เปิดระบบสุดโกงอัปสกิลหมอ นิยาย บท 509

บทที่ 509 คิดให้ดีก่อนแล้วค่อยพูด!

ยัยขี้ประจบฉินถลึงตาจ้องเฉินชาง แล้วยิ้มตาหยีให้เขา “กระอักกระอ่วนล่ะสิ กินปูนร้อนท้องแล้วล่ะสิ บอกมาเถอะค่ะ!”

“กระอักกระอ่วนอะไร ทำไมผมต้องกินปูนร้อนท้องด้วย” เฉินชางปากไม่ตรงกับใจ

ยัยขี้ประจบฉินยิ้มเย้ยใส่เขา “คุณลืมออฟไลน์วีแชทบนคอมพิวเตอร์สินะ”

เฉินชางยิ้มบางๆ

ในใจสบถว่า แม่งเอ๊ย

“ผมไม่เป็นอะไรสักหน่อย ถึงยังไงผมก็ไม่ได้กินปูนร้อนท้องอะไรด้วย…”

พอฉินเยว่ได้ยินก็คิดว่า หึหึ คอยดูสิว่าคุณจะทำได้จริงหรือเปล่า

ช่วงนี้จี้หรูอวิ๋นอบรมฉินเยว่ทุกวัน เวลาผู้หญิงปฏิบัติต่อผู้ชาย ต้องหยาบช้าอย่างแยบยล ในความผ่อนคลายต้องมีความเข้มงวด รู้จักผ่อนสั้นผ่อนยาว!

ยัยขี้ประจบฉินรู้สึกว่าตัวเองควรจะฝึกฝนตัวเองในฐานะแฟนสาวสักหน่อย

จู่ๆ ฉินเยว่ก็เลิกวุ่นวายกับคำถามว่าเมิ่งโหย่วเลี่ยวคือใคร แต่…แปลกใจว่าทำไมอีกฝ่ายถึงชื่อเมิ่งโหย่วเลี่ยว

แม้เธอจะอยากรู้อยากเห็นมากว่าในบันทึกการสนทนาคุยอะไรกันบ้าง แต่ฉินเยว่ก็ไม่ใช่คนประเภทที่ชอบดูเรื่องส่วนตัวของคนอื่น

ฉินเยว่เบิกตากว้าง อดถามไม่ได้ว่า “ทำไมเธอถึงชื่อนี้คะ”

ตอนนี้สมองของเฉินชางกำลังหมุนใช้ความคิดด้วยความเร็วสูงแบบเจ็ดพันสองร้อยตลบ “อาจารย์เมิ่งเป็นคนเดียวของมณฑลตงหยางของเราที่เรียนจบจากมหาวิทยาลัยแคโรลินสกา

เธอได้เผยแพร่วิทยานิพนธ์กับวารสาร The Lancet คงแก่เรียน จิตใจล้ำลึกเหมือนหุบเขา ผมก็เลยตั้งฉายาให้เธอว่าเมิ่งโหย่วเลี่ยว!”

เขารู้สึกว่าตัวเองไม่ได้พูดโกหก ถึงอย่างไรก็พูดสิ่งที่ควรพูดไปหมดแล้ว ทั้งยังพูดความจริงโดยไม่ได้แต่งเติมด้วย

ฉินเยว่พยักหน้าน้อยๆ อ้อ…อธิบายแบบนี้เหมือนจะชัดเจนแล้ว

แต่เธอก็หรี่ตาทันที “แล้วทำไมถึงเรียกฉันว่ายัยขี้ประจบฉินล่ะคะ”

เฉินชางมองสายตาคมกริบของยัยขี้ประจบฉิน ในดวงตาของเธอซ่อนกระบี่บินและดาบที่ตัดศีรษะเขาได้แม้อยู่ไกลพันลี้ เขาขาสั่นจนแทบคุกเข่าลงเสียตรงนั้น!

ท่านย่าครับผมผิดไปแล้ว

ฉินเยว่แสยะยิ้ม “ตอบสิ หาเหตุผลมาตอบให้ได้สิคะ!”

เฉินชางคิดอยู่นานมาก แต่คิดไม่ออกจริงๆ ผ่านไปนานกว่าจะพูดออกมาได้ “ยัยก็แปลว่าน่ารักไง เธอดูสิ ยัยหมิงน้อย ยัยแมวน้อย ยัยหมาน้อย…

…โอ๊ะ โอ๊ย ผมผิดไปแล้วครับท่านย่า โอ๊ย…อูยๆๆ…”

ถ้าไม่ใช่เพราะประตูห้องเวรเปิดอยู่ เฉินชางก็คงไม่รู้แล้วว่าท้องฟ้าของวันพรุ่งนี้จะสดใสหรือมีเมฆมาก…

เพียงแต่ว่า…หลังจากหลี่เป่าซานเข้ามาแล้วก็เดินวนรอบหนึ่งเหมือนไม่เห็น แล้วก็หันตัวเดินจากไป

ฉินเยว่หน้าแดงทันที เธอรีบลุกขึ้นแล้วบอกเฉินชางว่า “ฉันไม่พอใจฉายานี้!”

“แล้วจะเปลี่ยนเป็นอะไรดีล่ะ” เฉินชางรู้สึกไม่ยุติธรรม

ดวงตาฉินเยว่แฝงแววโกรธเคือง “คิดเอาเองสิ! พรุ่งนี้ฉันจะมาตรวจสอบ!”

พูดจบเธอก็เดินออกไปเลย

เฉินชางถอนหายใจ ผู้หญิงนะ…ผู้หญิง…

……

……

ยังเหลือเวลาอีกมาก เฉินชางไม่ได้ไปโรงพยาบาลตงต้าทันที แต่ไปซื้อนมวัวและของเล่นกองใหญ่ แล้วก็ไปที่ชั้นหกของแผนกศัลยกรรมกระดูก

เถามี่จ้างพยาบาลให้เด็กชายที่ไม่มีชื่อคนนี้ไว้คอยดูแลเรื่องการอยู่การกินโดยเฉพาะ

พยาบาลรับจ้างเป็นคุณป้าที่อายุห้าสิบกว่าแล้ว เพื่อแบ่งเบาความกดดันในการผ่อนบ้านให้ลูก เธอจึงทำงานที่นี่มาสี่ห้าปีแล้ว ประสบการณ์โชกโชน

ด้านข้างยังมีเก้าอี้ตัวหนึ่ง ดึงออกไปได้ เดิมทีเป็นเตียงของเถาหันไฉ่