เปิดระบบสุดโกงอัปสกิลหมอ นิยาย บท 62

เฉินชางกลับมาที่ห้อง หลังจากเก็บของเรียบร้อยแล้วก็เตรียมเข้านอน

จู่ๆ ก็ได้รับการแจ้งเตือนจากระบบ

[ติ๊ง! เนื่องจากรางวัลที่ได้จากภารกิจช่วงนี้ค่อนข้างมาก เพื่อทำให้เงินรางวัลของคุณมีที่มาที่ไปชัดเจนจึงทำให้เกิดความยุ่งยากอย่างเลี่ยงไม่ได้ ระบบจะมอบบริการด้านการเงินให้แก่คุณ ภายหน้าหากได้รางวัลจากภารกิจ ระบบจะใช้การบริการนี้เพื่อตอบสนอง]

เมื่อได้ยินข้อมูลนี้ เป็นครั้งแรกที่เฉินชางรู้สึกดีใจ!

ตอนแรกเขาได้รับเงินรางวัลแค่ไม่กี่สิบหยวนยังรับเงินผ่านการจับฉลากได้

แต่ต่อมาเงินรางวัลมีจำนวนมากขึ้น คงนั่งรับรางวัลทั้งวันไม่ได้หรอกนะ?

หากวันๆ เอาแต่ถูกรางวัล เกิดลำบากขึ้นมาจะทำอย่างไร?

เขาคงรับไม่ไหว…ถ้ามีคนมาตรวจสอบคุณทั้งวัน คุณก็คงรู้สึกไม่สบายใจเหมือนกัน

ดังนั้นเขาจึงพอใจในการกระทำของระบบมาก อย่างน้อยก็ไม่ต้องกังวลอะไร ที่มาของเงินก็เหมาะสม ชีวิตเศรษฐีน้อยยิ่งไร้กังวล!

เฉินชางไอแค่กๆ รู้สึกเหมือนตัวเองกำลังโฆษณาอะไรบางอย่าง

เฉินชางกด [ยอมรับ!] จากนั้นจึงพบว่ามีเสียงโทรศัพท์ดังขึ้น

เป็นเสียงเตือนข้อความเข้า

“เรียนลูกค้ารหัส186***1132 บัญชีของคุณที่ลงท้ายด้วย 0936 เปิดบัญชีบัตรเครดิตของธนาคารสำเร็จแล้ว…”

เปิดบัญชีสำเร็จ?

เหตุการณ์ต่อไปก็ยิ่งลึกลับ เฉินชางพบว่าในมือถือของตนมีแอพฯหนึ่งปรากฏขึ้น

“สเตรทฟรัช”

แต่ตอนนี้ยังไม่ได้ถือหุ้น

ระบบจะช่วยฉันเล่นหุ้นหรือ?

ฟังดูไม่เลวเลย!

เฉินชางนอนบนเตียง พลิกตัวไปมาก็ยังนอนไม่หลับ จึงหยิบหนังสือ กายวิภาคระบบประสาท มาอ่าน ประมาณสามนาทีต่อมาก็หลับสนิท

หากเทียบกับหนังสือภาษาอังกฤษแล้ว หนังสือ กายวิภาคระบบประสาท เล่มนี้มีประโยชน์กับบุคลากรทางการแพทย์ที่เจอปัญหานอนไม่หลับจริงๆ เฉินชางอ่านมาสามปีแล้ว

จุดอ่อนเดียวคือหนังสือหนาเกินไป ตอนตกใส่หน้าค่อนข้างเจ็บ

หนึ่งค่ำคืนผ่านไปอย่างเงียบงัน เช้าวันต่อมาเฉินชางยังคงตื่นเช้าเช่นเคย เก็บของเดินทางไปยังโรงพยาบาลตามปกติ

เมื่อวานฝนตกหนัก วันนี้อากาศจึงค่อนข้างสดชื่น

เมื่อเฉินชางเดินเข้าไปยังประตูโรงพยาบาลก็ได้ยินเสียงระบบแจ้งเตือน

[ติ๊ง! ภารกิจประจำวัน (หากทำสำเร็จติดต่อกันสิบวันจะได้รับภารกิจประจำวันพิเศษหนึ่งครั้ง): ผ่าตัดไส้ติ่งให้สำเร็จด้วยตัวคนเดียวห้าเคส

รางวัลภารกิจ: ทักษะภาษาอังกฤษ (ระดับสูง)]

เฉินชางตกตะลึงไปแล้ว!

มีแบบนี้ด้วยหรือ?

ดูท่าทาง ภารกิจประจำวันนี่เหมือนกับการลงชื่อเข้าใช้ ถึงกับมีภารกิจพิเศษด้วย

แต่ว่า…ภารกิจประจำวันภารกิจนี้ค่อนข้างลำบากจริงๆ

ทำการผ่าตัดไส้ติ่งให้สำเร็จด้วยตัวคนเดียวห้าเคส มีคนป่วยมากขนาดนั้นที่ไหนกัน?

ทว่าเมื่อเห็นรางวัลแล้ว เฉินชางก็ต้องตาลุกเป็นไฟ

ทักษะภาษาอังกฤษ (ระดับสูง)!

