เปิดระบบสุดโกงอัปสกิลหมอ นิยาย บท 53

หวังเซี่ยงจวินยกโทรศัพท์ขึ้นมาต่อสายไปหาผู้อำนวยการสถาบันย่อย พูดอย่างร้อนใจว่า “ผู้อำนวยการเถียน ตอนนี้แผนกฉุกเฉินของพวกเราต้องการน้ำยาฟอกไตประเภทน้ำยาฟอกไตทางช่องท้องและน้ำยาฟอกไตทางเลือดครับ!”

เถียนข่ายชะงักไปเล็กน้อย ถามอย่างครุ่นคิดว่า “ที่โรงพยาบาลไม่มีแล้วหรือครับ?”

ไม่ทราบว่าเพราะเหตุใด เมื่อได้ยินน้ำเสียงของเถียนข่าย หวังเซี่ยงจวินจึงเกิดโมโหขึ้นมา ทั่วทั้งโรงพยาบาลยุ่งจนเป็นอะไรกันไปแล้ว ยังมีอารมณ์มาล้อเล่นอีกหรือ “ไม่มีแล้วครับ! ถ้ามีผมคงไม่โทรหาคุณหรอก ตอนนี้เหลือใช้สำหรับผู้ป่วยประมาณเจ็ดแปดคนเท่านั้น ผู้อำนวยการเถียน คุณรีบคิดหาวิธีเถอะ ให้โรงงานส่งมาหน่อยได้หรือเปล่า”

เถียนข่ายได้ยินน้ำเสียงของหวังเซี่ยงจวินก็รู้ว่าอีกฝ่ายโกรธเข้าเสียแล้ว จึงอดขมวดคิ้วไม่ได้ “ครับ ได้ ตามนี้นะครับ”

หวังเซี่ยงจวินกล่าวเร่ง “รีบหน่อยนะครับ คุณรู้หรือเปล่าว่าตอนนี้มีคนรอใช้อยู่กี่คน! คุณรู้จักตัวแทนร้านยาและโรงงานพวกนั้นเยอะไม่ใช่หรือ? ตอนนี้รีบให้พวกเขาส่งมาหน่อยเถอะครับ!”

เถียนข่ายได้ยินคำพูดนี้จึงเคร่งเครียดขึ้นมาทันที “คุณระวังคำพูดคุณหน่อยนะครับ การจัดหายาของโรงพยาบาลมีระบบระเบียบมาตลอด นี่เป็นความรับผิดชอบของผม ไม่ใช่อำนาจของผม! โรงพยาบาลมีกฎระเบียบต้องรักษา จะติดต่อกับโรงงานตามใจไม่ได้!”

เดิมทีหวังเซี่ยงจวินกำลังโกรธอยู่แล้ว เมื่อได้ยินคำพูดไร้ความรับผิดชอบแบบนี้ก็โกรธขึ้นมาทันที “เถียนข่าย ผมจะบอกอะไรคุณให้นะครับ ตอนนี้ทั่วทั้งโรงพยาบาลมีคนมากมายกำลังรอให้พวกเราช่วยชีวิตด้วยน้ำยาฟอกไต ทั้งวันคุณเอาแต่กินดื่มกับตัวแทนขายยาพวกนั้น เอายากลับมาสักหน่อยจะเป็นอะไรไป? ให้พวกเขาส่งยามาที่โรงพยาบาลไม่ได้เลยหรือ? คุณมีฐานะเป็นผู้อำนวยการสถาบันย่อย ไม่คิดจะทำงานให้แผนกฉุกเฉินของโรงพยาบาลแล้วหรือ? ผมจะบอกอะไรคุณให้ เถียนข่าย คราวนี้ถ้าหายาฟอกไตไม่ได้ต้องมีปัญหาแน่นอน รอดูเถอะ พรุ่งนี้ผมจะรายงานพฤติกรรมของคุณกับกระทรวงสาธารณสุขแห่งมณฑล!”

พูดจบหวังเซี่ยงจวินก็ตัดสายไป!

ความจริง…น้ำยาฟอกไตหมดแล้วเกี่ยวอะไรกับเถียนข่ายล่ะ? หากพูดว่าเกี่ยวข้องก็เกี่ยวข้อง แต่ถ้าพูดว่าไม่เกี่ยวข้องก็ไม่เกี่ยวข้อง เพียงแค่หวังเซี่ยงจวินขัดหูขัดตาเขาเท่านั้น

เมื่อวางสายไป หวังเซี่ยงจวินก็ยังไม่ลืมบ่นออกมา ฝ่ายธุรการพวกนี้นี่ วันทั้งวันไม่ทำอะไร รู้จักแต่กินดื่ม แถมได้เงินเดือนเยอะกว่าพวกเราอีก พวกตัวสูบเลือดสูบเนื้อ กินยาให้ตายกันไปเลย!

มีปัญหาใหญ่ขนาดนี้ก็ยังไม่มาดูแล เมื่อคิดถึงตรงนี้หวังเซี่ยงจวินก็โกรธจนปวดหัว!

ให้ตายเถอะ!

วางโทรศัพท์ไปแล้ว ด่าก็ด่าไปแล้ว แต่ความโกรธยังไม่หายไป

ปัญหาที่สำคัญที่สุดยังไม่ได้รับการแก้ไข!

