะมาจัดการพวกคุณ จะไปพบหัวหน้าพวกคุณ!”

คำพูดของเขาทำให้เฉินชางตกตะลึง!

คุณแม่งปัญญาอ่อนหรือไงวะครับ

เอาโรงพยาบาลไปเทียบกับธนาคารเนี่ยนะ

ทำไมไม่เอาไปเทียบกับหอฌาปนกิจศพเลยล่ะ!

ลองไปดูสิ ดูว่าต้องต่อคิวหรือเปล่า บางทีอาจได้รับการต้อนรับแบบ vip เลยก็ได้ ผู้จัดการอาจมาเผาศพให้คุณเองก็ได้

เฉินชางมองชายตรงหน้าด้วยสายตานิ่งเรียบ “รบกวนคุณอย่ามาโวยวายที่ห้องโถงแผนกฉุกเฉินด้วยนะครับ หากคุณยังไม่หยุด ผมจะให้ รปภ.มาเชิญคุณออกไป!”

ชายคนนั้นมองเฉินชาง ถลึงตาใส่อย่างดุดัน!

“อ้อ เชิญผมออกไปหรือ โรงพยาบาลเป็นบ้านคุณหรือไงถึงต้องเชื่อฟังคำสั่งคุณ”

เฉินชางหันไปพูดกับฝ่ายรักษาความปลอดภัย “ถ้าเขาส่งเสียงดังอีกก็ไล่เขาออกไปได้เลยนะครับ”

เดิมทีฝ่ายรักษาความปลอดภัยก็ไม่พอใจชายขี้อวดคนนี้อยู่แล้วจึงพากันเดินเข้ามาทันที

ชายคนนั้นสีหน้าเปลี่ยนไปโดยพลัน สุดท้ายก็นั่งลงไม่พูดอะไรอีก

ขณะนี้ ภายในห้องโถงของแผนกฉุกเฉิน ผู้ป่วยที่กำลังต่อคิวอยู่หลายคนมองชายคนนั้นราวกับเป็นเรื่องสนุก

โลกนี้มีคนอยู่ทุกประเภทจริงๆ!

คุณเป็นเจ้านายคนก็ต้องได้ตรวจก่อนหรือไง

นี่คือแผนกฉุกเฉิน! ไม่ใช่บ้านคุณ!

เฉินชางแค่นเสียงเย็นออกมาครั้งหนึ่ง จากนั้นจึงเดินนำผู้ป่วยไปรักษา

ผู้ป่วยคนนั้นพูดขึ้นยิ้มๆ “มาโรงพยาบาลทำให้ฉันได้เห็นโลกจริงๆ โลกนี้มีคนทุกประเภทเลยนะคะ!”

เฉินชางพยักหน้า เป็นเช่นนั้นจริงๆ มีพวกบ้าอำนาจมาโรงพยาบาลไม่ใช่น้อย หากเป็นคนที่มีไหวพริบเสียหน่อยจะกระทำเงียบๆ แต่หากเป็นพวกขี้โอ่ก็จะชอบเอะอะโวยวาย

มีเงินหรือเปล่าก็ไม่รู้ แต่ขี้โม้มาก! แถมยังชอบดูถูกเรื่องเงินเดือนของพวกเรา…