เฉินชางไม่ได้ภาษาอังกฤษ แค่พอใช้ได้เท่านั้น จำกัดอยู่ที่ระดับหก ตอนนี้การเรียนหมอต้องเรียนรู้จากนอกประเทศด้วย ดังนั้นนี่จึงเป็นวิชาที่ยอดเยี่ยมสำหรับผู้ศึกษาการแพทย์ มีประโยชน์กับการพัฒนาตัวเองในภายหลังจริงๆ

เช่นหลี่เป่าซาน แม้จะอายุห้าสิบปีแล้ว แต่เพราะภาษาอังกฤษอันคล่องแคล่วของเขา ทำให้เขามีโอกาสไปประชุมกับนานาชาติบ่อยครั้ง

ทำอย่างไรจึงจะสำเร็จภารกิจนี้ได้?

ไม่ง่ายเลยกว่าจะได้ภารกิจแบบนี้มา เฉินชางอยากทำให้สำเร็จจริงๆ

พรุ่งนี้ต้องแข่งขันแล้ว เฉินชางไม่ได้กังวลกับเรื่องนี้มากนัก วันนี้หัวหน้าแผนกให้ตนตามไปผ่าตัดหลายเคส เฉินชางค่อนข้างคาดหวังกับเรื่องนี้มากกว่า

ติดตามแพทย์ผู้มีชื่อเสียง หากว่า…ไม่สิ มีโอกาสได้ทักษะแค่หนึ่งในร้อยเท่านั้น

เห็นได้ชัดว่าไม่อยากให้ตนฝึกฝน!

ประการแรกไม่ส่งผลต่อกำไรระยะยาวของหมอในแผนกฉุกเฉิน ประการที่สองได้ทำตามเป้าประสงค์ของตัวเอง มีอะไรไม่ดีกันล่ะ?

เมื่อคิดถึงตรงนี้ เฉินชางก็หัวเราะเสียงเย็น

กลัวก็แต่ว่าพวกคุณจะวางแผนผิดจนล้มเหลวไปเอง!

ครั้งนี้จะทำให้พวกคุณรู้ว่าอะไรที่เรียกว่าทักษะชั้นยอด!

หลังจากหลี่เป่าซานออกไปจากห้องทำงานก็เดินกลับไปที่ห้องของตัวเอง ยกโทรศัพท์ขึ้นต่อสายออกไป

“ฮัลโหล? ไม่มีอะไรครับ คือว่า…”

ที่ผ่านมาหลี่เป่าซานเป็นคนพูดคำไหนคำนั้น วันนี้รับปากไว้แล้วว่าจะพาเฉินชางไปฝึกฝนและช่วยชี้แนะให้อีกฝ่าย ย่อมต้องทำให้ได้

แต่คิดไม่ถึงว่าจางโหย่วฝูจะทำเรื่องเช่นนี้เพื่อลูกศิษย์ของตัวเอง ทำให้เขาไม่มีเคสผ่าตัดในแผนกเหลืออยู่เลย

ถ้าไม่มีก็ต้องหาเอาจากข้างนอก!

เมื่อคิดถึงตรงนี้เขาก็ยกโทรศัพท์มือถือขึ้นมา กดโทรออกไปสองสามครั้ง ล้วนเป็นโรงพยาบาลที่เขาไปมาหาสู่อยู่บ่อยๆ หาอยู่ครึ่งค่อนวันก็พบโรงพยาบาลแห่งหนึ่ง อยู่ห่างจากเมืองมณฑลไม่ไกล ขับรถประมาณชั่วโมงครึ่งก็ถึงเขาเรียกเฉินชางมาที่ห้องของตน

“เก็บของเลยครับ ผมจะพาไปผ่าตัดนอกสถานที่ มีเคสผ่าตัดไส้ติ่งอยู่หลายเคสพอดี คราวนี้ผมจะชี้แนะคุณให้ดี”

เฉินชางชะงักไป ทำไมเขาจะไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น “หัวหน้าแผนกครับ ไม่ต้องลำบากหรอก ผมคิดว่าการผ่าตัดไส้ติ่งของผมพอใช้ได้แล้ว ไม่ต้องลำบากคุณขนาดนี้หรอกครับ…”

ความจริงเฉินชางรู้สึกซาบซึ้งใจกับการกระทำของหลี่เป่าซานมาก ในฐานะหัวหน้าแผนกคนหนึ่ง พูดคำไหนคำนั้นได้ย่อมเป็นเรื่องดี

เมื่อได้ยินเฉินชางพูดเช่นนี้ ในใจของหลี่เป่าซานก็ราวกับได้รับการปลอบโยน แค่เด็กคนนี้รู้ถึงความลำบากใจของตนก็นับว่าไม่ลำบากเสียเปล่าแล้ว

แต่หลี่เป่าซานยังคงพูดต่อไปด้วยใบหน้าเคร่งขรึม “ไร้สาระ บอกว่าผ่าตัดได้ก็ได้งั้นเหรอ? ไม่ว่าจะเป็นการผ่าตัดแบบไหนก็ต้องฝึกฝนเป็นพันเป็นหมื่นเคสไม่หยุดหย่อนถึงจะทำได้ดี! เร็วเข้า อีกสิบนาทีออกเดินทาง ผมจะไปหาเหล่าเฉินก่อน ไปพูดกับเขาสักหน่อย”

เฉินชางสูดหายใจลึก มองหลี่เป่าซานด้วยความรู้สึกเบิกบานใจ

เนื่องจากมีโอกาสทำภารกิจให้สำเร็จแล้ว แต่ว่า…ที่ดีกว่าคือการได้เจอหัวหน้าดีๆ!

Next