เปิดระบบสุดโกงอัปสกิลหมอ นิยาย บท 497

บทที่ 497 พี่ใหญ่ขั้นรอรับทัณฑ์อัสนี

หลี่อวี่มองอาจารย์ตัวเองด้วยความคาดไม่ถึง นี่เป็นครั้งแรกที่เขาเห็นอาจารย์ ‘เสียอาการ’ ขนาดนี้!

ไม่ผิดหรอก!

เพราะในใจเขา อาจารย์เป็นผู้ที่มีนิสัยสงบเยือกเย็นไม่สะทกสะท้านเสมอมา ในดวงตาที่สง่างามภูมิฐานเต็มไปด้วยความมั่นใจว่าตัวเองควบคุมทุกอย่างได้

แต่ตอนนี้อาจารย์ดูทนไม่ไหวอย่างเห็นได้ชัด

ต่อมาเขาก็ติดต่อเฉินชางกับโรงพยาบาลอันดับสอง จองตั๋วเครื่องบินและเลือกจุดหมายปลายทาง

ระหว่างที่นั่งอยู่บนเครื่องบิน อาจารย์อ่านบทความฉบับนี้ไม่รู้ตั้งกี่รอบแล้ว บนกระดาษที่พิมพ์ออกมามีรอยคราบหมึกเล็กน้อย

ทุกครั้งที่ทังจินโปอ่าน ก็จะเกิดความคิดหลากหลายแตกต่างกันไป!

ยิ่งอ่านก็ยิ่งรู้สึกว่าผู้เขียนแข็งแกร่งเกินจินตนาการ

ศาสตราจารย์ทังจินโปจินตนาการภาพผู้เชี่ยวชาญคนหนึ่งขึ้นมาในหัวแล้วแล้ว คงจะเป็นหัวหน้าแผนกที่วินิจฉัยโรคได้เก่งมากคนหนึ่ง บางที…ผมอาจจะน้อยกว่าตนด้วยละมั้ง

ต้องบอกเลยว่าบทความฉบับนี้ไม่เพียงแค่ดึงดูดสายตาทังจินโปไว้ได้ ถึงขั้นคว้าหัวใจทังจินโปไว้ด้วย

ในฐานะผู้คิดค้นและศึกษาวิธีการเย็บแบบทัง หลายปีมานี้ทังจินโปไม่เคยยอมแพ้ที่จะพัฒนาวิธีการเย็บเส้นเอ็นแบบทังให้สมบูรณ์แบบ และในข้อคิดเห็นกับแนวคิด รวมทั้งทิศทางการพัฒนาที่เฉินชางเสนอในบทความ ก็ทำให้ทังจินโปชื่นชมมาก ถึงขั้นมีความเห็นที่ตรงกันด้วย

แม้จะมีบางจุดที่ค่อนข้างคิดต่าง แต่ก็ต้องพิจารณาและมองมันอย่างถี่ถ้วน

ทันใดนั้น ทังจินโปก็เอนกายบนเก้าอี้ มองไปนอกหน้าต่าง คิดว่านี่อาจจะเป็นโอกาสดีของตัวเองก็ได้

ตอนนี้เขาเฝ้าคอยที่จะพบหน้าศาสตราจารย์ที่ชื่อเฉินชางมาก!

……

……

เมื่อโรงพยาบาลอันดับสองรู้ว่าทังจินโปกำลังจะมา ก็จัดพิธีต้อนรับทันที โดยเฉพาะแผนกฉุกเฉิน

นี่อาจจะเป็นเหตุการณ์ที่ทำให้หลี่เป่าซานแห่งแผนกฉุกเฉินของโรงพยาบาลอันดับสองดีใจที่สุด

การที่ดึงดูดให้คนอื่นมาที่นี่ได้ ก็แสดงว่าความสามารถของคุณได้รับการยอมรับจากอีกฝ่ายแล้ว ทั้งอีกฝ่ายยังเฝ้าคอยที่จะร่วมงานกับคุณด้วย

ยิ่งไปกว่านั้น อีกฝ่ายยังเป็นผู้เชี่ยวชาญระดับทังจินโป!

ดังนั้นครั้งนี้หลี่เป่าซานจึงใจกว้างมาก ทุ่มทุนเพื่อให้จัดงานนี้ให้ดี ทำให้หัวหน้าพยาบาลอย่างเถียนเซียงหลานปวดใจอยู่นานมาก แต่เมื่อรู้ว่าทางโรงพยาบาลจะสนับสนุนอย่างเต็มที่ เธอถึงได้โล่งอก ตราบใดที่ไม่ใช่เงินของแผนกตัวเอง จะใช้จ่ายอย่างไรก็ได้…

เจียงเทารับศาสตราจารย์ทังและลูกศิษย์มาที่โรงแรม ระหว่างทางเจียงเทาพูดเป็นต่อยหอย บอกว่าตัวเองนับถือศาสตราจารย์ทังมาก

ศาสตราจารย์ทังก็เป็นมิตรมาก ไม่วางมาดเลยสักนิด กลับคุยเรื่องวิชาการกับเจียงเทาจนถึงโรงแรม

จู่ๆ ทังจินโปก็ถามว่า “หมอเจียง ศาสตราจารย์เฉินชางไม่มาเหรอครับ”

เจียงเทายิ้มตอบ “ศาสตราจารย์ทัง ที่จริงหมอเฉินอยากมาด้วยตัวเอง แต่ช่วงนี้คนไข้เยอะมากจริงๆ ตอนนี้กำลังผ่าตัดอยู่ มาไม่ได้จริงๆ ครับ!”

ทังจินโปพยักหน้ายิ้ม แต่ไม่ได้โกรธ กลับดีใจด้วยซ้ำ

แบบนี้สิถึงจะอธิบายได้ว่าศาสตราจารย์เฉินชางเป็นหมอที่ดี!

หลังจากพักผ่อนในโรงแรมครู่หนึ่ง หลี่เป่าซาน ฉินเสี้ยวยวน หลี่เจี้ยนเหว่ยก็มาถึงแล้วเช่นกัน

ถึงอย่างไรศาสตราจารย์ทังก็เป็นบุคคลที่ยอดเยี่ยมมาก ในฐานะผู้อำนวยการโรงพยาบาลของสังกัดมหาวิทยาลัยหนานทง การที่พวกพวกฉินเสี้ยวยวนมาก็ถือเป็นเรื่องปกติมาก

“ผู้อำนวยการทังเดินทางมาลำบาก ผมจองร้านอาหารไว้แล้ว พวกเราไปกันตอนนี้เลยไหมครับ” ฉินเสี้ยวยวนถาม

ทังจินโปรีบปฏิเสธ “ผู้อำนวยการฉิน ไม่ต้องเกรงใจแล้วครับ พวกเรากินกันแล้วตอนอยู่บนเครื่องบิน อ้อ ใช่…ศาสตราจารย์เฉินชางกำลังผ่าตัดอยู่เหรอครับ สะดวกให้พวกเราไปดูไหม”

ทังจินโปมาเพื่อมาหาเฉินชางโดยเฉพาะ ไม่ได้มาประชุมหรือท่องเที่ยว ความคิดแรกก็คืออยากพบเฉินชางก่อนอยู่แล้ว

เมื่อทุกคนได้ยินดังนั้นก็พากันอึ้งทันที จากนั้นก็เริ่มยิ้มอย่างเป็นมิตร