ไม่มีแล้วจะทำอย่างไร?

ยืมไงเล่า!

เมื่อคิดถึงตรงนี้ หวังเซี่ยนจวินก็ยกโทรศัพท์ขึ้นมา เริ่มต่อสายหาโรงพยาบาลต่างๆ!

“ผู้อำนวยการจาง พวกคุณยังมีน้ำยาฟอกไตเหลืออยู่หรือเปล่าครับ? หือ? พวกคุณก็กำลังใช้หรือ ขอโทษจริงๆ ครับ!”

“หัวหน้าแผนกหวัง พวกคุณพอจะมี…อ้อๆ! ขอโทษด้วยครับ รบกวนแล้ว!”

เขาโทรติดต่อกันหลายสาย ผ่านไปครึ่งค่อนวันก็ยังไม่มี!

ตอนนี้เองโทรศัพท์ดังขึ้น เมื่อดูก็พบว่าเป็นเถียนข่าย เขาขมวดคิ้ว ไม่อยากรับโทรศัพท์เลยจริงๆ

“นี่ เซี่ยงจวิน คุณอย่าร้อนใจไปเลย เรื่องนี้ไม่ว่าใครก็ร้อนใจด้วยกันทั้งนั้นแหละ ถึงผมจะเป็นผู้อำนวยการสถาบันย่อยแต่ก็เข้าใจเรื่องพวกนี้ดี เมื่อครู่ผมให้คนตรวจสอบแล้ว ทางโรงพยาบาลไม่มีน้ำยาฟอกไตสำเร็จรูป แต่มีวัตถุดิบอยู่จำนวนหนึ่ง…และผมก็โทรหาโรงงานแล้วด้วย ต้องใช้เวลาอย่างน้อยสามชั่วโมงถึงจะส่งไปได้…”

หวังเซี่ยงจวินได้ฟังก็ขมวดคิ้ว “สามชั่วโมง…หัวหน้าเถียน คุณเร่งหน่อยเถอะครับ พวกเรารอได้แต่ผู้ป่วยรอไม่ได้! เร็วหน่อย…”

……

……

โทรศัพท์ถูกยื่นเข้ามาในมือหลี่เป่าซาน หลี่เป่าซานเพิ่งจะสอดท่อกับเฉินชางเสร็จ เมื่อเห็นว่าเป็นสายจากหวังเซี่ยงจวินจึงรีบรับทันที

“หัวหน้าหวัง มีอะไรหรือครับ?”

หวังเซี่ยงจวินเอ่ยปากถามทันที “เหล่าหลี่ ทางคุณมีน้ำยาฟอกไตทางช่องท้องและน้ำยาฟอกไตทางเลือดเหลืออยู่บ้างไหมครับ? โรงพยาบาลของเราเหลือไม่เท่าไหร่แล้ว! ตอนนี้ยังมีผู้ป่วยหลายคนรอใช้อยู่!”

หลี่เป่าซานสีหน้าเปลี่ยนไปทันที “เดี๋ยวผมถามให้นะครับ!”

หลี่เป่าซานหันไปถามห่าวซวี่เลี่ยง “ผู้อำนวยการห่าว โรงพยาบาลของพวกเรามีน้ำยาฟอกไตเหลืออยู่เท่าไหร่ครับ พวกน้ำยาฟอกไตทางเลือดกับน้ำยาฟอกไตทางช่องท้องน่ะครับ?”

ห่าวซวี่เลี่ยงขมวดคิ้ว “ปกติของพวกนี้เตรียมไว้ไม่มาก คาดว่าคงเหลือไม่เยอะแล้ว ตอนนี้โรงพยาบาลของพวกเราก็จำเป็นต้องใช้ ขาดไปไม่ได้หรอกครับ!”

ความจริงน้ำยาฟอกไตทางเลือดมีอายุการใช้งานไม่นานนัก ดังนั้นแล้ว ปกติโรงพยาบาลต่างๆ จะเก็บไว้ไม่มาก หากจะเก็บไว้ก็มีเพียงแบบผงเท่านั้น

หลี่เป่าซานขมวดคิ้ว พูดกับหวังเซี่ยงจวินว่า “เซี่ยงจวิน ไม่มีส่วนที่ไม่ใช้เลยครับ! ตอนนี้ผู้ป่วยของพวกเราก็ต้องใช้เหมือนกัน!”

หวังเซี่ยงจวินได้ยินก็ถอนใจออกมา พูดว่า “โอเค ครับ…”

เมื่อความหวังสุดท้ายถูกทำลาย หวังเซี่ยงจวินก็อดถอนใจไม่ได้ “ถ้างั้น…ทางพวกคุณมีใครผสมยาฟอกไตเป็นหรือเปล่าครับ?”

เมื่อถามคำถามนี้ออกไป แม้แต่หวังเซี่ยงจวินเองก็ยังรู้สึกสิ้นหวัง เพราะแม้แต่โรงพยาบาลของพวกเขายังใช้คนผสมเองน้อยมาก ยิ่งไม่ต้องพูดถึงโรงพยาบาลอันดับสองเลย…

เนื่องจากหลี่เป่าซานกำลังผ่าตัดอยู่จึงเปิดลำโพงคุย ตอนนี้คนในห้องผ่าตัดได้ยินทั้งหมดแล้ว